Als je op visite gaat,
mag de gastheer dan
bepalen wat je als
attentie meeneemt?
Ik wil rokers er zo
graag op wijzen
dat het gebouw
stinkt, maar hoe?
JOOST MAG 'T WETEN
Lastige kwestie. Sigarettenstank die
door muren en deuren trekt. Dat hoor je niet elke
dag. Laat me er nog even over nadenken.
Komt me goed uit, want ik heb nog een vraag af
te handelen. Een paar weken terug kwam op deze
pagina een kwestie ter sprake van een vrouw die
niemand meer in huis liet. Een alcoholiste, dacht
ik. Ik kreeg een e-mail van Rens Verhulst, die een
andere theorie had. Hij schreef: 'Ik heb ooit tijdens
mijn werk zoiets meegemaakt. Ik werkte bij de
politie. Een dame liet plotseling niets meer van
zich horen. Familie was ongerust. Niemand
mocht naar binnen. Kortom: de politie gebeld'.
Spannend genoeg. De dame bleek een hoarder
te zijn. Een term die ik niet kende maar die staat
voor iemand die niets kan weggooien. 'Haar wo
ning stond vol met spullen. Glaswerk, wc-rollen,
plastic zakken en bekers. Alles had voor haar
waarde. We moesten ons een weg naar boven
banen.' Een hoarder dus. Ik geef er mijn alcohol
theorie graag voor prijs. Dank, meneer Verhulst.
Terug naar het probleem van de astmapatiënt
die kennelijk zijn buurman moet vragen om
buiten een meter of wat verderop te roken. Hoe
formuleer je zo'n vraag? Lastig, erg lastig.
Sta me toe het nog even in beraad te houden.
Annie Schmidt schreef ooit een gedicht
over het land waar grote mensen wonen. Alles
had daar twee kanten. Dit probleem, als de
vraag hierboven dat woord verdient, is een goed
voorbeeld. In de praktijk is het een kwestie van
microscopische aard. Inzender wilde een bosje
bloemen meenemen voor de gastvrouw of een
flesje wijn voor meneer. Maar op verzoek van de
gastheer wordt dat een doosje Lego voor het
kind. Vooruit, doen we dat. Tot zover de prakti
sche kant van deze kwestie.
Maar ver onder de oppervlakte, diep verscho
len in het land waar grote mensen wonen,
schuilt het werkelijke probleem: dat van de
zelfstandige burger.
Ik hoorde een interview met een gelehesjes-
drager uit Amsterdam. Ze had niets te klagen en
toch ging ze de straat op 'want wij worden
nooit gehoord!' Het is de roep van mensen die
iets te vertellen willen hebben en wie wil
dat niet? We krijgen al genoeg te horen
wat we moeten doen en laten. Wat we
moeten invullen en betalen. Dus op
de kleine vierkante meter die ons
nog rest willen we zelf koning zijn.
En zelf bepalen of we een cadeau
meenemen op visite en zo ja welk.
In die zin heeft onze inzender
gelijk. Al zou ik in de praktijk braaf
de gevraagde barbiepop kopen als
ik hem was.
Wijsheid komt met de jaren.
Omdat acteur Joost Prinsen (76)
een eind op weg is, beantwoordt
hij uw vragen.
Mijn collega heeft een collega en mij uitgeno
digd langs te komen. Hij woont al ruim een jaar
in zijn nieuwe huis, maar van een bezoek is het
nooit eerder gekomen. Nu kwam hij met sug
gesties wat we voor zijn kinderen kunnen mee
nemen. Ik bedenk dat liever zelf. Of moet ik
zijn voorstel overnemen?
De nieuwe bewoners beneden in ons apparte
mentencomplex roken veel, ook buiten. Ze zijn
de enigen in het gebouw. Hun rook trekt mijn
slaapkamer en huiskamer in. Roken ze binnen,
dan stinkt het in de gangen. Ik heb astma en kan
er slecht tegen. Ik vind dit een lastig probleem
om aan te kaarten: de mensen staan in hun
recht. Wat zou u zeggen?
Speelt er iets tussen u en uw kinderen,
familie, vrienden, buren of collega's? Leg de
kwestie voor aan Joost Prinsen. Mail uw vraag
naar joostmagtweten@persgroep.nl
ZATERDAG 12 JANUARI 2019 43
