Marjan Berk
17
Daarwasze,
Angela!
Meteen
grandioos
decolleté
Angela Merkel heeft mij ja
renlang een zorgeloos ge
voel over de gang van za
ken in Europa en in de wereld ge
geven. Wanneer ik haar op de te
levisie in gesprek met Poetin zag,
waarbij ze beiden Russisch spra
ken, dacht ik kinderlijk: kijk! Ze
verstaan elkaar! En daaruit putte
ik hoop voor vreedzaam onder
handelen over van alles en nog
wat. Zo werd ik een kritiekloze
fan.
Haar geruststellende uiter
lijk (waarbij mode geen rol
speelde, met die garderobe van
88 korte jasjes uit hetzelfde knip
patroon in alle kleuren. En met
dat beetje steile, vette haar, waar
mee haar kapper ook geen andere
kant op kon dan kort, nog korter
of ietsje langer) gaf ook geen aan
leiding tot andere gedachten. Tot
er op een dag in de Noorse hoofd
stad Oslo een groot internatio
naal feest plaatsvond. Flitsende
camera's overal!
En daar was ze, Angela! In een
lange, zwarte avondjurk. Met een
grandioos decolleté waarin een
bloedstollende, royale, fluwelen,
blanke boezem zich liet zien, zo
immens prachtig van huid dat je
adem stokte! Met dit indrukwek
kend balkon leek zij mij te zeg
gen: „Voila! Vertrouw op mij. Ik
maak het verschil!"
Met haar uitspraak tijdens het
openen van de grenzen voor de
honderdduizenden vluchtelin-
gen 'Wir schaffen das' veroor
zaakte zij diepe scheuren in haar
populariteit. En in het in haar ge
stelde vertrouwen kwam een
grote barst. Het is ook de reden
dat zij nu heeft aangekondigd te
rug te treden van het politieke to
neel. Maar schrijfster Jana Hense
zegt in Die Zeit: 'Ik ben er zeker
van dat wij op een dag zullen
concluderen dat zij gelijk had. Zij
heeft ons Duitsers en Duitsland
daarmee een stuk van haar
grootsheid en waardigheid als
missie teruggegeven. En het zal
ons lukken, nu ook zonder haar.'
Ik denk aan de grote foto, die
na het bekendmaken van haar af
scheid op alle voorpagina's van
de ochtendkranten verscheen, de
foto, ingezoomd op de handen
van Angela. Ze hield die handen
met de vingertoppen tegen el
kaar, in een voor haar blijkbaar
stereotype houding. Ik keek en
keek...en wat zag ik? Tot op het
vlees afgekloven nagels...
'Nagelbijters zijn perfectionis
ten', roepen verschillende des
kundige stemmen op internet in
koor. Dat geeft mij dan weer
hoop op nog een opmerkelijke
politieke daad van Angela in de
tijd die haar nog is gegeven. Een
daad die haar geschonden imago
weer herstelt. Ik ben nu eenmaal
een hardcore fan, misschien wel
verdwaald in een tunnelvisie. Ik
wil gewoon niet dat zij ver
dwijnt. Want wie zal haar plaats
innemen?
Op Allerzielen ging Els Germeaux
naar het graf van haar zoon Con-
stantijntje, die 33 jaar geleden
dood geboren werd. Op de steen
stond een geel speelgoedautootje.
Wie het daar had achtergelaten?
„Ik kon echt niemand bedenken."
Toen Els om zich heen keek, zag
ze dat op tientallen andere kinder
graven speelgoed lag. Hier een ted
dybeer, daar een speelgoedzwaard
of een autootje. „Alsof de Sint dit
jaar ook aan de overleden kindjes
heeft gedacht."
Els was zo geraakt, dat ze op
zoek ging naar de mysterieuze
gever. „Ik moest weten wie het
was." En dus plaatste ze een be
richt op Facebook. In een mum
van tijd stroomden de reacties
binnen.
