'Wij zijn geen ego's of haantjes, maar een eenheid'
Sinds: 1978
Genre: Chi-
cago-blues
Leden (met
de klok mee,
vanaf 9 uur):
Nick van En
gelen (61),
gitaar; Jan
Mesman (65),
drums; Bhe
van Beurden
(67), bas;
Robert Smits
(66), zang en
bluesharp.
Niet op de
foto: Ralph
Masius (76),
gitaar; Rob
van Gemert
(55), toetsen.
Als ze Crying like a baby
inzetten wordt het steevast
doodstil in de zaal. „Dan
kun je een speld horen val
len", zegt gitarist Nick van
Engelen (61). Het nummer
dat Robert Smits (66)
schreef voor zijn overleden
zoon raakt ook de band
leden nog steeds. „Kippen
vel", zegt drummer Jan
Mesman (65). Robert: „Zo
mooi kan blues zijn."
In de oefenruimte van de
band hangt een blauwe
waas; in dit mannenbol-
werkje wordt nog ouder
wets gerookt. Maar alcohol
en drugs zijn taboe. „Ik heb
er te veel ellende van ge
zien", zegt Robert.
Drummer Jan: „Na een op
treden of repetitie moeten
we ook allemaal nog naar
huis rijden, hè." Bassist
Bhe van Beurden (67): „Je
speelt ook beter zonder
drank op."
Ze geven het niet graag
toe, maar eigenlijk zijn het
brave jongens. Huisvaders,
opa's. Muzikale vrienden
die op de terugweg van
een optreden kinderliedjes
zingen in de bus. Nick: „We
luisteren naar, en respec
teren elkaar. Wij zijn geen
ego's of haantjes, maar
een eenheid."
Bhe en Robert kennen el
kaar van de lagere school
en de dorpsfanfare. Later
speelden ze in pop- en co
verbandjes. In 1978 stapten
ze over op Chicago Blues
zoals Robert die tijdens
zijn werk in de Golf van
Mexico had gehoord.
Die slepende variant met
drie akkoorden en twaalf
maten is sindsdien hun
handelsmerk. Simpel, maar
in die eenvoud ligt juist de
kracht van hun muziek,
zegt Nick. „Blues gaat niet
om technische hoogstand
jes. Ik kan tien noten per
seconde spelen, maar raak
mensen veel meer met een
lange uithaal met de reverb
erop."
Robert: „Blues is beleving.
Dat kun je niet afspreken,
dat ontstaat spontaan tij
dens het optreden; 99 pro
cent van wat wij spelen, is
improvisatie op bestaande
nummers. Wij spelen puur
op gevoel."
Bhe: „Ons publiek merkt
dat, hè? Naar onze muziek
wordt echt geluisterd."
Ze zien ook steeds meer
jongeren in hun publiek.
Robert: „Die zijn die elek
tronische shit zat en willen
weer muzikanten horen die
echte muziek spelen. Muzi
kanten met passie, zoals
wij. Daar hebben ze res
pect voor. Wij gaan door
zolang we kunnen."
ZATERDAG 22 DECEMBER 2018 31
