Alleen thuis
MONICA
De avonden dat Monica de verwarming al om
half 10 uur uitdraait en naar bed gaat, zijn
geen uitzondering. 'Ik lijk wel een bejaarde.'
rika te ervaren als in een trein die dwars
door de Rocky Mountains tuft. Maar effi
ciënt is anders.
Nu hoeven vakanties natuurlijk niet
efficiënt te zijn. Lekker traag - laten we
het mindful noemen - naar de eindbestem
ming reizen, bewust van elke meter die je
aflegt, zorgt voor meer voorpret en meer
onthaasting, merkte ik in die trein naar San
Francisco. De nachttrein is ook nog eens
een verrassend vat vol verhalen, de samen
leving in microformaat. Voor je het weet zit
je in de restauratiewagon aan het ontbijt
met een amish-familie, terwijl een berg
landschap in morgenrood aan je voorbij
trekt. Drie uur vooraf op het vliegveld zijn
hoeft ook al niet, je kunt minuten voor ver
trek het station binnenstruikelen.
Niet of minder vliegen zou weleens de
gemakkelijkste, minst pijnlijke manier
kunnen zijn om iets voor de aarde te bete
kenen. Tante Annie mag wat mij betreft
gerust voor een weekje zon naar Antalya
vliegen, en het is echt niet verboden om
van je zuurgespaarde centen een mooie
vliegreis met het gezin te maken. Björn
Ferry, de atleet die de Zweden opzadelde
met vliegschaamte, zei het eens zo: 'Het
beste voor het klimaat is waarschijnlijk
dat je jezelf ophangt, maar dat kan niet
de juiste weg zijn'.
Maar je hoeft niet per se elk jaar naar
Zuid-Amerika of Azië. Die jaloezieopwek-
kende reizigers op Instagram gaan ook niet
- ik ken een 'reisblogger' die bijna 20.000
volgers heeft verzameld en ik weet dat ze
zelden reist. Bovendien: natuur en avon
tuur zijn in Europa evengoed voorradig.
Daar kun je prima op wielen naartoe.
Een volledige vliegboycot zou het voor
mij onmogelijk maken mijn werk te doen.
Ik kan bomen laten planten ter compensa
tie, maar volgens de experts is het altijd
beter geen CO2 uit te stoten, want opslag in
bomen is tijdelijk. Dus kom ik toch uit bij
dat vleesarme dieet. Dag, draadjesvlees.
Tot 8 uur 's avonds heb ik
nergens last van. Ben ik druk met
werk, zorgen op tijd thuis te zijn
voor de oppas, boodschappen
doen, koken, opruimen, de meis
jes in bed leggen, nog even een
was vouwen. Met een beetje
overdrijven mag mijn leven over
dag zelfs dynamisch heten.
Maar daarna, daarna voel ik me
soms een beetje verloren. Alleen
in een stil, donker huis.
Het knus hebben in m'n eentje
vind ik moeilijk. Een kopje thee
zetten, zo ver kom ik nog wel,
maar de verwarming een tandje
hoger alleen voor mezelf doe ik al
niet. Geen programa op televisie
boeit. En als er dan ook niemand
is tegen wie ik een opmerking
kan maken over de buurman die
wéér een vuilniszak weggooit,
hou ik de dag al snel voor gezien.
Het avondrecept is dat als de
kinderen in bed liggen, ik nog
een uurtje op de bank onder een
dekentje op m'n telefoon lig te
koekeloeren, daarna met Nieuwe
Liefde bel - het hoogtepunt van
de avond - en om 10 uur slaap.
Ik lijk wel een bejaarde.
Samenwonen met Nieuwe
Liefde zou een goede remedie
zijn, maar dat gaat de komende
jaren niet gebeuren. De prakti
sche reden is dat hij meer dan
twee uur van mij vandaan werkt,
wat het zo goed als onmogelijk
maakt om in hetzelfde huis te
wonen. Maar zelfs al konden we
forenzen, dan nog hadden we de
stap niet gewaagd. Ik heb twee
kleine meisjes die een nieuwe
man in huis te veel van het goede
zouden vinden. En het omge
keerde geldt misschien ook wel.
Ineens samenwonen met twee
kleine meisjes is niet niks. Dus
houden we het op een weekend
relatie. Een goede tussenoplos
sing voor iedereen.
Toch kunnen die avonden echt
beter, vertel ik mezelf maar weer
eens als ik om half 10 de verwar
ming uitdraai en in bed stap. On
der het dekbed voel ik iets raars.
Ik haal een roze, dichtgevouwen
papieren hartje te voorschijn. Pak
maar op en lees, is er in blauwe
viltstift op geschreven. Binnenin
staat: I love you egt heel veel van
jou. Ik vint je grapig en lief en mooi.
Wat ik bedoel is ik vint je heel erg
lief. Een briefje van Jongste Doch
ter, stiekem verstopt onder de
dekens.
In bed lees ik het nog drie keer,
tel mijn zegeningen en ga heer
lijk slapen. Dan maar bejaarden
avonden, het is
best zo.
Monica Beek (41) is journalist.
Ze woont samen met haar dochters
van 8 en 10 en heeft een vriend.
ZATERDAG 2 FEBRUARI 2019 31
