De Nederlandse pers was niet verrast, ze
hadden me na het Nationaal Songfestival
goede kritieken gegeven. Ik was zelf eufo
risch, maar ik heb altijd de betrekkelijkheid
van de roem gezien. Het is heerlijk af en toe
gelauwerd te worden en er middenin te zit
ten, maar ik kan er ook van een afstandje
naar kijken. Bij mijn platenmaatschappij
hadden ze zich destijds niet gerealiseerd
dat ik kon winnen. Dan hadden ze wel
meer pr-materiaal gehad. Nu moesten er
mappen worden bijgemaakt."
Familiemens
,,Op Schiphol wist ik niet wat me over
kwam. Iedereen was er. Familie, vrienden,
fans en mijn vriendje. Voor hem was het
ook heftig. Uiteindelijk is het op niets uit
gelopen. Hij vond het niet fijn dat ik zo vaak
weg was, terwijl ik totaal vrij wilde zijn.
Er was een heuse persconferentie belegd.
Op deze foto staan mijn zusters Ine en Ti
neke achter me. Naast me zit David Hart-
sema, mijn tekstschrijver. Dat hij niet mee
mocht naar Madrid was heel raar. Er waren
ontzettend veel mensen mee die absoluut
onbelangrijk waren, maar zichzelf wel be
langrijk vonden.
Ook mijn ouders waren niet uitgenodigd.
Ik denk ook dat ze het amper hadden aan
gekund. Thuis hadden ze het al moeilijk.
Tijdens de puntentelling gingen mijn moe
der en Ine naar boven. Lagen ze op hun
buik op bed, zo spannend vonden ze dat.
Des te leuker was het dat ze er op Schiphol
waren. Het was groot feest op het Lavendel
plein, waar we woonden. Een zee van bloe
men. Iedereen was blij, kwam langs. Ver
geet niet, Brabant liep in die jaren achter op
de rest van Nederland. Het waren grauwe
jaren. Het was altijd sappelen. Als je doch
ter dan goud wint op het Eurovisie Song
festival dan geeft dat zo'n elan aan je leven."
Het was het moment om mijn vleugels
uit te slaan, in muzikaal en breder opzicht.
Maar ons gezin is altijd hecht gebleven. Een
prachtige verdienste van mijn ouders. Ik
ben blij dat ik zelf ook een goede band met
mijn dochters
heb. Ze waren aan
de ene kant trots
op mij; de muziek
hebben ze als po
sitief ervaren. Ze
ker in de tijd dat ik
een relatie had
met Herman was
er altijd muziek in
ons huis. Dan
werd er gespeeld,
gerepeteerd, een
vrolijke boel. Aan de andere kant moesten
zij hun moeder altijd met het publiek de
len. Voor hun was ik hun mama, maar ik
ben ook de zangeres. Ik was vaak weg. Ze
wonen nu al een tijdje in Israël; ik reis mi
nimaal vijf keer per jaar naar Tel Aviv. Zij
komen ook vaak naar Nederland. We faceti-
men bijna dagelijks.
Mijn ouders hebben mijn hele carrière
meegemaakt. Mijn moeder stierf vijfjaar
terug, mijn vader nog maar twee jaar gele
den. Hij is 95 jaar geworden. Een knappe,
bijzondere man. Wat ik zo mooi aan hem
vond is dat hij nooit oordeelde. Er woonde
ooit een crimineel bij hem in de straat; die
kwam nog bij hem op bezoek in het verzor
gingshuis. Dat niet-oordelen hebben mijn
zusters ook van hem.
Ik hoor zijn stem nog levendig in mijn
oor. We hebben nog veel gesprekken ge
voerd. Een groot aantal heb ik opgenomen.
Tot het laatst was hij bij. Scherp en attent.
Nooit zeuren. Altijd vriendelijk. Hij zag hoe
je gekleed was, of je je haar mooi had zitten.
Hij hoopte dat we erbij zouden zijn als
hij zou gaan. Dat is gebeurd, ik zat met mijn
twee zusters aan zijn bed. Hij richtte zich
op. 'Three faces one face', zei hij opeens in het
Engels dat hij eigenlijk amper sprak. 'I love
you from the bottom of my heart', en hij
schonk ons een glimlach vol overgave.
Gekust door de eeuwigheid, vond ik. Ik
heb er mijn laatste album naar vernoemd.
Zo liefdevol. Een groots moment."
ZATERDAG 2 FEBRUARI 2019 13
