snel verveeld ben en van een uitdaging hou,
maar óók om applaus te krijgen."
De onveilige hechting in zijn jeugd heeft
invloed op de manier waarop hij zich tot
vrouwen verhoudt, zegt Vermeulen. ,,Met
mijn onzekerheid heb ik heel wat liefdes
relaties verkloot. Continue bevestiging, dat
kun je niet vragen van mensen. Want het is
nóóit genoeg, zo werd me wel duidelijk tij
dens de therapie. Het was zwaar om dat te
beseffen."
Uit de therapie komt ook zijn boek voort.
De titel verwijst naar de naam die hij als
Bhagwankind kreeg: Swami Prem, ofwel
Prins van Liefde. Het boek schrijven heeft
Vermeulen twee jaar opgeslokt. Veel her
inneringen die diep waren weggestopt,
kwamen naar boven. ,,Het was echt full
time therapie: mensen interviewen die mij
als kind hebben gekend, gebeurtenissen uit
mijn jeugd chronologisch opschrijven. Wat
mij is overkomen is geen enkelvoudig
trauma, maar structurele verwaarlozing in
de eerste zes jaar van mijn leven. Door een
moeder die het goed bedoelde, maar psy
chisch niet in staat was voor mij te zorgen,
en een vader die weigerde zijn leven aan
mij aan te passen. Jaap had maar af en toe
zin om me naar school te brengen, hij ge-
bruikte heroïne waar ik bij was, nam me
mee op drugssmokkelreizen door Oost
Europa en liet een verslaafde prostituee bij
ons wonen die een liter Jack Daniel's per
dag dronk. Ik schijn als 5-jarig jongetje bij
vrienden van mijn vader te hebben aange
beld om te vragen of ik daar mocht komen
wonen. Thuis hield ik het kennelijk niet
meer vol."
Het pleeggezin heeft hem gered, zegt hij,
al is het ook bij die familie niet altijd even
gemakkelijk gegaan. Doordat hij in zijn
korte leven geen enkel stevig fundament
heeft gekend, viel er een hoop te repareren.
'Thuis' was voor de kleine Samuel niet
meer dan een abstract begrip. ,,De eerste
keer dat ik vanuit mijn pleeggezin bij een
vriendje ging spelen, was ik stomverbaasd
dat ik 's middags werd opgehaald. Om me
stabiliteit te geven, hebben mijn pleeg
ouders me heel consequent behandeld.
En al heb ik me daardoor ook gekortwiekt
gevoeld, dat strakke is goed geweest om
opnieuw te leren hechten."
Moeder Amrita woonde in haar betere
periodes weer in een Oshocommune -
Bhagwan werd later Osho genoemd - waar
Vermeulen haar in de weekeinden bezocht.
,,Dan zag ik al die mensen in witte en rode
jurken schreeuwend en schuddend tekeer
gaan in de meditatiezaal. En mijn moeder
die helemaal in de reiki en astrologie dook.
Ik was puber en schaamde me voor alles
wat anders was. Mijn houvast was de ratio,
en die was daar ver te zoeken."
In zijn boek beschrijft Vermeulen hoe hij
het rationele omarmt en keuzes maakt die
lijnrecht tegenover die van zijn alternatieve
ouders staan. Hij volgde een opleiding rech
ten en geschiedenis, studeerde af in Cam
bridge en meldde zich aan bij een dispuut
in Nijmegen. Toch waren dat geen bewuste
keuzes, zegt hij. ,,Ik deed het niet om me af
te zetten. Ik wist eerst niet eens wat een
dispuut was. Het kwam me vooral bekend
voor: een georganiseerde groep mensen
die een bepaalde levensovertuiging deelt,
samen een clubje runt, in hetzelfde huis
woont, samen kookt, naar de kroeg en op
vakantie gaat." Hij lacht: ,,Niet veel anders
dan een commune."
Wat hem deed beseffen dat hij met zich
zelf aan de slag moest, waren de memoires
van zijn vader die hij na diens dood vond.
Tweeduizend pagina's aan dagboekaante
keningen, brieven en gedachtespinsels.
Bij lezing voelde Vermeulen een schok
ZATERDAG 26 JANUARI 2019 27
