I
19
MALAWI
Ze bouwde aan een loopbaan bij Tommy Hilfiger toen ze
haar zus in Malawi bezocht en haar leven ingrijpend
veranderde. Zundertse Nicole van Elteren heeft
momenteel de zorg voor twintig kinderen in het
Afrikaanse land. „Af en toe lig ik er wakker van."
Nicole van Elteren
was 26 jaar, toen
haar leven voor
goed kantelde.
Daar stond ze. In
Malawi. De kleine
Maria, vier maan
den oud, in haar armen. „De oma van
Maria keek me aan, vroeg toen of ik
het kindje wilde adopteren. Ik aar
zelde. Had eigenlijk plannen terug te
gaan naar Nederland. Maar ik was ge
hecht geraakt aan Maria. Wilde er
voor haar zijn. Ik vond het eng, maar
heb het toch gedaan."
Het is inmiddels zes jaar later. Van
uit Malawi, vertelt Nicole over hoe
raar het leven kan gaan. Nee, toen ze
in Breda op het Mencia de Mendoza
College zat, droomde ze niet van een
toekomst in het ontwikkelingswerk.
Ze ging studeren. International Busi
ness Management. Kreeg daarna een
mooie baan op het hoofdkantoor van
Tommy Hilfiger in Amsterdam.
Bouwde aan een carrière, toen ze be
sloot haar zus op te zoeken.
„Mijn zus liep stage in een zieken
huis in Malawi. Ik was al eens twee
weken langs geweest, had toen
vooral door het land gereisd, maar ik
wilde eigenlijk iets meer. Ik heb toen
drie maanden onbetaald verlof opge
nomen om te helpen." Drie maan
den. „En ik ben daarna inderdaad
weer naar huis gegaan." Maar niets
was meer hetzelfde. Letterlijk: ze had
een nieuwe baas, een nieuw team.
Maar ook psychisch was ze een ander
mens geworden.
Nicole gaf haar baan op, besloot te
rug te keren naar Malawi, maar wel
met het idee om aan het einde van
het jaar terug naar Nederland te
gaan, om nieuw werk te zoeken. „Het
liep anders", vertelt ze.
In Malawi was Nicole zich gaan be
kommeren om pasgeboren baby's.
„Als een moeder overleed bij of rond
de bevalling, bleef haar kindje nogal
eens achter zonder zorg. Tot de tijd
dat er eventueel familie aanklopte bij
|'i TANZANIA
ZAMBIA
MOZAMBIQUE
het ziekenhuis om de baby op te ha
len, was er weinig voor zo'n kindje.
De babysterfte was hoog. Ik ben toen
poedermelk gaan kopen, de kindjes
gaan voeden."
In november 2012, Nicole wilde
nog één maand in Malawi blijven,
werd Maria in het ziekenhuis afgege
ven. „Een kindje dat nog geen kilo
woog. Na een zwangerschap van zo'n
28 weken was ze achtergelaten in het
bos. Met een huid die door de zon
was weggebrand." Er zat nauwelijks
nog leven in het babymeisje, toen
Nicole haar begon te verzorgen.
Na ongeveer twee weken, meldde
een vrouw zich die beweerde de oma
van Maria te zijn. „Via haar hoorde ik
dat de moeder een gehandicapte
vrouw was. Zwanger geworden na
een verkrachting. En niet voor het
eerst. Het was het vierde kindje. Ie
dere keer opnieuw, was de moeder
het bos in gelopen en had, door haar
eigen slechte leefgewoonten, veel te
vroeg een baby gekregen en achter
gelaten. De drie andere kindjes wa-
ren dood." De oma was arm. Kon
nauwelijks rondkomen. Afgesproken
werd dat Nicole nog even de zorg op
zich nam. „Uiteindelijk nam oma
Maria mee." Om steeds het zieken
huis weer binnen te stappen. „Keer
op keer werd Maria ziek."
Nicole bleef haar terugreis naar
Nederland uitstellen. Tot dat mo
ment dat de oma voor haar stond.
Haar vroeg het kindje te adopteren.
Dat deed Nicole.
Ze lacht: „Vlak erachter aan kwa
men twee andere oma's met een
tweeling. Opnieuw werd een beroep
op me gedaan."
Nicole kon niet weigeren, toen niet
en ook later niet. Met als gevolg: „Dat
er nu twintig kinderen bij me wo
nen", vertelt ze. Nog eens ongeveer
150 kinderen wonen wel in hun ei
gen dorp, maar krijgen van Nicole
Lactogen-babymelkpoeder en extra
eten als in Malawi het hongerseizoen
is uitgebroken. „Tussen december en
mei."
Maar dat is niet alles. In het regen-
Het is
behoorlijk
hectisch.
Ik ben dag
en nacht aan
het werk
seizoen regelt Nicole plastic dekjes
voor de rieten daken. Als het koud is,
probeert ze dekens de hutjes in te
krijgen. Ze betaalt ziekenhuisreke
ningen, ritselt schoolspullen, helpt
bij reparaties, bij het opzetten van ei
gen bedrijfjes, probeert geld in te za
melen om alles te kunnen betalen.
„Ja", zegt ze: „Het is een behoorlijk
hectisch leven. Ik ben dag en nacht
aan het werk."
Tijd om even op adem te komen,
iets voor zichzelf te doen, heeft Ni
cole nauwelijks. Iedere keer opnieuw
klinkt een klop op de deur. Heeft het
ziekenhuis weer een ondervoed
moederloos baby'tje. Of staat er een
oma met een kindje voor de deur.
„Let wel, als er een moeder overlijdt,
krijgt de familie ineens alle kindjes
van zo'n moeder om voor te zorgen.
Daar hebben zij simpelweg de mid
delen niet voor."
Weigeren kan Nicole niet. „Dan
gaat het kindje dood."
En zo blijft het, al meldt zich af en
toe een (Amerikaanse) familie die
een kindje adopteert, vol en druk bij
Nicole. „Af en toe lig ik er weieens
wakker van."
Dan gaat het vooral om geld. „Ik
ben afhankelijk van donaties, ben
zelf, naast het werk, actief met het
zoeken van steeds weer nieuwe fi
nanciële middelen. Maar het is soms
zwaar om de eindjes aan elkaar te
knopen."
Toch geeft ze niet op. Ze kan niet,
heeft het gevoel dat dit het pad is dat
God voor haar gekozen heeft. En zeg
nou zelf: „Als er zo'n kwetsbaar
kindje aan je wordt overhandigd, dan
kun je toch geen nee zeggen. Dat kun
je niet aan het lot overlaten. Daar
moet je voor zorgen."
zaterdag 17 november 2018
'Zo'n kwetsbaar kindje,
dat kun je niet weigeren'
Edine Wijnands
100 KM
ULONGWE
-KANKOMA
island
r liy/ONDE NP
I BLANf/RE I
m 1
MAUETE YtHYOLO^ -
WILPUFE - f
RESERVE
MALAWI
- Nicole van Elteren
In de vijf kernen van Zundert, de
gemeente waar Nicole van Elteren
opgroeide, besteden de kerken 17,
18, 24 en 25 november extra aan
dacht aan de Afrianafoundation van
Nicole. Meer informatie over haar
werk en stichting is te vinden via
www.afrianafoundation.
