«i
m-m
14
8SÉÉ
Journalist Jan van Kessel (61) schreef het boek Jongensogen
over de 100-daagse voettocht die hij met zijn vrouw door Europa
maakte. Het verhaal van de Deventenaar die ooit naar de fles greep,
maar nu verslaafd is aan wandelen.
f n de boekhandel zag ik dat
H mijn boek naast de roman
Goede mannen van Arnon
Grunberg ligt. Dat boek
BI kende ik niet. Maar bij de ti
tel voel ik me wel thuis, want ik denk
dat ik een goede man ben. Wat dat is,
een goede man? Eentje die evenwicht
in zijn leven heeft gevonden en zich
niet zo snel uit balans laat brengen.
Natuurlijk gebeurt me dat nog wei
eens. Niets menselijks is mij vreemd:
ik heb angsten en reageer niet altijd
adequaat.
Ik ben veel bezig met zingeving.
Wat doe ik hier? Wat heb ik hier te
doen? En dan heb ik het niet over
welk beroep ik wil doen. Nee, het
gaat over mij, over mezelf blootleg
gen en laten zien dat ik niet bang ben
mijn kwetsbaarheden en twijfels te
tonen. Zoals ik doe in mijn boek. Het
heeft een tijdje gekost voor ik dat
durfde. Ik ben nu 61 en heb een
enorm drankprobleem gehad. De
wereld was voor mij te scherp, alles
kwam te hard binnen en ik had der
tien glazen wijn per dag nodig om in
slaap te vallen.
Ik werkte als freelance-journalist
en was alleen maar bezig met zo veel
mogelijk geld verdienen. Om zes we
ken naar Amerika op vakantie te gaan
of een schilderij van Herman Brood
te kopen. Ik dacht dat ik iemand
moest worden, drie miljoen euro op
de bank moest hebben en beroemd
moest zijn. In 2001 op een heuvel in
Spanje, tijdens een workshop mid
winter-dagdromen, begon het me te
dagen: het was alsof ik even door de
illusie over hoe ik dacht dat het leven
moest zijn, heen kon prikken. Ik ben
Jan van Kessel van vlees en bloed,
maar ook gewoon liefde. Moeilijk on
der woorden te brengen. Maar als ik
in mijn woonkamer heel uitbundig
dans, verdwijnen de ideeën over wie
ik ben. Alsof ik geen lichaam heb. Ik
heb nooit geblowd, maar dit lijkt me
een psychedelische ervaring."
Huwelijk
„Veertien jaar geleden ben ik gestopt
met drank, nadat mijn vrouw Monic
zich afvroeg of ze nog wel met een
verslaafde wilde leven. Wil ik mijn
huwelijk naar de kloten helpen? Ze
ker niet en ik heb nooit meer een glas
aangeraakt. Ik besef nu beter wie ik
ben en kan mezelf in bescherming
nemen. Ik lees geen kranten en kijk
geen tv, om niet te hoeven zien welke
ellende er gaande is. Bovendien vin
den mijn vrouw en ik het prettig om
simpel te leven. Ik heb geen mobiele
telefoon en we gaan niet op vakantie.
Wel hebben we een wandeling van
honderd dagen gemaakt.
Over die tocht gaat jongensogen.
Met routeboekje, maar zonder plan
hebben we de deur van ons huis ach
ter ons dichtgetrokken. Onderweg
waren we alleen maar bezig met
'waar eten we' en 'waar slapen we'.
Een enorme bevrijding. Ik genoot
van elke boom, alles kwam veel die
per binnen.
We zijn naar Maastricht gewan
deld en via Aken en Trier kwamen
we in Schengen aan. Van daaruit, met
de nodige omwegen, terug naar Ne
derland. Ik noem het ook wel de
Tocht van het Vertrouwen. Vertrou
wen is moeilijk voor me, maar ik
merkte onderweg dat veel mensen
bereid waren ons te helpen.
De wereld was
voor mij te
scherp, alles
kwam te hard
binnen en ik
had dertien
glazen wijn per
dag nodig om
in slaap te
vallen
Schrijven is mijn manier om me uit
te drukken en mezelf te leren ken
nen. Om mijn geest leeg te maken,
wandel ik. Uit noodzaak geboren,
maar een noodzaak geworden. In
middels heb ik de aardbol gerond
door sinds 1993 dagelijks mijn rondje
langs de IJssel te maken. Ik had een
hernia en mijn dokter adviseerde me
te gaan lopen. Daar ben ik nooit mee
gestopt. Het doet me denken aan
mijn jeugd in Castricum, waar ik met
mijn vader door de duinen wandelde.
Ik had een fijne jeugd, maar mijn va
der was denk ik net als ik een gevoe
lige man. En als ze mij zouden onder
zoeken, zullen ze ook wel iets in het
autistisch spectrum vinden. Die ge
voeligheid is aan de ene kant gewel
dig, maar aan de andere kant een
handicap: ik maak me bijvoorbeeld
veel meer zorgen dan Monic."
Mysterie
„Daarom wandel ik: dan krijg ik in
vallen en ploppen er ideeën op.
Noem het mijn nieuwe verslaving.
En zijn we niet allemaal verslaafd?
Veel mensen klampen zich halsstar
rig ergens aan vast, terwijl het leven
steeds verandert. Het afzweren van
mijn drankprobleem heeft me de
ogen geopend: Jan, ontspan maar, ge
niet maar van de helderheid van het
dagelijks bestaan. Dit is het en dood
ga je toch. Ik hoef het mysterie van
het leven niet meer zo nodig te ont
rafelen."
vrijdag 2 november 2018
^riS
René Vorderman
Deventer
Jan van Kessel wan
delt elke dag langs de
IJssel in Deventer. „Ik
had een hernia en mijn
dokter adviseerde me
te gaan lopen. Daar
ben ik nooit mee ge
stopt." FOTO RONALD HISSINK
- Jan van Kessel
