tot ondernemer in Schoondijke
Sta
te
7
Ik ben een
buitenlander in
Roemenië en ook
in Nederland. Laat
me dan maar een
wereldburger zijn'
had, was binnen drie a vier uur geregeld. Dat
was puur symbolisch. Het systeem bleef De
zelfde machthebbers hielden de touwtjes in
handen, trokken het land leeg en verdienden
zelf miljarden. Roemenië was één van de groot
ste exportlanden van groente en fruit. Dat is
bijna naar nul teruggebracht. De vervolgingen
gingen na 1989 ook door. Alsof er geen revolutie
was geweest. Voor de veiligheid zijn wij wegge
gaan."
„Het was niet mijn keuze. Ik wilde hier niet zijn.
Ik sprak geen woord Nederlands. We kwamen
eerst in een vluchtelingenkamp in Dordrecht te
recht, later in Goes. Ik heb die tijd wel als iets
moois ervaren, met zoveel verschillende men
sen van overal ter wereld. Al verstond je elkaar
niet, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje. De
gemeenschapszin was groot. Tegelijkertijd
voelde je de spanning bij je ouders: Hoe zal dit
aflopen? Mogen we hier wel blijven?"
„Voor het eerst woonden we daar tussen Neder
landers. ]e zag de mensen naar je kijken. 'Wie
ben jij eigenlijk?' Terwijl ik mij er als kind niet
van bewust was dat ik anders was. Je werd er
opeens mee geconfronteerd. Hoezo zou ik an
ders zijn? Ik heb toch ook twee armen, twee be
nen, een hoofd. Van de andere kant, we hebben
ook enorm veel steun van de gemeenschap ge
had. We werden opgenomen in de voetbalclub
en door de kerkgemeenschap. Dat was sterker
dan de andere ervaringen. Maar ik wilde terug
naar Roemenië, terug naar mijn vrienden in
Boekarest. Ik heb geworsteld met mezelf Als
acht- of negenjarige ben je je daar nog niet zo
bewust van, maar achterafkan ik zeggen dat ik
er 'nul' aan heb overgehouden. Ik heb er juist
veel van geleerd. Ik ben er opener door gewor
den. Dat jij van alles mag denken over mij en
over andere mensen, zonder dat ik er kwaad om
word. Dat is jouw ding. Jij hebt er meer last van
dan ik, denk ik dan maar."
„Ik ben er nu vooral dankbaar voor. Als ik in
Roemenië was gebleven, had ik nooit die inner
lijke ontwikkeling doorgemaakt. In Roemenië
word ik trouwens als een buitenlander gezien.
'Je komt hier niet van gedaan', zie ik ze denken,
als ik in het Roemeens begin. Ik schakel dan ook
vaak over op Engels, ook omdat ik m'n Roe
meens niet vind klinken. Ook hier in Nederland
ben ik nog altijd een buitenlander, met mijn
achternaam. Laat me dan maar een wereldbur
ger zijn."
„Het is zeker niet zo dat ik 's nachts wakker
werd en dacht 'ik ga in de groente en fruit', ab
soluut niet. Allerlei opleidingen heb ik gepro
beerd, vooral creatieve. Dat was het niet. Ik be-
landde in de administratie in Ridderkerk, ter
wijl ik nog in Zeeuws-Vlaanderen woonde.
Mijn zus werkte al wel in de handel in groente
en fruit. Toen stond ik met mijn vrouw voor de
beslissing: blijven we in Zeeuws-Vlaanderen of
gaan we naar Rotterdam? We hebben voor hier
gekozen, voor de rust en de ruimte, voor onze -
nu dan - drie kinderen. Zo is Deltaxe ontstaan.
In- en verkopen moet in je bloed zitten. Snel
schakelen, goede deals binnenhalen, voor jou
en je klant, dat geeft een kick. We leveren veel
in Midden- en Oost-Europa. Wij kennen de
culturen daar."
„Klopt. Ik wil dat ook breder trekken, naar de
angst voor vluchtelingen, de verdeeldheid die
daarover bestaat in Nederland en heel Europa.
Voer voor verdeeldheid is angst. We worden in
de media geconfronteerd met beelden van
vluchtelingen die naar Europa proberen te ko
men. Ook zij zijn mensen, met vaders, moeders,
ooms en tantes. Weet je hoeveel lef en kracht zij
moeten hebben om huis en haard te verlaten?
Dat is geen kattenpis. Wij zouden hen moeten
omarmen en niet afwijzen. De multinationals,
de Shell's, de Monsanto's, hebben de wereld in
handen. Zij halen hele continenten leeg. Daar
zouden we iets tegen moeten doen, maar we la
ten ons als gewone burgers tegen elkaar uitspe
len. We richten ons tegen de verkeerde mensen.
We zouden ons ervoor moeten schamen dat er
mensen op de vlucht zijn."
GO ZATERDAG 17 NOVEMBER 2018
Als kind van zeven jaar moest je natuurlijk
mee. Hoe heb je dat ervaren?
Uiteindelijk kwamen jullie in Aardenburg te
recht.
Het blijft wel confronterend.
Dat past ook mooi bij je bedrijf, de im- en ex
port van groente en fruit. Hoe ben je daarin
terecht gekomen?
Alex Radulescu voelde als jon
gen de strijd tussen de goede
ervaringen in Aardenburg en het
verlangen naar zijn vrienden in
Roemenië, fotoboaztimmermans
Het is het voordeel dat je hebt als (voormalig)
vluchteling.
