Ongelukken
MONICA
Alert zijn op de snelweg is niet een van
Monica's sterke punten, weet ze van zichzelf.
toe krijg ik alleen maar positieve reacties.
En ik ben er ook geen mindere advocaat
door geworden - integendeel. Als je dichter
bij je gevoel staat, sta je ook meer open voor
anderen, ben je empathischer. Dat is een
voordeel, want als advocaat moet je je kun
nen verplaatsen in de wederpartij. De za
ken die wij op ons kantoor doen, zijn heel
ingewikkeld en nooit zwart-wit. Door de
andere kant ook te begrijpen, kan ik het
verhaal van mijn cliënt er des te overtui
gender doorheen krijgen."
In zijn boek beschrijft Vermeulen hoe op
de begrafenis van zijn vader beide werelden
samenkomen: de strak geklede collega's van
de Zuidas en de blowende hippies. Een
vriendin van de overledene begon tijdens
de plechtigheid aan een extatische dans.
,,Die had zeer waarschijnlijk een ecstasy-
pilletje genomen. Ik wilde bijna hand
havend optreden, maar dacht ook: hoe mooi
dat iedereen op zijn eigen manier de uit
vaart kan beleven. En trouwens, mijn
vader zou het zo gewild hebben."
Zijn moeder zit alweer jaren in een psy
chiatrische inrichting, waar Vermeulen
haar wekelijks bezoekt. Zijn adres krijgt ze
niet, aangezien ze hem vroeger vaak heeft
gestalkt. De wens om bij haar zoon te mo
gen wonen, is omgeslagen in een obsessie.
,,Zo'n bezoek hou ik een uur of anderhalf
vol. Door de medicijnen is ze apathisch, het
is duwen en trekken, er komt bijna niets
uit haar. Behalve dat ze elke drie minuten
vraagt ze of ze bij me mag komen wonen.
Non-stop, alsof je een bandje op repeat hebt
staan."
De verklaring zoekt hij in het verleden, in
haar spijt over hoe het is gegaan. ,,Ik denk
dat ze me alsnog wil geven wat ik tekort-
kwam. Dat ze het wil goedmaken. Maar ik
ben geen jongetje van 4 meer en ik heb een
groot deel van de trauma's uit mijn jeugd
verwerkt. Ze zou me meer helpen als ze dat
inzag, als ze blij was met hoe ik nu ben."
Hij is er nog niet, weet Vermeulen, maar
hij zit op de goede weg. De angst om geen
gezonde liefdesrelatie te kunnen onderhou
den, verschuift langzaam naar de achter
grond. Sinds vijf maanden heeft hij een
vriendin die hem het nodige vertrouwen
geeft, en zijn boek helpt hem om niet terug
te schieten in zijn oude patroon. ,,Mijn
vriendin heeft het gelezen en snapt daar
door waar mijn behoefte aan bevestiging
vandaan komt. Het helpt haar begrijpen
waarom ik zo onzeker kan zijn. Eigenlijk
is het boek mijn gebruiksaanwijzing: let
op, hierdoor ben ik wie ik ben. Fijn als je
daar af en toe rekening mee kunt houden."
Het is misschien een vrou-
wending, maar ik hou niet van
autorijden en ik hou niet van
auto's. Ze kosten veel geld en ik
lijd aan reparatievrees, met name
voor de rekening die bij de repa
ratie hoort. Achter het stuur ben
ik ook geen blije burger. Terwijl
ik op de snelweg rijd, fluistert er
graag een stemmetje in mijn oor
dat een vreselijk ongeluk slechts
een kwestie van tijd is. Er hoeft
maar één medeweggebruiker een
paar seconden niet op te letten en
het is gebeurd.
Die onoplettende weggebrui
ker zou ik ook best zelf kunnen
zijn. De goede automobilist is te
allen tijde alert en heeft een
vooruitziende blik, doceerde
mijn rijinstructeur twintig jaar
geleden al. Een verantwoordelijk
heid die ik zwaar vind wegen.
Soms denk: o, zijn we al hier! Dat
is niet alert, hè. Eén fout en ik
jaag iemand anders de dood in. Ik
maak ook deuken. Glasbakken,
oopsies tijdens het filerijden. Het
is maar een ding zo'n auto, maar
wel een ding met veel kracht.
Daarom is het een verademing
geen auto meer te hebben. Sinds
een jaar gaan mijn meisjes en ik
door het leven met fiets, metro en
trein als vervoermiddel. Dat is
niet de eerste keer, vijf jaar gele
den hadden we ook een jaar lang
geen auto. Maar toen kon ik de
leasewagen die bij een nieuwe
functie hoorde toch niet weer
staan. Vier jaar lang stond er een
VW Polo voor de deur - vooral
veel niks te doen.
Geen auto voelt milieutech
nisch ook heel goed. Kijk mij
eens groen wezen. Toch zijn er
twee lastige punten in een auto
loos leven. Sportende kinderen
en de Ikea. Eerst het belangrijk
ste: de Ikea. Zie daar maar eens
te komen en vooral weer weg te
komen met al je aankopen. Dat
lukt niet, dus ga ik nooit meer
naar de Ikea. En dat is toch jam
mer voor al die impulsaankopen
die mijn huis nu misloopt.
Dan de sportende kinderen. In
de team-apps moet ik, als er weer
naar beschikbaarheid voor rijden
dan wel fluiten wordt geïnfor
meerd, dubbel teleurstellen. Ik
heb geen auto en geen scheids-
rechterskaart. Nou woon ik in
een wijk met een hoog VVD-
gehalte, dus aan auto's geen ge
brek, en aan scheidsrechterskaar-
ten ook niet trouwens. Alleen
voor mijn meisjes vind ik het
een beetje sneu.
Daarom denk ik soms: zal ik
niet toch weer? Maar dan zie ik al
die ongelukken voor me die ik
zonder auto met ga veroorzaken,
en laat ik het lek
ker zo. Wel zo
rustig voor
mijn mede
weggebrui
kers.
Monica Beek (41) is journalist.
Ze woont samen met haar dochters
van 8 en 10 en heeft een vriend.
ZATERDAG 26 JANUARI 2019
