'Of er een
hemel is?
Ik verwacht
het niet.
Maar ik hóóp
het wel'
voor het eerst echt ellende heb gezien. In
Moldavië zat een oud vrouwtje in haar ei
gen poep en pies, in een stinkend, lekkend
huis, met niet meer dan een droge korst
brood. En die vrouw huilt en vraagt mij:
help me alsjeblieft, ik ben helemaal alleen.
Toen ik daar stond, in dat huisje bij die
vrouw, dacht ik: dit is óók de wereld. Je
kunt het zien op tv, maar als je er staat, het
ruikt, het hoort, de tranen in de ogen van
dat vrouwtje ziet. Terwijl ik het vertel,
lopen de rillingen me over de rug. Het be
staat gewoon, op drie uur vliegen van hier.
Natuurlijk, wij maken televisie. Maar ik
kan op zo'n moment onmogelijk zeggen:
we hebben de beelden, we vertrekken. Dan
zou ik mij de ogen uit mijn kop schamen.
Wat ik dan doe? Dan zeg ik tegen iemand
uit ons team: je zorgt nu dat die vrouw een
kachel krijgt. En eten. En kleren. En dat het
huisje gerenoveerd wordt. Ik heb ook wei
eens mijn jas weggegeven, of mijn das,
schoenen of handschoenen. In het hotel
heb ik echt nog wel wat anders in mijn
koffer dat ik kan aantrekken. Dit is nog
maar één voorbeeld, ik zal je straks nog
meer vertellen.
Ook al kom ik zes, zeven keer per jaar in
Moldavië, die ellende went niet. Hoe be
staat het dat bij ons couveuses worden afge
schreven die in Moldavië nog gewoon het
verschil maken? De arts liep met mij over
de kraamafdeling en wees de baby's zo aan.
'Die, die en die waren er zonder jullie hulp
niet meer geweest.'
Bestaat er een God? Ik vraag het me op
ZATERDAG 8 DECEMBER 2018 11
