De memoires van MICHELLE OBAMA
Van haar bescheiden jeugd in Chicago tot een leven in de
schijnwerpers en het Witte Huis. Michelle Obama beschrijft het
allemaal in Mijn verhaal. Leven met haar man Barack was niet
altijd eenvoudig, zo is te lezen in deze voorpublicatie.
8
Ooit
plaagde ik
Barack met
zijn gebrek
aan punctu
aliteit, maar
nu was het
ronduit
ergerlijk
Barnek Obama is senator in de lokale senaat van Illi
nois in Springfield en is alleen van donderdag tot zon
dag thuis in Chicago. Michelle Obama is het zat dat
haar man zoveel weg is.
e nieuwe rekensom bin
nen ons gezin zag er nu
als volgt uit: we hadden
twee kinderen, drie banen,
twee auto's, een flat en wat
voelde als geen vrije tijd. Ik
had de baan in het ziekenhuis aan
vaard en Barack bleef senator en docent. We zaten
allebei in besturen van non-profïtorganisaties en
hoezeer het verliezen van de voorverkiezing
voor het Huis van Afgevaardigden Barack ook stak,
hij bleef denken aan iets hogers. George W. Bush
was president. Als land hadden we de schok en
tragedie meegemaakt van de terreuraanvallen van
ti september. Er was een nieuwe kleurencode in
gevoerd voor terreurdreigingen en we voerden
oorlog in Afghanistan, terwijl Osama bin Laden
zich blijkbaar ergens in een grot verborgen hield.
Zoals altijd nam Barack elk nieuwsfeitje in zich op
en deed hij gewoon zijn werk, terwijl hij er het
zijne van dacht.
Ik herinner me niet precies wanneer hij voor
de eerste keer de mogelijkheid opperde om te pro
beren een zetel te bemachtigen in de Amerikaanse
Senaat. Het idee was nog pril en de daadwerkelij
ke beslissing zou nog maanden op zich laten wach
ten, maar het kreeg duidelijk gestalte in Baracks
geest. Wat ik me wel herinner, is mijn reactie: ik
keek hem vol ongeloof aan, alsof ik wilde zeggen,
vind je niet dat we het al druk genoeg hebben?
Mijn afschuw van politiek werd alleen maar gro
ter, niet zozeer om wat er omging in Springfield of
Washington, maar omdat Barack nu vijfjaar sena
tor was in Illinois en zijn overvolle agenda me nu
echt ging ergeren. Hoe groter Sasha en Malia wer
den, hoe meer ik me moest haasten en hoe langer
mijn to-dolijstjes werden, waardoor ik perma
nent in de hoogste versnelling stond. Barack en ik
deden alles om het leven van de meisjes rustig en
beheersbaar te houden. We hadden een nieuwe
babysitter die thuis hielp. Malia was heel blij op de
peuterspeelzaal, ze had vriendinnetjes en haar
agenda stond boordevol verjaardagsfeestjes en
zwemles in de weekenden. Sasha was nu ongeveer
een jaar, waggelde op twee benen en begon haar
eerste woordjes te zeggen en ons hart brak elke
keer als ze haar megawatt-glimlach liet zien. Ze
was ontzettend nieuwsgierig en wilde Malia met
haar 4-jarige vriendinnen bijhouden.
Nachtbraker
Mijn baan bij het ziekenhuis liep goed, al was ik er
inmiddels achter dat de beste manier om alles bij
te houden was om om vijf uur 's morgens op te
staan, mijn computer op te starten en een paar uur
te gaan werken voordat de anderen wakker wer
den. 's Avonds was ik dan ook enigszins gesloopt
en kreeg ik ruzie met mijn nachtbrakerman, die
op donderdagavond naar verhouding fitter uit
Springfield terugkwam en zich helemaal in het
gezinsleven wilde storten en de tijd inhalen die hij
er eerder niet voor had. Maar tijd was nu echt een
probleem voor ons geworden. Baracks gebrek
aan punctualiteit was ooit iets waarmee ik hem
plaagde, maar nu was het ronduit ergerlijk.
Ik wist dat donderdagen hem gelukkig maakten.
Ik hoorde de opwinding in zijn stem als hij belde
om te zeggen dat hij zijn werk achter de rug had en
op weg naar huis ging. Ik begreep dat het alleen
maar goedbedoeld was als hij dingen zei als 'Ik ben
onderweg!' of'Bijna thuis!' En een tijdlang ge
loofde ik die woorden ook. Ik had de meisjes zoals
iedere dag in bad gedaan, maar stelde het naar
bed brengen nog even uit zodat ze op konden blij
ven om hun vader een kusje te geven. Of ik gaf ze
alvast avondeten en bracht hen naar bed, maar
wachtte zelf nog even, stak een paar kaarsen aan en
keek ernaar uit om samen met Barack te dineren.
En dan wachtte ik. Had ik Malia en Sasha wakker
gehouden, dan zag ik hun oogleden zwaar worden
en dichtvallen en droeg ik ze naar bed. Of ik
wachtte alleen, hongerig, en steeds bozer, terwijl
mijn eigen ogen dichtvielen en kaarsvet op de tafel
druppelde.
'Onderweg', zo leerde ik, was het product van
Baracks eeuwige optimisme, een indicatie van
hoe graag hij thuis wilde zijn, maar die niets zei
over wanneer hij precies thuis zou komen. 'Bijna
thuis' was geen geografische aanduiding van waar
hij was, maar eerder een geestestoestand. Soms
was hij echt onderweg, maar moest hij nog even
binnenvallen bij een collega voor een gesprekje
van drie kwartier voordat hij weer in de auto zat.
Soms was hij echt bijna thuis, maar vergat hij te
zeggen dat hij eerst nog even snel een training
dinsdag 13 november 2018
GO
'Als Barack eindelijk
thuiskwam, was ik
nors naar bed'
