'Voor de wet zijn
ze volwassen,
maar het lukt
ze niet zich
ook zo te
school heeft afgemaakt, dan hebben we het
ergste gehad. Aan die gedachte hield ik me
vast gedurende zijn turbulente puberteit.
Om hem door de havo te trekken, liet ik
geen middel onbenut. Niet alleen zat ik
voortdurend op zijn nek, praatte ik hem
door lesstof heen en schreef ik zelfs eens
een werkstuk, ook financierde ik intensieve
huiswerkbegeleiding, bijlessen en examen
training. Het duurste havodiploma op
aarde, durf ik wel te beweren. Voor dat
werkstuk, Scheppingsleer versus evolutie
theorie, kreeg ik overigens een mager zesje
- iets waar ik thuis nog steeds om word
uitgelachen.
Na zijn examen viel er een last van mijn
schouders. En toen hij besloot een tussen
jaar te nemen, zag ik daar geen kwaad in.
Een jaartje oriënteren, wat was daar mis
mee? Maar één jaar werden er twee, twee
werden er drie, en god weet wat het vierde
jaar zal brengen. Een doel is nog altijd niet
geformuleerd: mijn zoon aarzelt, twijfelt en
deinst terug, en kan maar niet tot een keuze
komen. Bij alles wat hem wordt aangedra
gen, heeft hij een argument om het met te
doen: te saai, te zwaar, te ver weg, te veel
moeite, of gewoon niet cool genoeg. Maal
tijdbezorger worden bij Foodora? En dan
zeker met zo'n roze box op zijn rug. In ruil
voor een entreeticket werken op Lowlands?
En wat dan als hij dienst heeft terwijl de
hoofdact net speelt? Zich inschrijven voor
een muziekopleiding? Maar wat nou als hij
de mensen niet leuk vindt?
In zijn tegenwerpingen klinken behalve
luiheid en arrogantie ook angst en onzeker
heid door. Ik verdenk hem ervan het liefst
niets te doen, zodat er ook niets kan mis-
16
