ACHTER DE SCHERMEN
8
De ambulance staat te blinken in het zonnetje aan de Koegorsstraat in Terneuzen. Judith d'Haens
(45) staat relaxt met haar collega's te kletsen onder het genot van een koffietje. Die relaxte sfeer kan in één
seconde omslaan in totale focus. Mocht de pieper van Judith afgaan, moet ze samen met de
ambulancechauffeur binnen één minuut in de ambulance zitten en kan er zomaar weer een leven in haar
handen liggen.
De ambulance wordt aan
het begin van de dag al
tijd gecontroleerd. Lig
gen alle materialen op
de juiste plaats, is er voldoende
zuurstof aanwezig en werken alle
materialen naar behoren? De wa
gen wordt schoongemaakt voor
het geval er een bloedspetter over
het hoofd is gezien. Er zijn weinig
beroepen die uitgevoerd worden
in zo'n kleine ruimte. Toch is het
volgens Judith een van de mooiste
beroepen van de wereld. „Je maakt
zoveel uiteenlopende dingen mee
in deze ruimte en daarbuiten. Dat
kan van een spoedbevalling tot
een ernstig ongeluk zijn. Saai is
het nooit!"
Briefing
Al 28 jaar is Judith in dienst bij
ZorgSaam, waarvan 11 jaar als am-
bulanceverpleegkundige. Met de
ziekenwagen rijdt ze rond in het
gebied van Sluis tot Nieuw-Na-
men, maar ook boven de Wester-
schelde is ze weieens te vinden.
Wanneer Judith een ambulance
inspringt weet ze vaak niet waar
voor ze opgeroepen wordt. De
briefing vindt pas plaats in de auto
zelf. „Vervolgens neem je samen
met de chauffeur verschillende
scenario's door over hoe je op de
locatie te werk kan gaan en welke
materialen er mee gaan." Na een
kwartier moet de ambulance op
de plek van bestemming zijn.
„Op locatie stel je eerst jezelf
veilig, daarna pas je eerste
hulp toe bij de patiënt en
blijf je observeren. Ook
moeten er in korte tijd be
langrijke beslissingen worden
gemaakt. Hoe ernstig is
deze situatie?
Moet de pa
tiënt mee
naar het zie
kenhuis, en
zo ja, naar
Terneuzen of
misschien
toch Gent?"
Deze beslis
sing is vol
gens Judith
een van de
moeilijkste. „Je
ziet niet altijd gelijk hoe
ernstig iemand er aan de binnen
kant aan toe is. Aan de andere
kant is deze verantwoording ook
iets wat het beroep bijzonder
maakt. In het ziekenhuis beslist
de arts, hier moet je dat zelf
doen."
Na de handelingen op locatie
rijdt de ambulance zo nu en dan,
„Soms ben je juist degene die in
zulke crisissituaties het verschil
kan maken. Als dat niet het geval
is moet je rust vinden in het feit
dat je alles hebt gedaan om die
gene nog te redden."
met een snelheid van maximaal
160 kilometer per uur, naar het
ziekenhuis. Dat kunnen angstige
minuten zijn voor de patiënten.
„Je probeert patiënten gerust te
stellen door zo duidelijk mogelijk
te zijn over wat er gaat gebeuren",
aldus Judith. Bij ernstige situaties
is het ook een kunst voor Judith
zelf om rustig te blijven. Heftige
ongevallen met jonge mensen,
kinderreanimaties of mensen die
zichzelf verhangen. Het is een
greep van situaties die Judith
soms moeilijk van haar netvlies
krijgt. Hoe ze hier mee omgaat?
Stilte
Stil is het in de ambulance dus
bijna nooit. Van de briefing tot de
loeiende sirenes. Vervolgens het
communiceren tussen de col
lega's en het contact met de pa
tiënt tijdens de rit naar het zie
kenhuis. En onderweg terug naar
de ambulancepost, wordt er geë
valueerd met elkaar. Uiteindelijk
wordt de ambulancedeur dicht
gegooid en wordt de plek waar de
meest heftige emoties samenko
men toch even gevuld met stilte.
Maar voor hoelang? Dat blijft al
tijd de vraag.
zaterdag 27 oktober 2018
Dunne lijn tussen leven en dood
Denise van Minnen
Judith d'Haens tijdens haar
werk als ambulanceverpleeg-
kundige. fotos camileschelstraete
