Comments lilces
Afscheid Ans van Rooijen
Uw i W
'Er is voor altijd een gat
in mijn hart geslagen'
6
Ze begon als groepsleidster en neemt afscheid als
directeur en bestuurder. Ans van Rooijen (64) werkte
43 jaar bij stichting De Okkernoot in Schoondijke. De
woonvoorziening voor mensen met een
verstandelijke beperking is onder haar hoede een
warm én goed georganiseerd nest geworden.
Wat leefde er de afgelopen week op sociale
media in Zeeland? Wat werd er geliked, wie
werd geretweet en waarover gingen de
commentaren?
De voordeur van De Okkernoot
zwaait wijd open voor je zelfs
maar de kans krijgt aan te bellen.
Bewoners schudden je joviaal de
hand, in de gang klinkt gezang.
Eenmaal in het rustige kantoor van Ans van
Rooijen wordt er zachtjes op de deur geklopt.
Een bewoonster stapt binnen. „Hai, ga je zo
werken?", vraagt Ans. „Ik ben mijn tas kwijt",
zegt de bewoonster. „Maar je hebt een tasje
om je nek, of zoek je je rode tas?" De bewoon
ster knikt. „Kijk even in je appartement, of
vraag het aan Truus." Ze knikt, zegt vrolijk
'doei!' en is weer weg. Dat is typisch voor hoe
het gaat bij De Okkernoot. Ans is betrokken
bij het dagelijks leven van medewerkers en
bewoners. Ook als die 'slechts' een tas kwijt
zijn.
„Dat is het leuke. Bewoners en medewerkers
komen hier gewoon even binnen. Dat is de
cultuur. Dat geldt voor iedereen, ook ouders.
Als er iets is, kun je zonder afspraak bij me
binnen springen. Even iets leuks komen ver
tellen, mag natuurlijk ook. Dat maakt het voor
mij aantrekkelijk als bestuurder. Het is be
langrijk dat je weet wat er gebeurt in de orga
nisatie en hoe het met mensen gaat. Dat je een
beslissing neemt en weet wat het effect is op
onze bewoners. Zij zijn ons enige bestaans
recht."
„Nee, dat ontstond vanzelf zo. Ik heb als 17-ja-
rige eerst in Krimpen aan den IJssel gewerkt,
in een gezinsvervangend tehuis. Daar kwam
ik via het sociaal-diaconaal jaar. Ik woonde
met mijn ouders, tweelingbroer en mijn jon
gere broer in Goes en had daar de middelbare
school gedaan. Ik wist niet goed wat ik wilde
gaan studeren. Je kon een tussenjaar doen en
in de zorg werken. In Krimpen aan den IJssel,
waar ik werd ingedeeld, was dat een hectische
periode. Het management was weg, er waren
daar allemaal nieuwe mensen en dan kom je
daar als 17-jarige. Dan ga ik reorganiseren, dat
zit in me. Daarna kwam ik hier in Schoon
dijke. In die tijd was er geen duidelijke visie
over voor welke doelgroep deze voorziening
gestart was. Toen was ik degene die het voor
touw nam, om alles zo goed mogelijk te rege
len. Dat is gewoon zo ontstaan. Het komt
voort uit een sterk verantwoordelijkheidsge
voel en de wil het goede te doen. Als ik in een
organisatie terecht was gekomen waar alles
van een leien dakje was gegaan, was het mis
schien heel anders gelopen."
De eerste locatie van De Okkernoot, De
Zwaan, had achttien bewoners. De Okkernoot
is altijd zelfstandig en kleinschalig gebleven.
Terwijl gelijksoortige organisaties werden op
geslokt door koepels, heb u zich altijd sterk
gemaakt voor die zelfstandigheid.
„We hebben verschillende fusiebesprekingen
gevoerd in de afgelopen jaren. Elke keer heb
ben we de afweging gemaakt; wat betekent
het voor de bewoner als we fuseren. Verbetert
de kwaliteit van leven dan aanzienlijk? Nee?
Waarom zouden we dan. Ook medewerkers
en families hechten aan deze kleine organisa
tie. Er is een wachtlijst, we kijken hoe we daar
nu mee omgaan. We hebben nu 57 plaatsen
voor mensen die intensieve zorg nodig heb
ben elf mensen via de WMO, die zelfstandig
Sanne Paauwe uit Nieuw-Namen vertelde haar
hartverscheurende verhaal, hoe ze een jaar geleden bij
een verkeersongeval haar twee kinderen Mike (3 jaar) en
Lily (5) verloor. „Er is voor altijd een gat in mijn hart
geslagen." Op Facebook regende het steunbetuigingen.
'Sterkte Sanne', schreef Sabine Gutierrez-van Liere.
'Een dag die ik, als hulpverlener, helaas ook nooit
meer zal vergeten.'
Margreet van Belzen: 'Oh Sanne, wat ben je
ontzettend moedig! Heel veel bewondering voor jou.
Ik wens je veel liefde licht toe.'
Angelina Francke'Heel veel sterkte Sanne en Gert
en natuurlijk ook voor jullie familie. Wij denken
morgen aan jullie, zoals zo vaak... ook hier zullen er
twee kaarsen branden voor je mooie kindjes.'
Om een uittocht van ervaren en deskundige medewerkers
te voorkomen, betaalde energiebedrijf PZEM de afgelopen
anderhalf jaar een aantal personeelsleden
'aanblijfbonussen'. Dat schoot de provincie, aandeelhouder
van PZEM, in het verkeerde keelgat. De reacties op
Facebook waren niet mals.
'Nu snap ik mijn rekening!', schreef Jan-Anja
Cornelisse. 'Gelukkig hebben ze geen machtiging
voor incasso!!'
Aad van der Voort: 'Normaal is, dat je ontslagen
wordt als je niet presteert, bij de PZEM krijg je dus
een aanblijfbonus? Zodat je het volgende jaar de
zaak nog verder kan verstieren!'
Marius de Nijs: 'Hoe dan ook 10 miljoen verlies of nog
meer, die bonus blijft. En dan de dag erop een
cursus integriteit aan je werknemers voordragen, zo
herkenbaar.'
De politie vond woensdagochtend een hennepkwekerij in
dorpshuis De Meiboom in Krabbendijke. De bijna
vijfhonderd jonge wietplantjes waren geraffineerd verstopt:
Onder het podium van de grote zaal.
Cabaretière Katinka Polderman (@Poldermanie)
meldde via Twitter wie er wel eens achter zouden
kunnen zitten. 'Het is zooo grappig. Toen ik 15 was
ging ik in De Meiboom naar een popfestival, en
mijn paddoslikkende vrienden zagen toen
kabouters in de garderobe lopen. Ik denk dat die
hier achter zitten.'
ZATERDAG 15 DECEMBER 2018 GO
'Het is een
wereldbaan,
maar dan in
Schoondijke'
SOPHIE STOCKMAN
U bent de directeur, maar de bewoners voelen
geen drempel om bij je binnen te lopen.
U bént De Okkernoot. U werkt hier meer dan
veertig jaar. Begonnen als 20-jarige als
groepsleidster en inmiddels al 35 jaar direc
teur. Was u zo ambitieus?
