'Als ik alleen
naarbed
moet, krijg
ik buikpijn'
BV DE LIEFDE
U-i
2i4\SV4rWqh-k
hui klmk-t
Als Linda (34) iets doet
zonder Rian (30), voelt ze
zich al snel incompleet.
Andersom is dat ook zo.
I
fniSSC hi^-h UJqt OVtedrwe,
'Tijd voor mezelf? Daar heb ik hele
maal geen behoefte aan", zegt Linda. „Sinds
ik Rian ken, wil ik het liefst altijd bij haar
zijn. Ze werkt in de zorg, en als zij slaap-
dienst heeft en ik alleen naar bed moet, mis
ik haar zo erg dat ik pijn in mijn buik krijg.
Zij heeft hetzelfde met mij - na drie jaar
vindt ze het nog steeds verschrikkelijk als
ze naar haar werk moet. Als het aan ons lag,
zouden we ook samen werken.
We hebben elkaar ontmoet via Her, een
datingapp voor lesbiennes. We liketen el-
kaars foto's, hebben een poosje gechat en
spraken af om sushi te eten. We kregen
geen hap door onze keel, zaten elkaar alleen
maar hand in hand aan te staren. Binnen
een half uur gaf ik Rian een kus. Ik probeer
het gewoon, dacht ik. Alles om ons heen
vervaagde; de mensen, het geluid, de
drukte, niets bestond meer. Toen we buiten
een sigaretje rookten, liep er een man langs
die een foto van ons wilde maken. De liefde
spatte eraf, zei hij, en dat wilde hij vastleg
gen.
Vanaf dag één zijn we soulmates. We vin
den elkaar in onze passie voor koken, skee
leren en cabrio's, houden ervan om de auto
te poetsen, een ritje te maken en zomaar
ergens te picknicken. We zijn gaan samen
wonen, hebben onze sociale contacten bij
elkaar gebracht en hebben nu alleen nog
gezamenlijke vrienden. Iets gezelligs doen
zonder Rian voelt incompleet, ik zie haar
het liefst 24/7. We gedragen ons heus niet
als kleffe pubers die elkaar de hele dag lo
pen af te lebberen, maar onze band is wel
heel hecht.
Ondanks onze voorliefde voor borrelen
en lekkere hapjes zijn we zelfs samen op
dieet gegaan. Rian was daar al mee begon
nen toen ze mij leerde kennen. Elke keer
dat ik haar zag, was ze slanker geworden en
na een tijdje dacht ik: ik doe mee. Inmiddels
zijn deze lekkerbekken allebei 20 kilo kwijt
geraakt en weten we hoe we verantwoord
moeten eten. Maar we blijven wél levens
genieters, gaan eropuit als we zin hebben
en hoeven met niemand rekening te hou
den.
Een kinderwens hebben we niet, we heb
ben genoeg aan elkaar. Met Rian kan ik pra
ten, lachen, leuke dingen doen - bij ons is
het altijd meidenweekend. Daar worden we
gelukkig van. Ik deel alles met haar, behalve
mijn partner is ze ook mijn beste vriendin.
Bij haar kan ik elk gevoel benoemen en ik
kan me niet voorstellen dat dat ooit anders
zal zijn. Soms zijn we noodgedwongen
even los van elkaar, als een van ons weg
moet, maar dat voelt echt als een opgave.
Dan moet er gefacetimed worden, anders
krijgen we hartzeer.
'Jullie zijn één', zeggen vrienden tegen
ons. We lijken zelfs op elkaar. Allebei een
grote bos krullen, dezelfde schoenmaat en
hetzelfde postuur. We delen een kleding
kast en dragen eikaars kleren. We hebben
griezelig veel overeenkomsten, het verschil
is dat ik Indonesische roots heb. 'Jij bent ge
woon de donkere versie van mijn dochter',
zei Rians moeder in het begin van onze re
latie. Maar als we de toko binnenlopen, zou
je juist denken dat zij de Indonesische is.
Van ons tweeën is Rian de grootverbruiker
van sambal, terwijl ik meer van kaasfondue
hou."
20
TEKST PAM VAN DER VEEN
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte naam van Linda is bij de
redactie bekend. Wil je ook praten over je
relatie? magazine@persgroep.nl
WG
