21
'Karin was
een prachtige
vrouw, maar
wel geboren
met een barstje'
Onderwijl wordt hier in Gronin
gen de verkoop nog even opge
stuwd bij de signeersessie van
Weemoedt en Akyol. De zaak is
diep, het tweetal zit helemaal ach
terin en toch staat de rij bijna bui
ten. Als na ruim een uur signeren
de laatste fan aan de beurt is, een
student van 24, constateert die
verbouwereerd: „Ik heb het boek al
helemaal uit."
Lange rij of niet, Weemoedt
knoopt met iedereen een gesprek
aan. Een vrouw met grijs haar en
dito jas wil graag een boek voor
Egbert gesigneerd hebben, een
vriend die veel klust bij haar thuis.
Weemoedt schrijft: 'Egbert, heel
veel dank voor je opbouwende
werkzaamheden'. De volgende
vrouw heet Engelina. Weemoedt:
„Da's alvast mooi zeg, zo'n naam,
op weg naar boven."
En zullen we daar Machteld niet
hebben, in haar strakke groene
truitje en met haar eindeloze,
blonde haren? Ze werkt in de win
kel, bezorgde Weemoedt net een
koffie verkeerd en staat nu bij haar
vriend Pieter in de rij te wachten
op een handtekening. „Mooi man,
haar moet je vasthouden", zegt
Weemoedt tegen Pieter. „Bij el
kaar blijven hoor. Al gaan vier op
de drie stellen uit elkaar, wist je
dat? Die komt in mijn nieuwe
bundel; het CBS snapt er zelf ook
niets van, maar vier op de drie pa
ren redden het niet."
De rest van de rij grinnikt. Een
vrouw met witte sportsokken in
haar Crocs loopt ongedurig heen
en weer. Ze overhandigt Wee
moedt op een bierviltje een zelfge
schreven gedicht en verontschul
digt zich omstandig. „Ik moet weg,
Lévi, mijn trein vertrekt zo."
Weemoedt: „Ah, wel thuis. Of
heb je geen thuis?"
Tien seconden later, zachtjes te
gen Akyol: „Nu word ik overmoe
dig, nu moet ik oppassen."
Weemoedt maakt er geen geheim
van: dit succes komt hem financi
eel fantastisch uit. Hij krijgt een
AOW-uitkering, maar bouwde
nauwelijks pensioen op. In de auto
van Akyol, onderweg naar de vol
gende interview- en signeersessie
in Weemoedts woonplaats Assen,
vertelt hij dat toch ook dit succes
een zwarte rand heeft. Zijn vrien
din Katrin maakt er niets van mee.
„Ze kampt met een ernstige bacte-
riële infectie in een rugwervel,
waarvan het maar de vraag is of
het ooit zal genezen."
Hij is nu ruim twee jaar met haar
samen, nadat hij haar ontmoette in
het Asserbos. „Ik heb altijd honden
en het liefst honden met een me
ning, Rottweilers dus. Sommige
mensen vinden dat ze de verkeerde
mening hebben, maar het zijn in
elk geval geen allemansvrienden.
Ik loop met die hond en kom een
vrouw tegen met aan haar ene
hand een fiets en aan de andere een
bouvier. Ik zeg tegen haar: 'Laat die
hond maar los, want dat doe je niet
met je fiets.' Maar zij durfde niet,
zei ze, omdat haar hond een beetje
vals was. 'Die van mij kan daar wel
tegen', merkte ik op. En zo is het
begonnen."
Na de zelfverkozen dood van
Karin had hij nooit gedacht nog ge
lukkig te worden in de liefde. „Met
Karin ben ik ook gestorven. Ze was
een prachtige vrouw, maar wel ge
boren met een barstje. En als je
groeit, wordt die barst ook groter.
De psychische aandoening die zij
had, groeide met haar mee. En als
de boel dan breekt, liggen er wel
een miljoen scherven.
Toen ik haar in 1983 leerde ken
nen, wist ik dat ze niet oud zou
worden. Maar als het dan gebeurt,
is het afschuwelijk. Vrienden die
me wilden troosten zeiden: Lévi,
Isaack of les - want ik heb drie na
men - het is terecht dat je rouwt.
Maar dankzij jou heeft ze nog
twintig jaar geleefd. En daar heb ik
uiteindelijk wel een zekere troost
uit weten te halen.
Het punt bij zelfmoord is: ieder
een in de omgeving voelt zich
schuldig. Frans, een goede vriend
van me, kwam elke dinsdagavond
bij me langs nadat Karin was over
leden. Net zo lang tot ik niet meer
zou zeggen dat het mijn schuld
was. Dat vond ik heel knap, lief en
aardig van hem. Dan dronken we
een stevig wijntje, rookten we wat
lekkers en zo. Twaalf jaar heeft hij
dat volgehouden. Sinds ik een
vriendin heb, komt hij niet meer
op dinsdagavond."
En nee, de somberheid in zijn
gedichten heeft geen rol gespeeld
bij haar onomkeerbare besluit. „Ik
voelde me over heel veel schuldig,
maar daarover niet.
Ze vond het juist prettig dat ik
die donkere kant van het leven ook
ken, dat we daarover konden pra
ten. Nee joh, stel je voor dat ze met
een manisch-positieve kerel was
geweest, dat had ze vreselijk ge
vonden."
Bij het verlaten van de A28 belt
een nerveuze medewerkster van
de boekhandel in Assen. Waar hij
en Akyol blijven? De zaak is afgela
den vol, de fans staan zelfs buiten.
Weemoedt: „Ik ben er confuus van,
echt, ik weet me geen raad." En te
gen Akyol: „Jij neemt de regie!"
Echt, Lévi Weemoedt gunt het ie
dereen om even beroemd te zijn.
„Maar het moet natuurlijk niet te
lang duren, anders ga je nog gelo
ven dat je echt iets voorstelt."
GO ZATERDAG 17 NOVEMBER 2018
