Jean Pierre Rawie
Hij opent de voordeur van zijn Lang geleden zag ik u optreden.
benedenwoning in de Groningse binnen- Toen droeg u een cape en een hoed.
stad in vol ornaat: driedelig grijs, gesteven ,,Maar niet op het podium.''
overhemd, bijpassende das, manchetkno
pen, gepoetste schoenen. Aan een touwtje Nee, toen u vertrok.
om zijn hals bungelt een knijpbrilletje uit ,,Hm, dat kan.''
vervlogen tijden. Het is de manier waarop
Jean Pierre Rawie zich steevast presenteert. Zijn ze er nog - de cape en de hoed?
Sinds hij zeven jaar geleden werd getroffen ,,Nee. Je laat wat kroonbladeren vallen, hè,
door een beroerte is er een wandelstok aan bij toenemende rijping. In de jaren 90 had
zijn uitdossing toegevoegd. ik heel veel optredens, soms wel drie op een
Later zal hij zeggen dat hij zich 'niet aan- dag, en dan ga je op een gegeven moment
genaam' voelt in vrijetijdskleding, en dat toch een beetje de dichter Rawie acteren.
hij het, 'net als persoonlijke hygiëne', een Dat is niet goed. Als kind had ik het idee dat
vorm van beleefdheid vindt: je fatsoenlijk de dichtkunst werd beoefend door deftige
kleden. ,,De reden van mijn kledingkeuze is mensen. Bij Slauerhoffbijvoorbeeld zag ik
dezelfde als de reden dat ik mijn gedichten een nette heer voor me, strak in het pak,
in een heel strakke vorm schrijf. Het is een zakhorloge. Dat bleek in het echt reuze
kwestie van vormgeving waaraan ik zeer tegen te vallen, maar dat wist ik toen nog
hecht.'' niet. Jij hebt me gezien, denk ik, toen ik al
Jean Pierre Rawie (67)
is een van Nederlands
best verkopende dichters.
,,Veel poëzie kun je alleen
begrijpen als die
wordt uitgelegd door
een afgestudeerde
neerlandicus. Daar heb
ik een hekel aan. Mijn
poëzie is helder.''
'Elke generatie
moet liefde en
dood opnieuw
uitgelegd krijgen'
ZATERDAG 26 JANUARI 2019 9
TEKST ANNIEK VAN DEN BRAND
FOTO'S MANON VAN DER ZWAAL
