Ellen van Dijk
gerustgesteld
Samantha Miltenburg
krijgt lof toegewuifd
13
Keeperstrainer zijn, en dat nog op 67-
jarige leeftijd. Respect, denk je dan.
Tot je het hele jaaroverzicht hoort
van spraakwaterval René van der
Vliet. Respect krijgt dan een extra
lading: bewonderenswaardig. Want
een senior die training geeft, en dan
ook nog eens na een beenamputatie? Wellicht een
unicum in Nederland, wie weet wereldwijd. „Dit
gaat geen treurig verhaal worden hoor, echt niet",
waarschuwt de hoofdpersoon al.
'Jullie zijn nog niet van me af, horen Nieuwdorp-
spelers Teun Rentmeester en Ruud la Grand bij het
afscheid in het ziekenhuis. Een zin die uit de mond
komt rollen van de dan nog maar nét geopereerde
Van der Vliet. De twee gniffelen wat, alsof ze ook
niet anders hadden verwacht. „Mensen zeggen dan
dat ik er zo positiefin sta. Ja, daar kan ik niks aan
doen, zo ben ik nou eenmaal. Soms heb ik het echt
wel moeilijk hoor, het is niet zo dat ik keihard ben.
Van alle kanten komen emoties. Van andere men
sen, van jezelf..."
Het verhaal van Van der Vliet begint eind
2017. Of ja, eigenlijk speelt het al dertig jaar.
Zo lang is de import-
Zeeuws immers suikerpa
tiënt. „Type 1, dus vier keer
per dag spuiten. Je weet dat je
van diabetes blind kunt wor
den of iets anders aan je ogen
kunt gaan mankeren. Of dat er
sprake kan zijn van een amputa
tie. Zou kunnen.Je houdt er alleen
geen rekening mee. Kijk, ik ben der
tig jaar lang overal tussendoor ge
glipt. Maar toen werd er opeens een
teentje zwart, aan mijn linkervoet."
Toen, dat was afgelopen april. De
conclusie van de chirurg was hard, de
reactie van de patiënt eerder mild.
„Het teentje moest eraf, werd mij verteld. Op zich
vond ik dat niet zo erg, je houdt er nog vier over,
toch?" Toen de zestiger op 30 mei ter controle bij de
wondverpleegkundige was, had hij iets minder
praatjes. „Al snel werd de chirurg erbij gehaald en
die zei dat ik maar even moest blijven. In één week
tijd gingen mijn andere tenen eraf, mijn voet en een
stuk van mijn been. Toen ik dat hoorde heb ik wel
even om een servetje gevraagd."
Een verdere vraag stellen, hoeft niet. Als een ra
zende reporter (ook zijn beroep) ratelt de inwoner
van Goes verder. „Klinkt raar hè, maar ik ben zó blij
dat-ie erafis. Echt, ik had zoveel pijn, kon dagen niet
slapen. Dat gun je je ergste vijand niet."
Erover praten kost Van der Vliet dus geen enkele
moeite. „Sterker nog, het is juist fijn dat je je verhaal
kwijt kunt. Voor mij een deel van de verwerking, ik
maak van m'n hart geen moordkuil." En juist om die
reden huurt Omroep Zeeland hem al jarenlang in
om als 'vliegende keep' te fungeren. Als mannetje
van de radio struint hij verenigingen en vlooien
markten af, altijd op zoek naar een bijzonder verhaal.
„De koffiepraatjes zeg maar. Ik praat gewoon graag
met mensen, ben een gevoelsmens."
Er is bijna geen plaatsje in het Zeeuwse waar Van
der Vliet niet neerstreek met zijn microfoon. Het
Training geven hoeft
geen probleem te
zijn. Ik werk met
meerdere keepers,
dan hoefje zelf niet
per se te schieten
hielp hem bij de integratie in deze provincie, want
zijn kraambed stond in Noord-Holland. „Op vakan
tie in Italië leerde ik mijn eerste vrouw kennen, zij
kwam uit Goes. Zelf kom ik uit Haarlem en in die re
gio heb ik ook altijd gevoetbald. Ik was keeper." Het
volgende verhaal dient zich aan. „Ik speelde eens de
Spaarndamse derby met SHS. Altijd haat en nijd,
mooie wedstrijden. M'n moeder kwam voor het
eerst kijken. Maar het enige wat ik me verder van die
wedstrijd nog herinner, is dat ik het ene moment in
het veld stond en even later wakker werd in de be
stuurskamer. Had ik een hersenschudding na een
botsing. M'n moeder is nooit meer geweest..."
