DE JAARWISSELING
20 ZE
ERIK VAN BRITSOM
De actie was ludiek, maar het protest was
bloedserieus. Met een luier om verbeeldde Erik van
Britsom de hoge nood van chauffeurs op
streekbussen: ze hebben nauwelijks tijd om te
plassen. „Aan die werkdruk is niks veranderd."
'Wat maakte 2018 memorabel? Een serie verhalen
waarin we terugblikken en vooruitkijken aan de hand
van de grote en kleine gebeurtenissen.'
Morgen
Jan Marijs, pulsvisser
Het was wel even
schrikken toen hij
op 5 januari de PZC
onder ogen kreeg.
Daar zag de Ter-
neuzense bus
chauffeur Erik van
Britsom zichzelf prominent terug op
de voorpagina, met een incontinen
tieluier over zijn broek. Net als de
meeste van zijn collega's staakte hij
de dag ervoor, om te protesteren te
gen de hoge werkdruk. De buschauf
feurs waren het zat dat zij tijdens
hun diensten nauwelijks tijd hadden
om hun blaas te legen. 'Ik wil niet
zeiken', was het motto, 'maar fat
soenlijk kunnen plassen.' Dat sym
boliseerde Van Britsom met zijn
luier.
Gemengde gevoelens
Elf maanden later kijkt hij met ge
mengde gevoelens terug op de sta
kingsdag. „Ik heb heel veel reacties
gekregen op die foto met de luier. De
meeste waren positief. We staakten
massaal die dag, in het hele land. Dat
ging ook over een loonsverhoging,
maar de werkdruk had de hoogste
prioriteit. Door de opkomst was het
een succesvolle staking, maar zon
der het gewenste resultaat. We heb
ben wel een nieuwe cao met wat
meer loon, maar aan de werkdruk is
niks veranderd."
De plaspauze is nog steeds een
probleem. „Ik zit soms vier uur ach
ter elkaar op de bus zonder boter
ham of toilet. Als ik dan echt moet,
ga ik natuurlijk gewoon. Dan moe
ten de mensen maar even wachten.
Het geldt niet voor alle diensten.
Hier in Terneuzen rijden de chauf
feurs vaak pittige ritten. Daar speelt
het probleem. In Goes hoor ik mijn
collega's niet of nauwelijks klagen."
Plaspauzes
Van Britsom heeft zijn hoop geves
tigd op de nieuwe dienstregeling.
Die had eigenlijk zondag moeten in
gaan, maar door de problemen met
de Stationsbrug in Middelburg
wordt het drie maanden later. We
gens renovatie zou de brug een half
jaar uit Zeeland verdwijnen, en dat
had zijn invloed op de bustijden.
Omdat de kankerverwekkende stof
chroom-6 in oude verflagen werd
gevonden, is de brug blijven liggen
waar hij lag. Maar toen was de
nieuwe dienstregeling al uitgesteld.
„Ze zijn er nu mee bezig", zegt Van
Britsom.
„Door een andere planning kun
nen ze het probleem van de plaspau
zes hopelijk een beetje oplossen.
Eerst maar eens zien, dan geloven."
Mensenmens
Hij zit inmiddels 31 jaar op de bus.
Nog steeds vindt hij het een prachtig
beroep. „Ik ben een mensenmens,
dus dan is dit het perfecte vak. Maar
ik heb het met grote stappen slechter
en slechter zien worden. Vroeger
waren de bussen van de overheid,
maar vijftien jaar geleden moesten
ze zo nodig worden aanbesteed.
Toen kwamen de vervoerders als
Connexxion, Arriva en Veolia, vaak
grote bedrijven uit het buitenland.
Die komen niet voor je mooie
blauwe ogen. Als er een tekort is op
een lijn, schrappen ze hem."
Buslijnen zijn verdwenen en er is
meer verkeer op de weg. Daardoor is
de werkdruk van de buschauffeurs
jaar na jaar toegenomen. „We moe
ten ons vaak het snot voor ogen rij
den om op tijd te zijn. We houden
er alleen maar bekeuringen en stress
aan over. Met die bekeuringen valt
het nu wel mee, want de snelheid
van de bussen is begrensd op 85 ki
lometer. Maar qua werkdruk zijn we
niks opgeschoten. De cao ligt voor
drie jaar vast. We zullen ons maar
bij de gele hesjes moeten aansluiten,
denk ik."
maandag 10 december 2018
GO
Nog steeds
hoge nood bij
chauffeurs
Ernstjan Rozendaal
Terneuzen
Erik van Britsom
met incontinentieluier,
uit protest tegen te
hoge werkdruk bij
buschauffeurs.
FOTOCAMILESCHELSTRAETE
