'Pas twintig jaar later beseften we wat de impact van Woodstock
*1
0
16
'We droegen
de mode van
die tijd, met
bloemen in ons
haar, maar we
waren geen
échte hippies'
het gevoel en de sfeer van Woodstock. Het be
lang van deze foto is dat we vijftig jaar later nog
steeds bij elkaar zijn. In de wanorde van het le
ven is liefde.''
Dat bijzondere verhaal brengt ze in hun
gouden jubileumjaar voor het eerst naar
Nederland. Ze slapen op een woonboot in
Amsterdam en zijn eregasten bij de aftrap van
de theatervoorstelling Woodstock the story, van
acteur en regisseur Laurens ten Den en muzi
kaal leider Matthijs van Noort. Met originele
beelden en een liveband wordt in drie uur het
verhaal van drie dagen Woodstock verteld.
De show roept veel emotionele herinnerin
gen op aan de vibes van toen. Nick: ,,Het is meer
dan een concert. Het is een ervaring.'' Bobbi:
,,Het geeft me hoop dat we de wereld met
vriendelijkheid kunnen veranderen."
Barman
Terug naar februari 1969, als hun liefdesverhaal
begint in Dino's Bar Grill in Middletown,
New York. Student Nick heeft daar een bij
baantje als barman. Op een dag neemt een van
de obers zijn vriendin mee: Bobbi. De collega
stelt de bankmedewerkster aan Nick voor. ,,Let
je een beetje op haar?'' vraagt de ober.
Dat is voor Nick geen probleem. Hij kan let
terlijk zijn ogen niet van Bobbi af houden. ,,Ze
was prachtig met lang, blond haar. Naast haar
intelligentie, humor en zorgzaamheid heeft ze
alle kwaliteiten die een man wenst.''
Drie maanden later maakt de ober een kapi
tale fout. Nick: ,,Hij ging voor vakantie naar de
kust, zonder het Bobbi te vertellen. Hij liet haar
alleen achter. Ik at pizza met haar, we gingen
naar de film en vanaf dat moment zijn we elke
dag samen geweest.''
Bobbi knikt. Er is geen woord van gelogen of
overdreven. Zo is het gegaan. ,,Nick had prach
tig krullend haar en een snor. Hij lachte altijd.''
Die zomer horen ze dat een groot muziekfes
tival plaatsvindt op het terrein van veehouder
Max Yasgur, bij het plaatsje Bethel, zo'n 60 ki
lometer verderop. Op het programma staan
(beginnende) grote artiesten als Jimi Hendrix,
Joe Cocker, Janis Joplin, Crosby Stills Nash
Young, Santana, Joan Baez en Creedence Clear
water Revival.
Nick: ,,Maar het was voor ons te duur. Het
minimumloon was 1,63 dollar per uur. Dat ver
dienden de meeste jongeren van onze leeftijd.
Een kaartje kostte 18 dollar voor drie dagen. Dat
was het salaris van bijna twee dagen.''
Bobbi: ,,We waren helemaal niet van plan te
gaan. Op de openingsdag van Woodstock
moest Nick werken. 's Avonds luisterden we op
mijn veranda naar de radio. We hoorden dat
het een gekkenhuis was. Mensen bleven ko
men, het verkeer stond vast en de politie
stuurde auto's terug. We werden gegrepen
door het enthousiasme van de verslaggever.''
Sluipwegen
Hoewel de autoriteiten mensen afraden om
nog te komen, stappen Bobbi en Nick de vol
gende dag met drie vrienden in een witte Che
vrolet Impala stationwagen uit 1965. Ze kennen
het gebied op hun duimpje, omzeilen wegaf-
zettingen en rijden via sluipweggetjes door
hooivelden, greppels en tuinen.
Ze stranden uiteindelijk op acht kilometer
van het festivalterrein en gaan te voet verder.
Nick, grijnzend: ,,We hadden alleen het hoog
nodige bij ons: bier en wijn.''
Tussen de de koffers, slaapzakken, instru
menten en stoelen die bezoekers onderweg
hebben achtergelaten, vindt Bobbi de be
roemde deken. ,,We hadden niet gepland daar
te blijven. We wilden snel even kijken en weer
naar huis gaan. Dat gebeurde niet.''
Jimi Hendrix (boven) en Joe Cocker spelen
Woodstock plat. Hendrix' gitaarsolo van het
Amerikaanse volkslied werd legendarisch,
net als Joe Cockers hartverscheurende With
a little help from my friends. foto's afp, getty images
Organisatorisch is Woodstock een zooitje.
Vanwege de massale toeloop wordt de kaartjes
controle losgelaten en wordt het een gratis fes
tival. Artiesten komen te laat, de techniek ha
pert, de lichtman wordt op het laatste moment
de presentator, eten is in no time uitverkocht,
er is geen water en er zijn te weinig toiletten.
Bobbi: ,,Mensen uit de omliggende dorpen
stuurden eten. Dat deelden we met de buren.
Ik kan me niet herinneren dat ik honger had.''
Ze zitten te ver weg om het podium te zien.
Ze horen de muziek, zien de toppen van de ge
luidstorens en genieten van de hemel die door
de podiumlichten een oranje gloed heeft.
Baby's huilen, mensen lachen, zingen, dansen,
spelen gitaar, mondharmonica en banjo. Ze
slapen, koken, eten, vrijen en blowen. De geur
van eten, etherische olie en marihuana prikkelt
de zintuigen.
Bobbi: ,,We kwamen natuurlijk voor de mu
ziek. Maar met alle respect voor de artiesten, de
mooiste ervaring was wat er allemaal om ons
heen gebeurde. Het was lieflijk en knus.''
Bobbi en Nick zijn zich bewust van alle on
derliggende politieke boodschappen. Maar ze
zijn geen activisten. ,,We droegen de mode van
die tijd, hadden bloemen in ons haar, maar we
waren geen échte hippies'' zegt Bobbi. ,,De
meeste bezoekers waren eenvoudige, hardwer
kende jongeren.''
Modderpoel
Toch raakt het optreden van Joan Baez haar. De
singer-songwriter is op dat moment zwanger
en gescheiden van haar man, een anti-Viet-
namactivist die vanwege dienstweigering in
de gevangenis zit. ,,Toen zij We shall overcome
zong, heb ik gehuild.''
Het is heet. Af en toe valt regen en onweert
het. Na elke bui dampen de ontblote lichamen
en verandert het terrein in een modderpoel.
Bobbi: ,,De omstandigheden waren zwaar.
ZATERDAG 26 JANUARI 2019 GO
VERVOLG VAN PAGINA 15