Ook na zijn verhuizing naar Zeeland - hij werd
graficus bij de Provincie - bleef hij als zaalvoetballer
actiefin Haarlem. „Reed ik nog een halfjaar op en
neer. Nadien heb ik lang voor ZVV Zeeland gekeept.
Mooie tijd hoor. Met het Zeeuws zaalvoetbalteam
onder anderen nog tegen het Nederlands team ge
speeld." Wie naar zijn rechterhand kijkt, ziet dat er
geen botje meer rechtstaat. „Ja, de dokter die er naar
keek, snapte er helemaal niets van. Maar ik heb het
toch nog aardig lang volgehouden. Pas in april 2017
ben ik gestopt."
Dankzij Goes-clubman Hugo Barends, die tijdens
de beginjaren van Van der Vliet in het Zeeuwse aan
getrouwde familie was, streek hij ook neer bij W
Goes. Hij keepte er bijvoorbeeld
drie jaar in het eerste en was er ja
renlang secretaris en keeperstrai
ner. „Er kwam opeens een andere
keeperstrainer, maar 'no hard feel-
ings'. Ik sta nog vaak langs de lijn
met m'n fototoestel en hou een
beetje de website bij."
Want hij komt nog overal, die
Van der Vliet. En dat dankzij zijn
tijdelijke mantelzorger, vrouw
Liesbeth. Twee keer per week
brengt ze haar man naar revalida
tiecentrum Lindenhof in Goes.
Daar doet hij loop-en stabiliteits-
oefeningen en leert hij opnieuw
traplopen. „Dat zorgpersoneel hè, verdient echt een
dikke vette pluim. Er is altijd wel commentaar op,
maar nu weet ik waarom ik m'n premie betaal." Zon
der schaamte laat Van der Vliet, opa van zes klein
kinderen, vervolgens revalidatiefilmpjes zien. Ook
filmpjes waarop hij te zien is met een klikprothese.
„Het lopen gaat me inmiddels goed af. Wel heb ik al
tijd een stok bij me. En de douche is wat aangepast."
Het gaat nu zelfs zo voorspoedig dat hij uiterlijk in
februari weer op het veld wil staan bij Nieuwdorp,
vanaf het moment dat hij zelfstandig kan autorijden.
„Dat wordt een automaatje. Natuurlijk ga ik weer
aan de slag. Training geven hoeft geen probleem te
zijn. Ik werk met meerdere keepers, dan hoefje zelf
niet per se te schieten. Zat oefeningen waarmee ik
m'n beperking op kan vangen." Ook de luisteraars
van Omroep Zeeland kunnen mogelijk snel weer
naar zijn vertrouwde stem luisteren. „Vorige week
heb ik daar nog een onderhoud over gehad. Het zou
mooi zijn."
En de kans dat hij ooit nog een amputatie moet
ondergaan? Die bestaat zeker. „Maar daar ben ik niet
mee bezig, al is het ook niet zo dat we van dag tot dag
leven. Kijk, we reizen graag. We zijn al echt een hele
tijd aan het kijken waar we volgend jaar naartoe wil
len. 2019, joh; Liesbeth en ik kijken er zo naar uit."
De Woerdense Van Dijk zei dat als
speciale gaste tijdens CyclÉmo-
tion, het eindejaarsfeestje van het
Zeeuwse wielrennen. Profs, semi-
profs, ploegleiders, clubbestuur
ders en leden van organisatieco
mités verzamelden zich voor de
achtste keer in De Stenge om de
sport te vieren. Om terug te kijken
op hoogtepunten in de voorbije
twaalf maanden en om - niet on
belangrijk- prijzen uit te reiken.
Eén van de personen in de zaal
was Keetie van Oosten-Hage, de
Zeeuwse oud-wereldkampioene.
In de jaren zeventig van de vorige
eeuw plaveide zij de weg die alle
Nederlandse topwielrensters nu
berijden. Zij brak destijds al een
lans voor het dameswielrennen
en Van Dijk deed dat gisteren nog
eens dunnetjes over.
„Ik heb gehoord dat Keetie van
Oosten-Hage in 1976 bij het natio
nale wielergala de Gerrit Schulte
Trofee zou krijgen, als beste wiel
renner van het jaar", vertelde Van
Dijk. „Maar toen Schulte dat
hoorde, zei hij zoiets van: 'Ik ga
mijn prijs niet aan een vrouw ge
ven!'
