Saslcia Noort
Liefst werpen ze
me voor een trein
Zo doen zij dat
Rus is ondanks alle files
zijn auto niet uit te krijgen
VEEL GEDEELD
In de tijd van
de Sovjet-Unie
waren wegen
minder druk
Kikkerklas
Op Twitter
bevind ik
me in een
bar tegen
sluitingstijd,
nu pas zie
ik hoe lelijk
het is
Afgelopen week bevond ik mij in een twitterstorm.
Dat is zoiets als je virtuele voordeur openen en
overspoeld worden door de stront van figuren met
de Nederlandse vlag in hun profiel. Daar had ik na
tuurlijk zelf om gevraagd met mijn mening. Erg in
houdelijk waren de reacties niet. Het kwam erop neer dat mijn
gleuf deugde, ik verbannen moest worden naar Congo, om me
aldaar te laten nemen door de lokalen, want dat was tenslotte
mijn hobby, of nee liever nog wierpen ze me voor een bus, of
beter nog een trein, want dan was ik in ieder geval zeker dood.
Maar er zijn ook hele mooie dingen aan Twitter, wierp ik te
gen. Wat dan, vroegen ze. Ik heb er vrienden voor het leven
opgedaan. Lieve mensen die ontroerende dierenfilmpjes de
len, briljante grappen maken, elkaar steunen in tijden van
twitterstormen. Toen ik ziek was, vond ik via Twitter de arts
die me beter maakte. En vergeet al mijn fans niet, met wie ik
dankzij Twitter direct contact heb. Die kan ik toch niet zomaar
aan de kant zetten? En trouwens, ik laat me toch de mond niet
snoeren door een stelletje...
Ik checkte de tijd die ik op Twitter doorbracht. Dat blijkt an
derhalf uur per dag. Vaak als een konijn die in de koplampen
tuurt, bevroren aan het scherm geplakt. Anderhalf uur waarin
ik een column had kunnen schrijven, of een boek lezen,
stoeien met mijn hond, seks hebben met mijn geliefde.
Op Twitter bevind ik me in een bar tegen sluitingstijd, met
leeg glas in de hand, terwijl enkele dronken, woedende gasten
de boel lopen te verstieren. De barkeeper tapt niet meer, het
licht is al aan en nu pas zie ik hoe lelijk het allemaal is. Tijd om
naar buiten te gaan, de frisse lucht in, op naar een positieve,
kleurrijke club vol blije, jonge mensen, met geloof in de toe
komst, zin in het leven en liefde in het hart.
Zakenman Lev (50) is zo'n
notoire filerijder in Moskou.
Maar het openbaar vervoer
nemen? Hij peinst er niet
over. „De metro? Ben je
gek?! De auto is veel comfor
tabeler. Het is privé en er zit
niemand naast je met een
wodkakegel."
Lev heeft makkelijk praten,
want geld als water en dus
een dikke BMW-jeep onder
zijn kont. Laatst deed hij
zijn vrouw er ook eentje ca
deau, waarmee de files in
Moskou weer wat groeiden.
In de stad is het aansluiten
geblazen. Grofweg duren de
files in de stad van 08.00
uur tot 10.00 uur en van
17.00 uur tot 20.00 uur. De
filedruk wordt gemeten in
procenten van 'bewegings
snelheid'. Het hart van stad
kent slechte cijfers. Er is in
die uren 0 tot 30 procent be
wegingssnelheid. De ring
scoort 30 tot 70 procent.
In de tijd van de Sovjet-
Unie was het aantal Mosko-
vieten met een auto nog be
perkt. Niet iedereen kon
zich er een permitteren.
Maar de opening van de
grenzen naar het Westen
leidde al snel tot een boom
aan auto's en tot opstoppin
gen en verkeersinfarcten. Er
werden miljarden geïnves
teerd in de infrastructuur
en de afgelopen 25 jaar twee
nieuwe ringwegen om de
stad heen gelegd. Het mocht
allemaal niet baten. En hoe
veel files er ook staan: Mos-
kovieten zijn niet uit hun
auto's te slépen.
Inmiddels experimenteert
het stadsbestuur met be
taald parkeren en de Mos
kovische zakenassociatie
stelt voor automobilisten
die het centrum in willen
tol te laten betalen. Verkeer-
en transportexperts zijn
sceptisch.
Het probleem met Rusland
is dat Moskou als hoofdstad
een soort waterhoofd vormt
voor de rest van het land: al
les en iedereen moet ernaar
toe. Ter illustratie: wil je
naar Thailand vliegen, dan
kan dat alleen via Moskou.
Een oplossing is niet in
zicht, of het moet de myste
rieuze MISiS zijn. Dat is een
prototype van een vliegend
apparaat, dat volgens een
universiteit 'het probleem
van de verstikkende files in
megapolissen moet oplos
sen'.
Het ding is gebaseerd op
elektrische stuwkracht en
kent een verticale start en
landing. Type heli, als het
ware, die in 2020 uit de fa
briek zou moeten komen.
Tot die tijd zitten Lev en
zijn vrouw in hun BWM's.
Prinsheerlijk, droog en
warm. Maar wel lang.
Kortom, ik moest mijn elitaire grachtengordelbek houden.
De Vrijheid van Meningsuiting geldt voor sommigen uitslui
tend voor Geert Wilders en consorten. Antwoorden op mijn
vraag hoe deze polariserende,
boze, witte mannen en vrou
wen de toekomst van hun
dochters zagen, kreeg ik niet.
Of jawel, eentje, van iemand
die me op Twitter toebeet dat ik
blijkbaar wilde dat zijn doch
ters later in boerka over straat
moesten. Dat wil ik natuurlijk
helemaal niet. Integendeel. Ik
wil dat onze dochters in totale
gelijkheid en vrijheid kunnen
doen waar ze van dromen, of
dat nu een carrière als topvoet
balier, chirurg, ondernemer of
politicus is, zonder enige
bedekking en zonder leiding
gevende die hen bij hun poesje
probeert te grijpen.
Ik ben niet van plan mijn bek
te houden, of te stoppen met
schrijven, maar de bagger-
stormvloed had me wel bij de
kladden. Ik belde vrienden en
familie, mijn kinderen, ik
troostte me met hun liefde,
hoewel zij geen idee hadden
wat precies een twitterstorm is.
Geen van hen zit op Twitter.
Mijn kinderen vinden het een
sneu bejaardenmedium, mijn
ouders noemen het een open
riool, mijn vrienden hebben
wel wat beters te doen.
Twitter bleek helemaal niet te
leven in mijn eigen sociale
kring. In hun leven geen
scheldkanonnades, twitterfitties, geen naargeestig kwaadaar
dig gemopper of doodsbedreigingen. Niemand kende de trol
len die mij uit mijn slaap hielden.
Saskia Noort schrijft op deze plek
wekelijks over nieuws dat haar raakt.
ZATERDAG 10 NOVEMBER 2018 GO
Geen Nachtwacht, maar wel een met succes gerestaureerd kunstwerkje uit de 19de
eeuw van de hand van de oud-legerofficier Fransois Perrier. Die legde alledaagse
tafereeltjes in het Zwitserse Estavayer-le-Lac vast met opgezette kikkers. Zijn
kikkercollectie is nu de trekpleister van het plaatselijke museum, fotod balibouse/reuters
Met het winterweer
FOTO AP
worden ook de files
weer langer. Wat doen
ze daar in het overvolle
Moskou aan?
JOOST BOSMAN
MOSKOU
