DE JAARWISSELING
8
SUSAN KRUMINS-KUIJKEN FINISH VAN EEN STERVENDE ZWAAN
Atlete Susan Krumins-Kuijken (32) werd de
verpersoonlijking van pijn lijden. Op het EK haalde
ze als een stervende zwaan zilver op de 10.000
meter. Haar Zwanenmeenn vier akten.
Wat maakte 2018 memorabel? Een serie verhalen
waarin we terugblikken en vooruitkijken aan de hand
van de grote en kleine gebeurtenissen.
EERSTE AKTE: ONTSPANNING
De ochtend in huize Krumins begint tegenwoor
dig met échte koffie uit een zilverkleurige espres
somachine met dubbele boiler. Het apparaat is een
aandenken aan Berlijn. „Ik wilde al heel lang zo'n
koffiemachine. Tijdens mijn hoogtestage in Sankt
Moritz sloot ik een deal met mijn fysiotherapeut.
Als ik een medaille zou halen, mocht ik er eentje
kopen."
Na het EK veldlopen in Tilburg heeft Krumins
een 'rustige' week. Aan het eind vertrekt ze naar
Vietnam voor een minivakantie en aansluitend
naar Australië voor een trainingsstage en de feest
dagen. „Qua trainingen is het even rustiger, maar
ik ben wel druk met andere dingen: een podcast,
hardloopclinic met kinderen en vanmiddag ga ik
winkelen met mijn zus. Ik heb twee dagen niet ge
lopen. Ik merk dat mijn lichaam rust nodig heeft.
Ik loop altijd op pijntjes. Dat betekent niet dat je
minder kunt trainen. Als je voor ieder pijntje gas
terug moet nemen, word je nooit goed."
Aan de muur hangt een actiefoto van de Zeven-
heuvelenloop (2016). Echtgenoot Andrew fietst
naast haar. De tong hangt uit haar mond. „Een ka
rakteristieke pose. Dan heb ik het zwaar. Ik ga al
tijd tot het gaatje. Vaak komt dat niet in beeld."
In Berlijn ziet iedereen het wél, in close-up, in
clusief zijzelf, op het stadionscherm. „Ik dacht: het
ziet er verschrikkelijk uit, ik moet rechtop lopen.
Vóór de wedstrijd vind ik het leuk mijn nagels te
lakken, make-up op te doen en een haarband met
glittertjes. Als ik mooi een race in ga, voel ik me
sterker. Zodra het startschot gaat, is het vechten.
Dan is het niet erg hoe ik eruitzie."
TWEEDE AKTE: OFFERS
Als 7-jarige haalt ze de selectie van turnvereniging
De Hazenkamp in Nijmegen. Maar ze vindt het
niet leuk te worden gedrild en haar lichaam te pij
nigen. „Ik wilde gewoon een leuke sport met ver
schillende onderdelen."
Haar moeder oppert atletiek. „Ik dacht dat het
normaal was dat ik zo makkelijk liep zonder veel te
trainen. Ik deed mee aan een test. Niet omdat ik
dacht dat ik talent had, maar omdat ik Nikes kon
winnen. Ze werden enthousiast en vroegen of ik
wilde komen trainen."
In 2003 wint Krumins goud en brons op de Eu
ropese Jeugd Olympische Spelen. Na het gymna
sium staan de Amerikaanse universiteiten in de rij
met een sportbeurs. Ze kiest sociologie aan de Flo-
rida State University en rijgt medailles aaneen bij
studentenkampioenschappen. „De Olympische
Spelen halen, werd mijn doel. Uiteindelijk ge
beurde dat pas in 2026 in Rio de Janeiro. Londen
2012 miste ik omdat ik overtraind was."
Krumins schuift alles opzij voor een doel. Ze
plant zorgvuldig haar route. De weekplanning
staat op een whiteboard. „Als ik het opschrijf,
wordt het écht. Dat is mijn stok achter de deur."
Het is een eenzaam en monotoon bestaan van
trainen, eten en slapen. In Sankt Moritz, Flagstaff
(Arizona) en Melbourne, waar haar Australische
trainer Nic Bideau zit. „Natuurlijk is het fijner
thuis te zijn bij mijn man, familie en vrienden. Ik
voel me soms schuldig dat ik verjaardagen mis.
Mijn zus is twee maanden geleden bevallen. Ik heb
mijn nichtje pas vier keer gezien."
Nu ze in Hilversum woont, ziet ze familie en
vrienden vaker. „Veel atleten zijn maanden van
huis. Ik kom na een wedstrijd gewoon thuis. Dat is
een luxe. Ik richt mijn leven heel bewust in. Alles
moet gepland worden, dat kan niet spontaan. Maar
ik krijg veel van de sport terug."
DERDE AKTE: BITCH
Ooit bezwoer Krumins nooit mee te doen aan de
jStoé zt v
maandag 17 december 2018
GO
'Ik dacht dat ik
zou neervallen'
Tonny van der Mee
Hilversum
0 meter, nog 25 rondjes. Ze staat aan de buiten
kant van de voorste groep. Na het startschot ziet ze
de Roemeense Bobocel, de Turks-Keniaanse Can
en de Israëlisch-Keniaanse Salpeter als een raket
vertrekken. Ze loopt ontspannen het gat dicht. De
Zweedse Bahta volgt, de rest lost.
Susan komt totaal uitgeput over de fi
nish, stort neer. De mascotte helpt haar.
4000 meter, nog 15 rondjes. Versnelling van Can
en Salpeter. Ze hangt aan het elastiek bij de
Zweedse en Roemeense. Als het gat groter dreigt
te worden, neemt ze de kop van de achtervolgsters.
De Roemeense lost.
6800 meter, nog 8 rondjes. Het gat met Can en
Salpeter is gedicht. De Zweedse moet lossen. Ver
beten gezicht, de eerste grimas. Salpeter versnelt
weer. Zelf gaat ze over Can heen naar plek twee.
De sport is nooit
ver weg bij atlete
Susan Krumins-
Kuijken (32). De
trampoline staat
gewoon in haar
Hilversumse woon
kamer, samen met
andere trainings
toestellen.
FOTO'S SHODYCAREMAN,
GETTY, EPA
|S222(il
i*RUMINS?J
