extra beweging René Diekstra
Stop met tussen
twee vrouwen
te bungelen
Hoor jezelf
zeggen: om
mijn eerdere keuzes
trouw te blijven, moet
ik jou laten gaan
21
dinsdag 8 januari 2019
Maxie helpt Dominique
Prins om in het nu te blijven,
Alles wat we nu fout doen, daar kan
zij de rest van haar leven last van
hebben. Neem 'socialiseren', wennen
aan de wereld. Laten wij steken val
len, dan is ze misschien de rest van
haar leven bang voor mensen met
krukken, domweg omdat ze die in
deze levensfase niet van ons aange
boden heeft gekregen.
Het is nogal een verantwoordelijk
heid. Bovendien ben ik opgegroeid
met katten. De eerste dagen denk ik
vaak: ze snort niet, zou ze het niet
naar haar zin hebben? Het draagt niet
bij aan wederzijds begrip. Spontaan
de deur uitlopen kan niet meer. Dat
wist ik natuurlijk vooraf, maar het
voelt als een stap terug in de tijd.
Voor elk wissewasje moeten de agen
da's worden getrokken. Zelfs een
douchebeurt vergt overleg. Inder
daad, net als 23 jaar geleden...
Kaplaarzen
Verder bijten puppy's. Veel en hard.
Kleding, schoeisel, meubels, lede
maten; niets is veilig voor het vlijm
scherpe gebitje. Een bevriende
hondeneigenaar herinnert zich dat
ook: ,,Onze kinderen zaten uiteinde
lijk met kaplaarzen aan op de bank."
Ook hier geldt: niet boos worden,
maar afleiden. En niet te gehecht zijn
aan spullen. Tijdens de 'kraamvisite'
informeert een vriendin voorzichtig
hoe het met ons gaat. Als ik een
beetje verbaasd reageer ('zie ik er zo
beroerd uit?'), vertelt ze schoorvoe
tend: ,,Onze buren verheugden zich
enorm op hun pup. Maar toen die er
was, kreeg de buurvrouw hartklop
pingen en kon ze niet meer slapen.
Na twee maanden was ze nog niet
gewend, en moest de pup weer weg".
En zo kent ze nog een verhaal
waarbij de komst van een jong
hondje serieuze stress veroorzaakte.
Gek genoeg stelt het me een beetje
gerust: zie je wel, het is echt heftig,
het ligt niet aan mij.
En toch. Na een paar weken daalt
'Het allerleukste vind ik
de reacties die de
stuiterende pluizenbol
buitenshuis veroorzaakt'
het stof van de eerste opwinding
neer. Plasjes en poepjes belanden
vaker buiten dan binnen en zelfs
de katten laten zich vrijwillig be
snuffelen. Het is hartverwarmend
om elke keer enthousiast begroet te
worden als een verloren gewaande
kennis, om je neus te kunnen begra
ven in het zachte puppyhaar. De aan
doenlijke blik in de schrandere
bruine oogjes.
Maar het allerleukste vind ik de
reacties die de stuiterende pluizen-
bol buitenshuis veroorzaakt. 'Wat
een schatje!', 'Ahh, een puppy!', 'Me
vrouw, wat heeft u een leuk hondje!'
Degenen die niets zeggen, hebben
een verdacht grote glimlach op hun
gezicht als Maxie passeert.
Op zulke momenten zie ik het zelf
ook weer: we hebben het allerleukste
hondje van de wereld. Bovendien
helpt ze me om in het nu te blijven
- gisteren en morgen bestaan niet
voor een pup - en is haar liefde altijd
onvoorwaardelijk, ook al ben ik ziek.
Mrs. P (zo noem ik 'mijn' parkinson)
kan niet op tegen zoveel positiviteit.
Die houdt zich voorlopig gedeisd.
it jaar zullen naar schatting zo'n
35.000 scheidingen worden uit
gesproken. Bij ongeveer de helft zijn
minderjarige kinderen betrokken.
Zo'n scheiding is niet in hun belang
en veroorzaakt diep verdriet, terwijl de breuk
mogelijk was te voorkomen. Een voorbeeld.
Onlangs nam een collega mij apart en vertelde
dat hij smoorverliefd was op een andere vrouw.
Hij overwoog te scheiden. Zijn vrouw wist
nog van niets. Op mijn vraag of hij van zijn
echtgenote hield, antwoordde hij: ,,Ja, maar
anders, lang niet zo bijzonder, niet zo harts
tochtelijk.''
Ik heb het al zo vaak gezien: mannen die
tussen twee vrouwen bungelen. Een met wie ze
een langdurige relatie en kinderen hebben. Met
wie ze goede herinneringen delen, maar ook de
irritaties van het alledaagse leven. En een met
wie ze uitsluitend onalledaagse, bijzondere,
dikwijls stiekeme ervaringen delen - ongehin
derd door oude patronen en praktische verant
woordelijkheden. ,,Had ik haar maar eerder ont
moet!'' zei hij. Maar dat heeft hij niet en dus
moet hij, maar wil hij niet kiezen.
Het is het thema van de prachtige film The
Prince of Tides naar het boek van Pat Conroy.
Een man, getrouwd en kinderen, wordt harts
tochtelijk verliefd op de psychiater bij wie hij
in behandeling is. En zij op hem. Uiteindelijk
kiest hij voor zijn gezin en legt die keuze aan
zijn minnares uit: 'Ik houd meer van jou, maar
van haar houd ik langer'. Hoewel hij bijna dage
lijks met pijn aan zijn minnares terugdenkt,
heeft hij vrede met zijn beslissing. En wel om
dat hij daarmee mensen om hem heen het
meeste recht en de minste pijn doet.
Mijn collega beloofde de film te bekijken,
maar zei erbij: 'Ik moet er niet aan denken te
zeggen dat ik de relatie verbreek'. Ik heb hem
uitgelegd dat hij er juist vaak aan zou moeten
denken. Zo vaak dat hij het zichzelf kan horen
zeggen: 'Om mijn eerdere keuzes trouw te blij
ven móét ik jou laten gaan'. Of in de woorden
van een taoïstische wijsgeer: ,,De wereld wordt
veroverd door hen die haar laten gaan.''
Reageren?
rene.diekstra@persgroep.nl
Diekstra houdt zijn
hart vast voor al die
scheidingen die zich
dit jaar voltrekken.
Zijn advies? Stop
met die affaire.
FOTO SH ODY CAREMAN
D
