Hij bezweek
onder haar
ziekte en
redde zichzelf
BV DE LIEFDE
-t Con^man derfn
2or^lhj^c
Qtcepfer€n
Langzaamaan werd
Wim (55) weer mens
nadat hij scheidde van
zijn hulpbehoevende
vrouw. Met Elly vindt hij
zichzelf opnieuw uit.
„Schenk eens cola
voor me in. Pak mijn sigaret
ten. Ga mijn medicijnen halen
bij de apotheek. Smeer een
boterham. Je moet de vaat
nog doen.'' Nadat Manon
mindervalide was geworden,
vond zij het normaal dat ik
thuis alles deed. Het huishou
den, de boodschappen, het eten, de honden
uitlaten - naast mijn baan nam ik het alle
maal op me. Dat doe je nu eenmaal voor
de vrouw met wie je getrouwd bent, toch?
Na twee zware miskramen was Manons
gezondheid ernstig achteruitgegaan; ze
sukkelde met hernia's en kreeg hartproble
men. Ik nam mijn verantwoordelijkheid en
zorgde voor haar, al begon ze me steeds
meer te commanderen.
Ik zag de vrouw op wie ik ooit stapel
verliefd was veranderen in een veeleisende
bitch. Het claimen nam bizarre vormen
aan. Als ik uit huis was, belde ze me voort
durend. 'Waar ben je?', 'Duurt het nog
lang?' Om even rust te hebben, zette ik
soms mijn auto langs de weg en schakelde
mijn mobiel uit. Als ik nachtdienst had,
belde ze naar mijn werk, zodat ik halsover
kop naar huis kwam. Eenmaal daar aan
gekomen, bleek er niets aan de hand. Ook
begon ze me te beschuldigen van vreemd
gaan, ik zou het doen met de buurvouw
en andere vrouwen zwanger hebben ge
maakt. Misschien waren het de medicijnen
- valium, opiaten - waardoor ze niet altijd
besefte wat ze zei, maar ik denk dat ze het
prima wist.
Ik was haar knecht, ik werd geleefd en
alle aandacht ging naar haar. Zo zagen de
laatste veertien jaar van ons huwelijk eruit.
Maar het harde werken en de zorg voor Ma-
non begonnen me op te breken. Ik verma
gerde sterk, tot ik nog maar 48 kilo woog
en naar de huisarts ging. Daar begon ik te
huilen. De dokter zei: 'Wim, je hebt een
hi j \cor\
nie^ ia.n j£r
burn-out'. Ik was onder de last bezweken.
Al mijn gevoel voor Manon was verdwenen,
we hadden al veertien jaar geen seks meer
en kregen vaker ruzie. Ik was op, wilde weg
en heb dat tegen Manon gezegd. Natuurlijk
was het hard om een hulpbehoevende
vrouw achter te laten. Nog drie maanden
woonden we in één huis, ik sliep op de
bank. Dan zag ik haar bezig achter het for
nuis terwijl ze nauwelijks rechtop kon
staan, en moest ik me inhouden om haar
niet te helpen. Maar ik dacht: als ik straks
weg ben, moet ze het ook alleen kunnen.
De eerste ochtend dat ik wakker werd in
mijn nieuwe huis, heb ik lang op de rand
van het bed gezeten. Een zaligheid: de rust,
geen commando's, niemand die zei dat ik
ontbijt moest maken, dat ik de was moest
doen. Heel stilletjes genoot ik. Tot Manon
weer begon te bellen - die eerste ochtend 21
keer. Ik heb viermaal mijn telefoonnummer
veranderd voordat het ophield. En lang
zaamaan ben ik weer mens geworden,
kwam er ruimte voor mijn eigen wensen
en behoeften.
Ik ontmoette Elly, met wie ik sinds twee
jaar een relatie heb. Elly komt uit net zo'n
huwelijk als ik. Haar man was alcoholist,
zij heeft altijd voor hem gezorgd en kwam
nooit aan zichzelf toe. Ook zij wilde een
ander leven en kunnen zijn wie ze is: een
prachtdame. Tussen ons was het liefde op
het eerste gezicht: na vijf minuten liepen
we hand in hand. Elly is mooi, lief, open-
minded. Bij elkaar vinden we wat we in
onze eerdere relaties niet kenden: respect,
gelijkwaardigheid, gezelligheid, humor,
vrijheid. Na ons hele leven voor anderen te
hebben klaargestaan, zijn we nu bezig ons
zelf opnieuw uit te vinden.''
TEKST PAM VAN DER VEEN
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
Wil je ook praten over je relatie?
Mail naar magazine@persgroep.nl
ZATERDAG 26 JANUARI 2019 15
