Crisismanagement
MONIGA
Als er geld uit haar spaarpot is verdwenen,
wil Oudste Dochter de politie bellen.
ontbreekt. De kaart die we in het hotel
meekrijgen lijkt overzichtelijk, maar geen
enkele keer corresponderen de straatnamen
op de kaart met die op de bordjes langs
de weg. „Weet u waar Radio Beirut is?"
vragen we die avond om de drie straten.
Ook de Beiroeti's snappen niets van de
kaart, maar als we naar de wijk Mar Mikhael
vragen, wijst iedereen ons een stapje dich
ter bij ons doel. Bij een hotel vragen we het
de portier. Hij pakt zijn telefoon, belt het
nummer dat op ons papiertje staat. „Hier
oversteken, dan 200 meter rechtdoor, voor
bij de hoge trappen en dan aan je linker
hand." De plattegrond komt niet één keer
meer uit de tas.
Terug naar west-Beiroet, waar het draait
om zien en gezien worden. Bijvoorbeeld
langs de Corniche (de boulevard) of in
Hamra Street, waar de happy few flaneert.
In dit deel van de stad vind je luxe winkels
met merken als Versace, Armani, Prada en
Stella McCartney. Appartementen begin
nen er vanaf anderhalf miljoen euro. Een
glimmend blauwe Lamborghini remt af
voor het stoplicht. Het raampje gaat open
nadat we foto's hebben gemaakt. „Nice,
nice!" roept de bestuurder lachend, hij
steekt zijn duim op. „Welcome!"
Aan het einde van de boulevard belanden
mijn reisgenoot en ik op een kermisje dat
uitblinkt in vergane glorie. Het reuzenrad
begint te piepen en kraken als de kaart
verkoper het in gang zet. Overal zitten
roestplekken. Boven hebben we prachtig
uitzicht over de zee, de omliggende gebou
wen en de palmbomen. Na de eerste ronde
komt de kaartverkoper naar ons bakje en
geeft er een harde slinger aan. Tollend gaan
we - we zijn de enige in de attractie - weer
naar boven. We horen de man hartelijk
lachen. We zitten er allebei versteend bij,
ik verlies mijn oriëntatie, word licht in mijn
hoofd, knijp mijn ogen dicht en hou me
met kracht vast aan de stangen. Ik wil eruit!
Langzaam zakt het bakje naar beneden.
„Please, no more spinning", zeggen we wit
weggetrokken als we beneden komen. Hij
glimlacht. „You're welcome!"
Ik ben geen ster in zakgeld
uitdelen. De afspraak is één euro
per week op zaterdag, maar ik
vergeet het zo goed als altijd en
de meisjes gek genoeg ook. Zo nu
en dan geef ik ze ter compensatie
wat munten of een briefje. Als je
het optelt is het meer dan die
euro per week, dus misschien
zijn de dametjes zo calculerend
dat ze desinteresse veinzen en de
langetermijninkomsten verkie
zen boven de wekelijkse euro.
Maar eigenlijk denk ik dat ze nog
heerlijk argeloos zijn als het om
geld gaat.
Iets te argeloos misschien. Bij
Oudste Dochter stond de spaar
pot open en bloot op haar nacht
kastje. Haar bundeltje briefjes,
een euro of honderd, goed zicht
baar, want de deksel (zo eentje
die je er met een mes moet af-
wippen) was kwijt. En op een dag
was het bundeltje verdwenen.
Ze kwam het melden beneden
in de televisiekamer. Ik was niet
meteen gealarmeerd. We gaan
wel even zoeken, heb je er niet
mee gespeeld? In een portemon
nee gedaan? Een halfuur later
moesten we constateren dat de
honderd euro echt foetsie waren.
Oudste Dochter trok wit weg.
Jongste Dochter ging van schrik
huilen. En in mijn hoofd begon
het zwartepieten. Wie had er
met zijn of haar poten in de
spaarpot van mijn dochter ge
zeten? Wie was er op zolder
geweest? Vriendinnetjes?
Vriendjes? De cv-monteur?
Kinderen van bezoek? De oppas?
„Ik wil de politie bellen", zei
Oudste Dochter.
Dat vond ik dan weer wat over
dreven. „Nou, ik denk niet dat de
politie veel kan doen," zei ik sus
send. Maar wat moest ik dan wel
met deze kwestie? Ik zette in op
klein houden, in de hoop een
kindertraumaatje te ontwijken.
„Hoe vervelend het ook is, we
zullen er waarschijnlijk nooit
achter komen wat er precies is
gebeurd, mijn meisje." Om het
scherpe randje er vanaf te halen
pinde ik nog dezelfde avond
60 euro die samen met de overge
bleven munten in een andere,
goed afgesloten, spaarpot ver
dwenen. Als extra veiligheids
maatregel werd het varken - deze
had echt de vorm van een varken
- in een oude kist op mijn slaap
kamer weggestopt, Jongste Doch
ter zette die van haar er demon
stratief naast.
Prima gemanaged,
dacht ik. Tot Oudste
Dochter me een
week later, net als
ik haar een nacht
zoen wil geven, bij
de arm pakt
en zegt: „Mama,
we doen net
alsof er niks
is gebeurd,
maar er is
wel een
diefhier
in huis ge
weest, hè."
Luxer dan luxe
De ene Ferrari na de andere Porsche rijdt in
Beiroet voorbij. Of een felblauwe Lamborghini
als deze.
Monica Beek (41) is journalist.
Ze woont samen met haar dochters
van 7 en 10 en heeft een vriend.
WG ZATERDAG 24 NOVEMBER 2018 47
