wwEm
I'iPÏÏjOjQ
<3
3
DICKENS
KERSTMARKT
IN VEERE
hersteld. „De arts zei dat ik heel veel
geluk heb gehad. De breuk in mijn
nek had maar een millimeter verder
hoeven scheuren, of ik was verlamd
geweest, of dood. Het had allemaal
nog veel erger kunnen zijn."
Blog
De politie onderzoekt in de eerste
maanden na het ongeluk hoe San-
nes auto in de slip geraakt is. Moge
lijk is ze geraakt door de vrachtwa-
Dat kaarsje steken we
elke dag aan. Het is
het eerste dat we
's ochtends doen
gen die ze inhaalde: ze kan het zich
niet meer herinneren. De Slo
veense chauffeur wordt getraceerd
en gehoord, maar zijn betrokken
heid kan niet aangetoond worden.
De oorzaak van het ongeval zal on
duidelijk blijven en er wordt nie
mand vervolgd. Dat was weer een
klap. Maar Sanne heeft geen ruimte
in haar hoofd om er lang bij stil te
staan. „Ik krijg Lily en Mike er niet
mee terug. Ik heb genoeg aan mijn
A
verdriet: het kost me veel te veel
moeite me ook nog bezig te houden
met de oorzaak van het ongeval."
Sanne schrijft haar verdriet van
zich af. Ze heeft het afgelopen jaar
een blog bijgehouden op internet.
„Ik kan er wat van mijn gevoel in
kwijt. Als ik het opgeschreven heb,
dan voel ik me iets rustiger. Ik zette
het eerst op papier, maar ik wilde
het delen met de mensen om me
heen, om ze een idee te geven hoe
het is. Sommige mensen weten niet
goed wat ze moeten zeggen."
Uit het blog van Sanne: Buiten
loeit de wind tegen het huis, de re
gen klapt tegen de ramen. Bin
nen in mij stormt het ook,
mijn tranen zijn de regen
druppels en de wind loeit
door mij heen. Op zulke
momenten voel ik zoveel
emoties, ben ik boos, heb
ik verdriet, gemis, leegte,
intense pijn, onrust. Dan
wil ik gillen, spullen kapot
gooien, wegrennen. Je denkt
dat je gek wordt, en dan op één
of andere manier ebt het lang
zaam weg, zakt de storm, wordt
het een matige wind met wat mie-
zer, en soms een regenbui.
Baby Ryan maakt geluidjes vanuit
de box. Vier weken geleden werden
Sanne en haar verloofde Gert ouders
van hun zoon. Hun wens om samen
een kindje te krijgen, bestond al
voor het ongeluk. „Ik vind het heel
fijn dat ik weer kan zorgen voor een
kindje", zegt Sanne. „Sommige
mensen denken dat daardoor het
verdriet minder wordt, maar dat is
niet zo. Er is voor altijd een gat in
mijn hart geslagen. luist nu Ryan er
is, mis ik Mike en Lily zo erg. Ze wil
den zo graag een broertje of een
zusje. Ze zouden vast ruzie maken
over wie de fles mocht geven. En die
kleine luiertjes zou ik zeker terug
vinden op Lily's kamer. Ze was een
echt poppenkind."
Blijdschap om een nieuw leven,
angst om ook dat te verliezen, gemis
van haar twee andere kinderen, en
herinneringen aan het ongeluk
houden Sanne bezig in de dagen
voor 12 december. „Als ik 's nachts
uit bed moet om Ryan de fles te ge
ven, dan ga ik nadenken en kan ik
niet meer in slaap komen. Dan zie
ik dat laatste beeld voor me: de kop
lampen van die tegenligger. Of ik
denk: 'Had ik die dag maar vrij ge
nomen'."
Warme deken
Ze probeert verder te gaan, met
steun van Gert en van familie en
vrienden. „We hebben zoveel
kaartjes en berichtjes ontvangen
van mensen. Sommigen ken ik niet
eens, maar ze volgen wel mijn blog.
Dat doet heel veel. Het voelt als een
warme deken. Het is fijn dat men
sen aan je denken." De eerste keer
langs de plek van het ongeluk, car
naval vieren, vakantie, op bezoek
bij vrienden: ze dwingt zichzelf ac
tiviteiten niet uit de weg te gaan.
„Dan wordt de stap alleen maar
groter. Ik ben 31. Ik kan moeilijk de
rest van mijn leven op de bank gaan
zitten." En toch: „Als ik in de spie
gel kijk, dan zie ik een lege blik, pijn
en verdriet. Ik had altijd een klein
sprankeitje in mijn ogen. Komt dat
ooit nog terug?"
Uit het blog van Sanne: In 'nor
male' gesprekken praten mensen
ook vaak over hun kinderen, ik wil
dat ook, ik wil ze levend houden,
en ja dan zal er misschien een
traan vallen, nou en? Mensen
gaan het uit de weg omdat ze me
niet verdrietig willen maken, maar
ik heb altijd verdriet om hun. Mijn
hart zal altijd een gat hebben nu
ze weg zijn. Ik zal ze altijd en
overal missen tot het moment
waarop ik ze terug zal zien.
„Mensen vragen weieens: hoe kom
je elke morgen weer uit bed? Ik
denk dat ik die kracht van hun krijg.
Ik moet 's morgens opstaan, voor
hun. Zij kunnen het niet meer. Als
het mijn tijd was geweest, dan had
den ze me wel meegenomen. Maar
blijkbaar moet ik hier nog iets doen.
Als ik heel oud ben, en doodga, dan
hoop ik weer bij ze te komen. Ik wil
dat ze dan zeggen: 'mam, je hebt het
goed gedaan'.
woensdag 12 december 2018
gat in mijn hart'
- Sanne Paauwe
J
Sannes blog is te lezen op
www.spaauwe.nl
Sanne Paauwe en haar baby Ryan.
FOTO PETER NICOLAI
A.s. weekend
zat. 15dec. 10.00-20.00u
zon. 16 dec. 11.00-17.00u
Gratis toegang
en gratis parkeren!
