22!
Esmee Visser schaatst vanuit het niets naar olympisch goud
6
Oh, wat een jaar...
OTioK.
Ze debuteerde niet alleen op de Olympische Spelen,
Esmee Visser (22) beschikte ook nauwelijks over internationale
schaatservaring toen ze op 16 februari de 5000 meter won. In een
monoloog blikt ze terug op die wonderlijke dag.
L— I Kim
Polling grijpt
goud op EK
LISETTEVAN
DER GEEST
k denk niet vaak meer aan die
I dag. Behalve wanneer anderen
mij erop aanspreken. Laatst
deed ik gewoon in normale kle
ding even boodschappen en
dan hoor ik: 'Ehm, sorry, maar
ben jij Esmee Visser?' Ik zei dat
het klopt en: 'Sorry, ik moet ook ge
woon boodschappen doen.' Dat
mensen zo naar me kijken vind ik
nog steeds heel apart. Al begrijp ik
het ook wel weer, voor ons zijn be
kende Nederlanders ook gewoon be
kende Nederlanders. Maar ik vind
mezelf nog gewoon normaal, dus dan
is dat een gekke gewaarwording.
Gehuild van geluk heb
ik niet. Nooit. Niet dat ik
verder nooit huil of zo,
maar dat doe ik om
verdrietige dingen. Of
om andere mensen
„De dag van mijn wedstrijd was ik
al twee weken in het olympisch dorp.
Voor mij was alles wat ik meemaakte
mooi en leuk, al zag ik ook sporters
die het niet zo ervoeren, die gespan
nen waren. Voor mij was alles nieuw.
Ik had nog nooit met Martina Sabli-
kova geschaatst bijvoorbeeld. Ja, ik
had een World Cup in de B-groep ge
reden, maar toen ik eindelijk mocht,
was iedereen van de A-groep alweer
naar huis. In Zuid-Korea maakte ik
voor het eerst in mijn leven alles van
de topsportwereld mee, alles wat ik
alleen van tv kende of waarover ik
had gehoord. Dat gaf een kick. Bo
vendien: mijn droomdoel voor altijd,
voor ooit, was het halen van de Spe
len. Dat had ik eigenlijk ineens al be
reikt.
„Niet dat ik daardoor geen goede
prestatie wilde neerzetten. Maar ik
haalde wel de druk bij mezelf weg.
Vroeger focuste ik me vaak op het re
sultaat. Schaatste ik met een ranking
in gedachten. Daar werd ik niet ge
lukkig van. Het maakt dat je alleen
maar op jezelf kunt mopperen als het
niet lukt. Het heeft geen nut en leuk
is het ook niet. Toen ik dat besefte,
ben ik wedstrijden anders gaan bena
deren. Op de Spelen wist ik dat ik
goed was, dat had ik in trainingen
wel gemerkt. Ik wilde een zo goed
mogelijke rit neerzetten.
„Het startschot klonk en ik zat in
een roes. Ik schaatste lekker. Pas de
laatste twee rondjes werd ik me be
wust van het publiek. Van het lawaai.
Als je moe wordt, komen de prikkels
ineens wel binnen. Ik wist na afloop
dat ik goed had gereden, maar niet
wat het waard was.
„Toen kwam het wachten, waar ik
helemaal niet van hou. Kijken naar
wat anderen doen is niet iets waar ik
invloed op heb en geeft alleen maar
stress. Ik ging zoveel mogelijk andere
dingen doen. Schaatsen drogen,
schaatspak half uittrekken, race eva
lueren, skypen met mijn teamge
noot jes. Remmelt (Eldering, trainer,
red.) zei, terwijl mijn concurrenten
in de laatste rit nog twee rondjes
moesten, dat ik 'm had gewonnen. Ik
zei: 'Nee, ze moeten over de streep
zijn, daarna geloof ik het pas.' Dat zie
je bij de beelden terug, ik durf niet te
juichen totdat het echt klaar is.
„Het moment noemen waarop
mijn blijdschap het grootst was, is
lastig. Normaal gesproken zou je zeg-
gen: als je het viert met je ouders.
Maar mijn vader zat thuis. Hij heeft
vliegangst. Mijn vader schaatst zelf
ook, is een schaatsfanaat en volgt al
les. Hij gaat zelfs nog naar wedstrij
den waar ik niet eens meer aan deel
neem. Zeg ik: 'Jullie hebben lekker
een weekendje niks', hoor ik dat mijn
ouders alsnog naar een marathon
gaan. Ik zag hem pas een week nadat
ik gewonnen had. Dan is alles toch
anders en zit je niet meer in de eerste
emotie.
„Het mooiste moment is daardoor
vlak na mijn winst, op het midden
terrein. Als Remmelt mij in de lucht
tilt, nadat ik vol ongeloof in zijn ar
men was gesprongen. Ik dacht echt:
wat gebeurt hier? Daarna rende ik
over het middenterrein naar de kant
waar mijn familie zat. Mijn moeder,
zusje, ooms, tantes en vrienden wa
ren er in Zuid-Korea wel. Stond ik
daar, met een ijsbaan ertussen, me af
te vragen wat ik vervolgens moest
doen. Eigenlijk wilde ik naar ze toe,
mijn verbazing delen, vieren. Maar
dat kon niet. Ja, over het ijs kon ik
wel, maar daarna kwamen nog drie
obstakels met onder meer een rails
waar de camera op langsging. Dat
mocht dus niet.
Gesmokkeld
„Bob de Jong, daar als assistent-coach
van Zuid-Korea maar ook lid van
mijn ijsclub, had mijn zusje en moe
der naar het middenterrein gesmok
keld. Voor de ceremonie op het mid
denterrein kwamen ze boven. Mocht
ik ze heel snel even omarmen. Maar
écht een mooi moment was dat niet.
Het was chaos.
„Want ik had in mijn hand op dat
moment een telefoon met de premier
aan de lijn. Een Koreaan stond me te
vertellen hoe ik moest oplopen met
die ceremonie. Ondertussen hoorde
ik weer van iemand dat ik andere
schoenen moest dragen op het po
dium, moest ik gaan uitleggen waar
iemand mijn schoenen kon vinden.
En tóén stonden mijn moeder en
mijn zusje daar. Het had een heel
mooi moment kunnen zijn, maar het
was een heel snel chaotisch stukje
waarin we 'Ooo, ja', riepen en ze
weerweg moesten.
„Toch was het bijzonder. Je wordt
geleefd op zulke momenten. Alles
vrijdag 28 december 2018
GO
2018
J Niki Terpstra
en Anna van
der Breggen
winnen Ronde
van Vlaanderen
8 Peter Sagan
pakt Parijs-
Roubaix,
vóór Silvan Dillier
en Terpstra
J l— PSV
vernedert
I Ajax
(3-0) en viert
24ste landstitel
Premier League
of Darts: Michael
van Gerwen en
Raymond van Barneveld
winnen in Rotterdam
IFeyenoord
verslaat
.AZ (0-3)
in de Kuip en ver
overt KNVB-beker
Ik dacht alleen maar:
wat heb ik geflikt?'
@lvdgeest
Heerenveen
Spanning op
de gezichten
bij Esmee Vis
ser en haar
trainer Rem
melt Eldering
tijdens de
laatste races
van de con
currenten op
de 5000
meter. Tijdens
de slotrit
steekt Elde
ring zijn
armen al in de
lucht, terwijl
Visser het nog
niet kan gelo
ven. Daarna
volgt alsnog
de ontlading.
FOTO'S PIM RAS
