Restaurant als dagbesteding
Ze maken stappen, wil De Decker
maar zeggen. Hij vertelt het ver
haal van een cliënt die zichzelf be
wust sneed met een mes. „Maar zo
iemand geven we een kans. En
meer dan één." Nu werkt die ook
in een keuken.
De bezoekers zijn bijvoorbeeld
cliënten die bij locaties van
Zeeuwse Gronden wonen. De na
bijgelegen zorginstelling SVRZ
haalt regelmatig maaltijden af en
ook buurtbewoners weten El Can-
tina te vinden. Twee van die
buurtbewoners zijn er deze och
tend vroeg bij. Eigenlijk opent de
zaak pas om twaalf uur, maar rond
kwart voor twaalf gaan de twee al
op hun vaste stek zitten in het res
taurant. Aan een vierkante tafel
met zicht richting de keuken. Het
zijn Simon Verhage en Mare de
Moor. Als iemand kan uitleggen
wat de kracht van El Cantina is,
zijn zij het wel. Verhage eet er ie
dere dag, vertelt hij enthousiast.
„Want ik kan niet koken!"
De alleenstaande Terneuzenaar
komt al vijfjaar in El Cantina. Hij
is vol lof over het restaurant. „Ik
ben zo blij dat ik hier bij deze
mensen mag komen eten. Het is
voor mij een weldaad. Als dit niet
bestond, dan had ik magnetron
maaltijden gekocht. Heb ik ook ja
ren gedaan. Maar ten eerste vind ik
ze niet zo lekker en ten tweede
zijn ze veel te zout!"
Simon kwam er eerst en ver
telde Mare erover. Zo is het begon
nen. Nu rijden ze iedere woensdag
samen om er te gaan eten. Gaat
Mare een keertje niet, dan loopt Si
mon zelf. „Toen ik hier voor het
eerst kwam, kon je vijf dagen in de
week eten", zegt Simon. „Maar nu
is dat zeven dagen. Mooi dat dat
kan." Mare vult aan: „Er worden
hier prijzen gevoerd, daar kun je
zelf niet voor koken. Het is altijd
gezellig. Je kunt altijd een praatje
maken. Alleen koken en eten is
ook niet leuk. Niks aan. Meestal
blijven we hier ook plakken." Si
mon: „Het is meestal tegen
tweeën voor we weggaan."
Geen drempel
Het duo is vaste klant in het res
taurant. Waar er voor hen totaal
geen drempel is, zien ze dat om
zich heen wel, zegt Mare. „Er zijn
mensen die zien er een beetje te
genop om hier te eten. Omdat er
mensen werken met psychiatri
sche problemen. Maar je ziet niets
bijzonders. Totdat je in gesprek
gaat, dan zou je iets kunnen mer
ken. En als het druk is, valt er wel
eens een woordenwisseling in de
keuken."
„Daarom moet je die mensen
ook geen werkdruk opleggen",
oordeelt Simon. Ik ken ze allemaal,
heb ze zien komen. De leidingge
vende heeft een speciale gebruiks
aanwijzing voor de mensen die
helpen. De een moet ik zus behan
delen, de ander zo. Dan gaat het
goed." Het personeel, oordeelt
Mare, is overigens 'erg kundig' en
'buitengewoon vriendelijk'.
Serveerster Els ruimt ondertus
sen de borden af. Ze zijn allemaal
leeg. Mare denkt er over om nog
een klein soepje na te nemen. Si
mon is hem te snel af. „Die heb ik
al voor je besteld."
In de keuken is het even spits
uur als er veel bestellingen tegelijk
komen. Het gepraat van gasten
overstemt de muziek op de
radio. Jarno brandt zich aan de pan
puree. Clint is het spek kwijt.
„Even doorpezen", zegt Bianca.
„Maar het komt wel goed."
Toch zit het restaurant niet
stampvol vandaag. Het is gemid
deld druk, oordeelt Mare. „Soms
hebben ze frietjes met stoverij.
Dan zit het echt vol, hoor. Of mos
selen. Dan moet je eten in twee
ploegen want dan schrijft zestig,
zeventig man zich in." Hij lacht.
Simon: „De laatste keer stonden ze
tot buiten in de rij!"
Om de menu's afwisselend te
houden, wordt er ook regelmatig
vegetarisch gekookt, vertelt bege
leidster Bianca. Dat gebeurt vaak
in het weekend. „Voor mij hoeft
dat niet", zegt Mare. „Ik ben meer
een vleeseter. Vegetarisch eten is
af en toe lekker, maar niet elke
week. Vandaag is het visdag, su
per!" Een andere bezoeker onder
breekt hem. „Nou, die forel van
vorige week... Daar zaten veel te
veel graten in. Als je daar aan be
gint is de rest van je eten koud
voordat je fatsoenlijk gefileerd
hebt."
Hoewel Zeeuwse Gronden als
zorginstelling best bekend is in de
omgeving, merkt Mare dat er ook
nog veel mensen zijn die niet pre
cies weten hoe de vork in de steel
zit. „Ze hebben er wel van ge
hoord, maar weten niet voor wie
het bedoeld is. Ik leg het wel eens
uit. Soms heeft dat effect. Enkele
mensen tegen wie ik het zei, ko
men hier nu ook eten. Niet elke
dag, maar wel regelmatig. Wij
kunnen natuurlijk goed inschat
ten voor wie dit geschikt is."
Simon: „Vijfjaar terug zaten we
hier met zijn drieën of vijven te
eten. Ik zou er graag vijftien willen
hebben, zei Zeeuwse Gronden-di-
recteur Jan van Blarikom toen te
gen me. Dat kunnen ze wel heb
ben in de keuken, zei hij."
En Van Blarikom kreeg gelijk. El
Cantina is een succes, zegt bege
leidster Bianca. „We zijn gegroeid
naar bijna veertig maaltijden per
dag. Dat kom door mond-tot-
mond reclame. En omdat we verse
VERVOLG VAN PAGINA 3
ZATERDAG 17 NOVEMBER 2018 GO
4*,
Bianca Dees, begeleider van zorginstelling Zeeuwse Gronden: „We
zijn gegroeid naar bijna veertig maaltijden per dag."
Clint Bonne werkt drie dagen in de week bij El Cantina: „Wat het
hier leuk maakt? De dankbaarheid van de gasten."
Vandaag op het menu: aardappelpuree.
