Saskia Noort
Wachten tot ze zelf
kinderen hebben
Zo doen zij dat
Ook in Rusland wordt de
winter steeds wisselvalliger
VEEL GEDEELD
Tegenwoordig
is Moskou zelfs
tot en met
december
noggeheel
sneeuwvrij
14
Ze zuchten.
Ze hebben
haast, want
er wachten
vrienden,
verkeringen,
dates, drank
en drugs
f
Warm bad in winterlandschap
Saskia Noort schrijft op deze plek
wekelijks over nieuws dat haar raakt.
Bij mij in de buurt is een kind doodgereden. Of
kind, ze was al volwassen, want 24 jaar, maar ze
was iemands kind en had het mijne kunnen zijn.
Ze was niet de enige: in een mum van tijd reden
Uberchauffeurs, eigenlijk ook nog kinderen want
nog geen 21, in Amsterdam vier volwassenen en een 9-jarige
dood. Hele gezinnen gaan onverlicht door de donkere stad.
Moeders met een kind voor- en een achterop. Vaders met
kleuters naast zich. Wie wel licht op zijn fiets heeft, is een
sukkel en van dit hele idee kunnen we moeilijk Uber de
schuld geven. Ga maar eens een avondje door de stad rijden,
misschien dat een op de vijf een vorm van verlichting
draagt.
Ik begon hierover tegen mijn eigen inmiddels volwassen
kinderen, die me aankeken met de daar-gaat-ze-weerblik,
waarna ze me geroutineerd bezworen voorzichtig te zijn.
Dat heeft het meisje dat is doodgereden vast ook gedaan.
Wekelijks, dagelijks mis
schien. Ja mam, ik kijk uit.
Nee, ik zal die koptelefoon
niet opzetten. Tuurlijk fiets
ik niet alleen naar huis. Ja,
mijn licht doet het. Nee, je
hoeft het niet te controle
ren.
Dat laatste doe ik even
goed, als mijn zoon en
dochter hier het huis verla
ten. Om weer af te reizen
naar hun eigen tochtige,
vochtige hok a raison van
een godsvermogen, of een
moeilijke club in een oude
school of afbraakpand hele
maal in Noord.
In mijn keukenla ligt ruim
een dozijn aan lampjes, die
ik aan hun stuur bind als
weer eens blijkt dat ze gelo
gen hebben. Fietslichten
doen het namelijk nooit en
als ze het doen, zijn de bat
terijen opeens op. Of hun
goede fiets is gestolen of af
gevoerd naar het depot, een
van de twee. En daarom
hebben ze ineens een an
dere fiets, die van ellende
uit elkaar valt, hoe ze eraan
komen kun je maar beter
niet vragen. In plaats daar
van knoop ik de lampjes.
Een aan het stuur, een aan
het zadel. De kinderen
zuchten, want ze hebben altijd haast. Er wachten vrienden,
verkeringen, dates, bandjes, dj's, drank en drugs. Dat er er
gens ook onheil loert in de vorm van een Uberchauffeur die
stoned is, daar lachen ze om. 'Zal allemaal wel meevallen,
moeders.'
Mij rest het nakijken. De iele lichtjes de donkere nacht in,
de gladde wegen op. Om de hoek zetten ze hun koptelefoon
op, het rode licht negerend, met een hand scrollend door
Spotify, klaar voor het feest, zich onsterfelijk wanend. Ze
komen altijd weer thuis, meestal vroeg in de ochtend, dat
zie ik als ik in bed op mijn telefoon check hoe laat ze voor
het laatst online waren, nadat ik droomde van gierende
banden, piepende remmen en doffe klappen.
'Wacht maar tot ze zelf kinderen hebben', zegt mijn moe
der. En dat geloof ik, want ik laveerde zelf ook lichtloos door
het leven tot de dag dat ik zwanger bleek. En dus wacht ik.
Tot ze veilig thuis zijn. Tot ze zelf kinderen hebben. Die
zich ook weer onverlicht gaan wagen aan de duistere stad.
Het enige wat ik kan doen, is lichtjes binden, liefst langs al
die duistere wegen.
Het hoeft maar een
beetje te winteren of
het verkeer in
Nederland raakt al
danig van slag. In
Rusland weten ze niet
beter. Al lijkt ook daar
Koning Winter aan
kracht in te boeten.
JOOST BOSMAN
MOSKOU
Het verslag van één win
terse dag op het Russische
journaal: ijs op de wegen, fi
les, talrijke ongevallen, in
stortende daken, omval
lende bomen, sneeuwstor
men in Zuid-Rusland, de
luchthaven van Saratov die
tijdelijk sluit, een ambu
lance die door een niet
sneeuwvrij gemaakte weg
te laat komt, kabelbanen in
een skigebied bij Sotsji die
dichtgaan vanwege lawines.
En weercode geel voor Mos
kou, waar een blizzard
dreigt, net als in Sint-Pe
tersburg.
Als geen ander land kampt
Rusland jaarlijks met de on
gemakken van de (lange)
winter. Het kent de koudste
regio's op aarde, waar jaar
in, jaar uit metershoge ber
gen sneeuw zich vormen. Al
valt het de laatste jaren in de
hoofdstad Moskou nog wel
mee. Want ook in het Euro
pese deel van Rusland doet
de opwarming van de aarde
zich voelen. Waar het 25 jaar
geleden van eind oktober
tot aan april vroor dat het
kraakte en de sneeuw geen
dag van straat verdween,
daar is het tegenwoordig
soms tot en met december
nog sneeuwvrij. In decem
ber 2013 werd, met gemid
deld plus 3 graden, een
warmterecord in honderd
jaar Russische tempera-
tuurmeting gehaald.
Maar soms valt opeens in
mum van tijd een ongekend
pak sneeuw, zoals vorig jaar
februari in Moskou en om
geving. Toen bleek dat er te
weinig personeel was om de
meeste wegen sneeuwvrij
te krijgen.
Dat was een uitzondering,
want meestal zie je overal in
de hoofdstad Centraal-
Aziaten, meest Kirgiezen, in
hun donkerblauw-oranje
uniformen de sneeuw aan
de kant scheppen, rijden de
hele dag door sneeuwschui
vers af en aan en vegen trac
toren voortdurend de trot
toirs schoon.
En al die winterse ongeluk
ken die je op internet tegen
komt, gefilmd door dash-
cams: is het echt zo erg ge
steld met het rijgedrag van
Russen? Dat is niet de enige
verklaring. In Rusland heb
ben verhoudingsgewijs veel
automolisten een came
raatje voor in de auto ge
monteerd om bij ongeluk
ken het eigen gelijk te kun
nen bewijzen. Of het onge
lijk van kwaadwillende
(lees: corrupte) politieagen
ten.
In het Turkse Bitlis is het een traditie om de paarden in de winter te wassen en te
verwennen in een meer rond de vulkaan Nemrut. De temperatuur van het water, dat
door de vele mineralen ook een helende werking heeft, kan oplopen tot boven de 40
graden Celsius foto reuters
ZATERDAG 26 JANUARI 2019 GO
FOTO REUTERS
