'Hij wil
een gezin,
maar ja, ik
ben al SI'
BV DE LIEFDE
dut
n'«t s<-ü QJ
Dit kan nooit lang duren,
dacht de Nederlandse
Maria (51) toen ze de
Syrische Anwar (38)
ontmoette. Ondertussen
zijn ze vier jaar samen.
Eek rnctK
S"UUe. qlleen /vi dar
i/rvoj
VrienJ
„Anwar komt uit Syrië, maar is geen
vluchteling. Hij is twintig jaar geleden hier
heen gekomen, heeft zijn papieren, spreekt
de taal. Sinds vier jaar is hij mijn vriend. Hij
is een knappe, donkere jongen, attent en
met een goed gevoel voor humor. We heb
ben het fijn samen. De seks is erg goed, we
zijn allebei gek op films en steunen elkaar.
Anwar is handig, doet klusjes in huis, schil
dert, weet alles van elektra.
Ik help hem door geld naar zijn moeder
in Syrië te sturen, door de overtocht van
zijn broer te financieren. Die mensen heb
ben het moeilijk, ik heb een goede baan en
wil ze graag helpen. Inmiddels heb ik hem
zo'n 10.000 euro geleend, maar Anwar
werkt en geeft me vrijwel elke cent terug
die hij verdient. Gevoel voor eer zit bij hem
heel diep.
Soms lopen we tegen cultuurverschillen
aan. De eerste keer dat we samen uitgingen,
ontdekte ik hoe jaloers hij is. We zaten in
een bar. Een man vroeg of ik het naar mijn
zin had en Anwar stond al klaar om hem in
elkaar te slaan. We kregen ruzie, ik heb hem
mee naar huis genomen en verteld dat ik
zelf bepaal met wie ik praat. Waarop hij uit
frustratie met een theepot tegen zijn eigen
hoofd sloeg, zo hard dat het bloed eruit
spatte. 'Hier ben ik echt te oud voor', zei ik,
'je kunt beter gaan.' Maar hij beloofde be-
terschap, zou het nooit meer doen en kwam
de volgende dag aan met bloemen en cho
cola. Ik zwichtte voor zijn charmes.
Stiekem vind ik een beetje jaloezie vlei
end, want daardoor merk ik dat hij om me
geeft. Al was het minder leuk toen Anwar
ontdekte dat ik jaren vóór hem, nog tijdens
het huwelijk met mijn ex, een affaire heb
gehad. Het was net alsof ik hém had bedro
gen, zo geschokt reageerde hij. Schreeuwen,
mij uitschelden voor hoer, zwijgen, nege
ren, nog meer schelden - pas toen ik
dreigde op te stappen, liet hij zijn hoofd
weer hangen.
Zo is het af en toe een flinke machtsstrijd
tussen ons. Ook als het gaat om het gezin
dat Anwar zo graag wil stichten. In het
leven moet je trouwen en kinderen krijgen,
dat heeft hij van huis uit meegekregen.
Nageslacht geeft status. Al zijn broers en
zussen hebben vier, vijf kinderen.
Maar ja, ik lach daar natuurlijk om. Ik ben
51 jaar, heb twee grote dochters en ben niet
van plan nog eens te trouwen. Wat Anwar
wil, kan ik hem niet geven, al zet hij me on
der druk. 'Als jij niet officieel mijn vrouw
wilt worden, trouw ik met een ander meis
je', beweert hij. Maar ik weet: er is geen an
der meisje. Dus laat ik hem kletsen en vraag
af en toe: 'En? Wanneer krijg ik een uitno
diging voor je bruiloft?' We spelen als het
ware een spelletje.
Toch begrijp ik hem. Anwar houdt van
mij, maar wil zijn droom niet laten varen
- en daar heb ik niets tegenin te brengen.
Dus bereid ik me er psychisch op voor dat
hij op een dag waarschijnlijk vertrekt. Ik
zou hem nu al uit mijn leven kunnen ban
nen, en dat heb ik ook geprobeerd, maar
telkens bezwijk ik weer. Ik voel me goed
bij hem en probeer onze relatie te zien als
een tijdelijke romance, bij de dag te leven
en zoveel mogelijk te genieten.
Aan de andere kant: misschien gaat hij
niet. Ik denk al vier jaar dat dit nooit lang
meer kan duren."
TEKST PAM VAN DER VEEN
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte namen van Maria en Anwar zijn
bekend bij de redactie. Wil je ook praten
over je relatie? magazine@persgroep.nl
ZATERDAG 8 DECEMBER 2018 15
