12
KERK HOMOSEKSUALITEIT
Als homoseksueel in een zwaar christelijke
omgeving zat Wim bijna vijftig jaar noodgedwongen in
de kast. Nu vertelt hij zijn verhaal, want het schiet nog
steeds niet op met de emancipatie van homo's in de
kerk. „Voor mijn gevoel had ik beter dood kunnen zijn."
Het was koel
en koud, en
dat met mijn
neef voelde
als liefdevolle
aandacht
og steeds zijn
er herinnerin
gen waarover
Wim liever
niet lijkt te
praten. Dan
raffelt hij de
woorden af,
kijkt even weg, maakt in gedach
ten een klein sprongetje en pakt
zijn verhaal een paar momenten
verder weer op.
48 jaar lang was het zijn natuur
om niet te vertellen wat hij dacht,
wat hij voelde, wat hij wilde. Wim
(53) was homoseksueel in een we
reld waarin homoseksualiteit niet
bestond. „Als kind kende ik het
woord niet eens, er werd gewoon
niet over gepraat."
Het moment waarvoor hij zijn
hele leven bang was - de onthul
ling van zijn geheim - ligt nu zes
jaar achter hem. Achteraf bracht
het veel goeds: „Eindelijk hoefik
niet meer iemand anders te zijn."
Maar voor het zover was, raakte hij
alles kwijt.
Hij dacht aan zelfmoord. „Dan
stond ik op het punt al mijn medi
cijnen door te slikken, en adieu.
Waar is God, dacht ik? Waarom
helpt hij me niet?"
Nu vertelt hij zijn verhaal. Dat is
nodig, merkte hij deze maand op
nieuw. In een paar weken tijd be
sloten de Christenunie, het Refor
matorisch Dagblad én de Protes
tantse Kerk in Nederland dat
er niets verandert aan hun homo
standpunt. Ze blijven verschil ma
ken tussen homo's en hetero's.
„Het is enorm pijnlijk als mensen,
om welke reden dan ook, buiten
gesloten worden. Dat is mij al zo
vaak overkomen."
Wim is niet zijn echte naam, die
wil hij niet in de krant. Dat is niet
omdat hij zich geneert: al eerder
vertelde hij over zijn verleden, bij
de podcastserie Anoniem Intiem
van Omroep Gelderland. Hij wil
echter voorkomen dat zijn moeder
en zijn kinderen opnieuw gecon
fronteerd worden met het oordeel
van de omgeving. Dat oordeel is
streng.
Linkerhanden
Wim is zo'n jongen die op de ver
keerde plaats is geboren. Gay in
een dorpje op de Veluwe, in het
hart van de Biblebelt. Met twee
linkerhanden is hij leerling op de
LTS, want hij mag niet doorleren.
Een anekdote: de 17-jarige Wim
en zijn vader zitten in de auto, na
een bezoek aan het ziekenhuis. Bij
de jongen is een hernia geconsta
teerd, opereren is noodzakelijk. „Ik
liep krom, had uitvalverschijnse-
len. Op de terugweg heeft mijn
vader alleen maar gescholden. Dat
het veel te veel geld kostte, of ik
dat wel snapte."
De familie is niet verzekerd, uit
overtuiging. Het gezin is lid van de
Gereformeerde Gemeente in Ne
derland. Dat is een orthodoxe kerk,
heel groot ook, nog steeds.
Zijn eerste seksuele ervaring
heeft hij met een neef. Wim is 10,
de neef net volwassen. „Het bleef
bij zoenen en oraal. Je zou het mis
bruik moeten noemen, inderdaad.
Het klopte van geen kanten. Maar
ik heb er nooit last van gehad. Ik
vond het fijn, maar wist donders
goed dat het niet openbaar moest
worden. Het duurde zes jaar, toen
trouwde hij met een vrouw."
„Ja, het was heel moeilijk. Dat
kwam ook door thuis. Het was al
lemaal koel en koud, en dat met
mijn neef voelde als liefdevolle
aandacht."
Wim avonturiert nog wat met
een buurjongen, maar stopt zijn
gevoelens daarna in de kast. In
1985 komt zijn vrouw op zijn pad.
„Een correspondentievriendin van
mijn zus. Er ontstonden toch wel
gevoelens. Zij was bam, helemaal
in de gloria, zei ze later. Daar ben
ik toen maar in meegegaan."
Wat volgt is 'een klotehuwelijk'.
„Dat kwam zeker niet alleen door
mijn geaardheid." Van zijn brui
loft herinnert hij zich niets. Hoe
de seks was? „Meer een verplich
ting dan echt.Als het er was,
was het puur lichamelijke opwin
ding. De kinderen zijn in elk geval
niet door de ooievaar gebracht."
„Vrij snel. Het begon als zij naar
bed was. We hadden een UPC-
themakanaal met porno. Ik keek
naar de mannen en bevredigde
mezelf. Ik had geen seks met man
nen. Dat heeft geduurd tot 2008,
2009, zoiets. Bijna 25 jaar."
„Weinig."
Hij laat een stilte vallen. „Voor
mijn gevoel was er geen uitweg. Ik
zat heel diep, maar kon het met
niemand delen. Ik was terugge
trokken, had geen vrienden. Niet
om zielig te doen, maar ik kan niet
zeggen dat ik ooit gelukkig was."
Rond de eeuwwisseling treedt
hij in een ondersteunende functie
in dienst van de kerk. De dominee
is zijn buurman. Het is een mildere
kerk dan die van zijn ouders, maar
voor zijn geaardheid is geen plek.
In 2008 bezoekt Wim voor het
eerst een ontmoetingsplaats voor
homo's, langs de snelweg. „Ik ben
op de fiets gestapt, met lood in de
schoenen en trillende knietjes. Ik
dinsdag 4 december 2018
GO
'Ik zag geen
uitweg, de
toekomst
was zwart'
Sander van Mersbergen
Arnhem
Had je liefdesverdriet?
Wanneer ontdekte je dat je niet
genoeg had?
Waar haalde je in die tijd je geluk
uit?