Toen is er dus een aparte trofee
voor vrouwen gekomen, de Keetie
van Oosten-Hage Trofee. Ik geloof
dat er in Zeeland ook wat ophef is
over het feit dat er geen aparte
prijs is voor dames, maar er is mij
verzekerd dat een wielrenster hier
gewoon tot 'Wielrenner van het
jaar' kan worden uitgeroepen. Ik
roep dat dus maar even, zodat het
voor alle dames een stimulans is."
Overigens is er wel een 'wilde'
internetverkiezing van de 'Wiel
renster van het jaar'. Anne van de
Swaluw nomineerde enkele da
gen geleden weer vier vrouwen,
net als eind 2017. Dat initiatief
werd gisteren geprezen door Van
Dijk. Begin januari wordt de win
nares bekend.
Leo Bakker
De drie trofeeën bij CyclÉmotion
gingen gisteren nog 'gewoon' naar
mannen, net als in de voorgaande
zeven jaren. De vrijwilligersprijs
was voor Leo Bakker, de man ach
ter Trimbelangen Midden Zee
land. Mountainbiker van het jaar
werd Tim van Dijke, die zich ook
steeds meer als veldrijder laat
zien. En Antwan Tolhoek mag
zich een jaar lang de beste wiel
renner van de provincie noemen.
Voor de laatste was het gisteren
sowieso een goednieuwsdag. De
Yersekenaar, die in 2018 zijn Tour
debuut maakte en tiende werd in
de Clasica San Sebastian, zat de
laatste tijd met een oogontsteking
die hij enigszins onderschatte.
„Gelukkig heb ik vandaag ge
hoord dat het goed gaat komen en
dat ik op de fiets weer gewoon
mijn lenzen in kan doen", ver
telde hij.
In 2019 mag Tolhoek de Giro rij
den, als topknecht van Jumbo
kopman Primoz Roglic. Grote
kans dat hij volgend jaar weer bij
CyclÉmotion een bokaal krijgt.
Voorlopig kan niemand - en dus
ook geen vrouw - aan hem tippen.
NIEUW- EN ST. JOOSLAND Sa
mantha Miltenburg uit Ritthem
toonde zich gisteren op Eindejaar
Dressage Nieuwland met de ruin
Final in de klasse Z2 een maatje te
groot voor de concurrentie.
Miltenburg liep in Nieuw- en
Sint Joosland met de achtjarige
Special D-afstammeling naar
65,588 procent. Daarmee stond ze
ruim drie procent los van naaste
concurrente Julia Bouthoorn uit
Vogelwaarde met de ruin Infoda-
tek's S-klasse.
Miltenburg „Ik heb Final bij ons
op het dorp als groentje gekocht
bij Cees Wisse, waar ik veel paar
den voor rijd. Hij is nu acht en
loopt Z2. En hij maakt nog steeds
progressie." Jurylid Ivanka Nuy-
ten was enthousiast over de com
binatie. „Samantha heeft een su
blieme manier van rijden. Ze
heeft echt heel veel gevoel en stelt
haar paarden sympathiek voor.
Het toonbeeld van dressuur."
In het ZZ-Licht ging Jeany Hei
den uit Tolburg met de ruin Gas-
monkey met de hoogste eer strij
ken (68,00). Nathalie van der Endt
uit Yerseke stuurde Duval's Galli-
ano naar de tweede plaats (64.15).
Maxime Osse uit Heinkenszand
was met Max Equine's Hiorada, de
beste in Zi (62,64). Miltenburg
werd tweede met Hatrichta.
zaterdag 29 december 2018
GO
M René van
der Vliet met
zijn hobby's
binnen hand
bereik: kee
pen en foto
graferen. FOTO'S
JOHAN VAN DER HEIJ
DEN
Juriën Dam
Kloetinge
- René van der Vliet
Ellen van Dijk, voormalig we
reldkampioene tijdrijden,
toonde zich gisteren opge
lucht. Het was haar ter ore ge
komen dat de titel 'Wielrenner
van het jaar' in Zeeland ook
naar een vrouw kan gaan. „Dus
ik zou het heel leuk vinden als
een dame dat een keer kan be
werkstelligen", zei ze in Hein-
kenszand.
Roeland van Vliet
Heinkenszand
Antwan Tolhoek op het WK.
FOTO COR VOS
