Hij zat thuis,
zij ging op
stap en toen
gebeurde het
u/el (ij"
BV DE LIEFDE
£t\ d>* U/^d
Monique (46) kon na drie
jaar stiekem doen niet
meer leven met het
bedrog. Ze koos voor haar
minnaar en verliet haar
gezin. Is dit wel voor altijd?
Zó Op j
,,Met iemand trouwen bij wie je de
rest van je leven wilt blijven - eigenlijk is
dat heel bijzonder. Mijn ex was niet de man
met wie ik dat wilde. In het begin van onze
relatie twijfelde ik al, maar ik was jong, hij
was lief, ik ben er gewoon ingestapt. We
kregen kinderen en runden ons gezin, maar
passioneel was het niet. Hij was iemand van
de veilige route, letterlijk en figuurlijk. Op
vakantie in de bergen over een smal zijweg
getje crossen, dat wilde hij niet. Nieuwe
mensen ontmoeten of een feestje organise
ren, hij stond er niet voor open.
Ik leidde een burgerlijk leven dat niet bij
me paste. En hoe gezapiger het werd, hoe
meer mijn onvrede toenam. Dus ging ik va
ker uit met vriendinnen, dansen, drinken,
lol maken. Mijn man vond het best, als hij
maar niet mee hoefde. Bovendien hoopte
hij dat ik thuis meer rust zou vinden als hij
me de vrijheid gaf. Maar het tegenoverge
stelde gebeurde. Door het stappen kwam
ik erachter dat ik nog prima in de markt lag.
Ik had veel sjans. Door al die mannelijke
aandacht groeide ik en toen Oscar op mijn
pad kwam, spatten de vonken eraf.
Hij was net als ik getrouwd, maar de ver
liefdheid viel niet te stoppen. We hadden
vrij op dezelfde dag en brachten die samen
door. Ik lag overdag in bed met mijn min
naar en 's avonds naast mijn man. Dat was
stressvol en frustrerend, ik was vaak boos
op mezelf, maar bij Oscar in de buurt had ik
geen schuldgevoel. Ik ging ver om hem te
zien; ik zei thuis dat ik ging hardlopen en
sprak met hem af in het bos. Vrijen in de
buitenlucht: ik kan het iedereen aanraden.
Je voelt de wind op je huid, ziet de bomen,
Qr Wtn
de sterren en het stiekeme geeft een kick.
We werden steeds onvoorzichtiger. Toen
hij met zijn gezin een week naar een vakan
tiehuisje ging, kon ik hem zo lang niet mis
sen. Ik huurde óók een huisje met mijn ge
zin, vlak bij dat van Oscar, en ontmoette
hem op het strand. En daarna weer terug
naar mijn man en de kinderen, overlopend
van verwarrende gevoelens en met de
wetenschap dat het zo niet langer kon.
We hielden het drie jaar vol. Toen begon
het dubbelleven zijn tol te eisen. Ik kreeg
lichamelijke klachten; een tennisarm, een
ontsteking in mijn achillespees, pijn in
mijn rug - ik stond stijf van de stress. Zo'n
groot geheim, altijd op je hoede zijn, con
stant appjes wissen, dat gigantische schuld
gevoel. Ik kon niet meer leven met het be
drog. Ik vertelde mijn man dat ik bij hem
weg wilde, dat ik verliefd was op een ander.
Hij vatte het niet sportief op. Begrijpelijk,
na 23 jaar huwelijk, maar voor de kinderen
had ik niet zo'n vechtscheiding gewenst.
Nu woon ik op mezelf en heb ik een lat-
relatie met Oscar, die inmiddels ook is
gescheiden. De passie en verliefdheid tus
sen ons zijn nog even groot. Nog steeds
moet ik meerdere malen per dag zuchten
om alles wat ik voor hem voel. Soms denk
ik: ik ben van de ene relatie in de andere ge
stapt, moet ik niet om me heen kijken? Hoe
zou het zijn om te tinderen, te speeddaten,
seks met anderen te hebben? Ben ik over
vijfjaar op Oscar uitgekeken? Misschien,
maar tot die tijd is het mooi en intens wat
we hebben. Nu wil ik hem - en hij mij.''
22
TEKST PAM VAN DER VEEN
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte naam van Monique is bij de
redactie bekend. Wil je ook praten over je
relatie? magazine@persgroep.nl
