vliegt van New York naar Amsterdam, is al
die moeite om te koken met kliekjes vrij
zinloos, heb ik ontdekt.
Geen voedsel verspillen, scheelt volgens
Stichting Milieu Centraal jaarlijks 210 kilo
CO2; met heen en weer vliegen naar het
vaderland stoot ik 665 kilo uit. Om al mijn
vliegkilometers uit één jaar, 2018, te com
penseren, zou ik ruim tien jaar geen vlees
moeten eten. Zelfs als ik geen dierlijke pro
ducten meer gebruik, zou het bijna zes jaar
kosten. Het minste wat ik kan doen, is me
zelf transformeren tot vegetariër.
Een halfslachtige dan - het moet wel leuk
blijven. Als ik in Nederland ben, mag ik van
mezelf best een keer draadjesvlees of bitter
ballen. Aan andermans eettafel eet ik wat
de pot schaft, en ik eet af en toe vis. Maar
verder blijf ik zoveel mogelijk weg van dode
dieren op een bord. Veel moeite kost me dat
meestal niet. Ik was toch al niet bezeten
van biefstuk en ik had mijn twijfels bij de
manier waarop hier in de VS vlees wordt
geproduceerd - met groeihormonen die
Europa heeft verboden.
Als ik thuis een kerstdiner organiseer,
maak ik m'n Hollandse erwtensoep al zon
der worst, omdat zoveel gasten geen vlees
eten. En de man die in m'n leven kwam, is
zowel vegetariër als keukenprins. Ik laat
hem lekker kokkerellen met zijn kikker
erwten. In mijn omgeving, onder jonge
mensen 'in de hoofdstad van de wereld',
begint vegetarisch eten langzaamaan de
norm te worden.
Nu mijn reizen nog. Zelf kan ik niet om
vliegen heen - de Verenigde Staten zijn te
groot, het nieuws is te snel en het Ameri
kaanse spoorwegnetwerk te krakkemikkig
om over land naar reportagebestemmingen
te kunnen reizen. Als het mogelijk is ga ik
met trein, bus of auto, maar toen ik vorig
jaar de trein van Chicago naar San Francisco
nam, deed ik twee dagen over een afstand
die je in een vliegtuig in vier uur aflegt. Het
was prachtig, er is geen betere manier om
de overweldigende schoonheid van Ame-