Honderden mensen reageerden
en via via kreeg Shahila Cham
pagne (37) het bericht te zien. Zij
loste het mysterie op. De cadeau
tjesbrenger is haar zoon Ian Bie-
len-Champagne (5). „Hij wilde
zijn oude speelgoed aan de kindjes
in de hemel geven", zegt ze.
Om de paar maanden verzame
len Ian en zijn moeder oud speel
goed. „Ik ben daarmee begonnen
omdat ik hem wil leren dat delen
belangrijk is. Veel kinderen
groeien tegenwoordig op in luxe.
Ik wil dat Ian beseft dat niet ieder
een het zo goed heeft als wij", zegt
Shahila.
„Toen ik 2,5 jaar oud was, ben ik
geadopteerd. Ik woonde in een
kindertehuis van moeder Theresa
in India omdat mijn biologische
ouders me te vondeling hadden
gelegd. Ik herinner me er niets
meer van, maar als ik op de foto's
afga die ik ervan gezien heb, lijkt
het nog het meest op een konij
nenhok onder de trap. Bij mijn
adoptieouders kwam ik nooit iets
tekort, maar ze waakten erover dat
ik nooit zou vergeten waar ik van
daan kwam. Misschien geef ik die
lessen nu onbewust door aan Ian."
Kleine handjes
Als de speelgoedzak vol zit, mag
Ian beslissen wat er met de spullen
gebeurt. „Soms geven we het weg
aan goede doelen. Deze keer wilde
hij het op de graven leggen. Ian
had tijdens een bezoek aan het
kerkhof de kleine graven opge
merkt. Ik legde uit dat daar kindjes
lagen die nu in de hemel zijn. Het
viel hem op dat op geen enkel graf
iets lag om mee te spelen. 'In de
hemel hebben ze toch ook speel
goed nodig?' vond Ian."
En dus vertrok Ian op Allerzie
len met zijn moeder en een tas vol
speelgoed naar het kerkhof. Sha
hila vertelde hem hoe oud het jon
getje of meisje was dat in het graf
lag. Ian koos dan zorgvuldig het
juiste cadeau voor elk kindje. „Een
klein jongetje kan ik geen grote
auto geven. Want die heeft te
kleine handjes", zegt Ian. Shahila:
„We zijn hier ruim een uur bezig
geweest. Hij wilde op elk graf het
perfecte speelgoed leggen. We
hebben heel veel positieve reacties
gekregen. Daar was het ons niet
om te doen, hoor. Een halfjaar ge
leden legden we ook al eens speel
goed op graven. Toen kwam er
weinig reactie, maar dat komt
waarschijnlijk omdat we toen ou
dere graven hadden uitgekozen.
Al die aandacht voor zo'n klein ge
baar, dat had ik nooit verwacht."
Verzamelen
De moeder van de overleden Con-
stantijn is blij met het gebaar. „Ik
vond het zo bijzonder om op al die
graven speelgoed te zien staan",
zegt Els. „Het leek ineens een écht
kinderhoekje op het kerkhof. Heel
ontroerend."
Ian is apetrots dat hij zo veel
mensen blij heeft gemaakt met
zijn oude speelgoed. „Of ik al dat
speelgoed niet mis? Nee. Zij mo
gen er nu mee spelen", zegt Ian.
Het enige waar hij spijt van heeft,
is dat hij niet genoeg speelgoed
had voor alle overleden kinderen
op het Hasseltse kerkhof.
Daarom is hij alweer druk aan
het verzamelen geslagen. „Het ziet
ernaar uit dat we nog eens terug
gaan komen", zegt Shahila.
woensdag 7 november 2018
GO
Naaelbi te
r
Speelgoed voor de
kindjes in de hemel
Het was een mysterie op een
kerkhof in de Belgische plaats
Hasselt: een onbekende liet op
tientallen kindergraven speel
goed achter.
Stéphanie Romans
Hasselt
"QQk
Els Ger
meaux bij het
graf van haar
zoontje Con-
stantijn, die
33 jaar gele
den dood ge
boren werd.
Ian legde er
een geel
speelgoedau
tootje neer.
Shahila Champagne legde met haar zoon Ian speelgoed op de graven, fotos mine dalemans
