'Zij had
ervaring,
ik niet'
Mirko
Zó zenuwachtig
Verrassing
Bleu
Ik kwam haar tegen op de kermis, het
was 1971. Ze was knap, lief, vroegrijp, en
slechts 14 lentes. Ik vond haar fascinerend.
Stoer sprong ik bij haar in de rups, dolde
wat bij de grijpers, dreef haar in het spook
huis beschermend in mijn armen en stal
brutaal een eerste zoen. Ze reageerde niet
onwelwillend, wel onwennig. Dat was te
verwachten, zo jong. Ze proefde fris. Toen
ze zei dat ze op tijd thuis moest zijn, stelde
ik voor dat ik haar zou brengen. Ze twij
felde, maar toen ze in mijn stralende groen
grijze ogen keek, stemde ze toe. Een lichte
vorm van opwinding overviel mij.
Vlak bij haar huis zochten we een achter-
afpaadje en we versmolten in een minuten
lange zoen. Ik kon haar verleiden nog die
per de struiken in te gaan. Het was aarde
donker. Alles ging op de tast. Nee, zij was
niet de enige die zenuwachtig was, ik was
dat ook. Na een lange intense kus nam ik
het initiatief en gleed mijn hand voorzich
tig over haar rug omlaag. Ze protesteerde
niet toen ik hem op haar billen te ruste
legde. We ademden zwaarder. Terwijl we
met stijf gesloten ogen kusten, nam zij het
initiatief over. Ik wilde niet achterblijven.
Haar corduroy broek zat zo strak dat ik er
amper beweging in kreeg. Ik probeerde
teder te doen. Als ik iets te ruw was,
reageerde ze. Dat ervoer ik eerder als een
aanmoediging dan als een afwijzing.
Wat volgde was een knullig samenspel
van onhandig friemelen, wat gedots, ge-
knots en gehijg. Door onze ogen stijf dicht
te houden en te blijven zoenen, probeerden
we onze onzekerheid te camoufleren. Toen
we uiteindelijk zwijgend de bosjes verlie
ten, beseften we allebei dat we 'het' hadden
gedaan. Of het zo moest en of het werkelijk
was gelukt, wisten we geen van beiden. Zij
14, ik twee weken jonger dan zij. Ogen
schijnlijk onverschillig liepen we naar onze
fietsen. Kusje, houdoe en met een vreemd
gevoel fietste ik zigzaggend naar huis. Trots
en verward tegelijk. Die eerste keer, hoe
schlemielig ook, is me altijd bijgebleven. Ik
kom haar nog weieens tegen en altijd groe
ten we. Hé, hoi! Nee, we hebben het er
nooit meer over gehad. Beter zo.
De eerste keer blijft je
altijd bij. Mirko heette hij, de
knappe ober van hotel Palace
in Ohrid in Macedonië. Bij de
receptie vroeg hij om een sleu
tel van een onbezette kamer. Ik
vond het gênant, omdat het
overduidelijk was wat we zou
den gaan doen. Ik weet het
kamernummer zelfs nog! We
gingen kamer 314 binnen en ik
ging stiknerveus naar de bad
kamer. Toen ik de slaapkamer
binnenkwam, lag Mirko naakt
op zijn rug op het bed, de enkels
gekruist. Volkomen zeker van
zijn zaak. Na meer dan dertig
jaar zie ik hem nog liggen. De
seks was niet memorabel, maar
ik voelde me enorm gelukkig
dat ik 'het' had gedaan. De hele
week liep ik op wolken. Ik zal
Mirko nooit vergeten.
Ik ontmoette mijn latere echtge
note aan het ziekbed van een familielid,
op 26 augustus 1971. Als verpleegkundige
zat zij in het een-na-laatste jaar van haar
opleiding. Er sprong een vonk over. Ik was
brutaal genoeg te vragen of ze zin had in
een afspraakje. Ze kon dat weekeinde al.
Ik leefde als enige bewoner op een Spar
taans ingerichte, bovenste etage van een
oud kantoorpand. Ik had mijn baan als
scheepswerktuigkundige bij de Holland-
Amerika Lijn onderbroken, ik wilde stude
ren voor een ander diploma en zat dus
zonder vast inkomen. We bezochten een
bioscoop en na een schuchter eerste kusje
ontwikkelde zich een-vooral platonische
- relatie. We vonden het beiden belangrijk
eerst onze studies af te maken.
In maart 1972 veranderde dat abrupt. Ze
had een weekeinde vrij en besloot dat bij
mij door te brengen. Na afloop van haar
dienst reisde ze naar mijn huis en belde
aan. Ze verraste me volkomen. We liepen
gehaast en zonder te spreken naar boven.
Zodra we op mijn etage waren aange
komen, keken we elkaar aan, vlogen in
eikaars armen en trokken gehaast onze
kleren uit. Voor het eerst allebei naakt.
We streken neer op mijn eenpersoonsbed
en bedreven intens de liefde. Het werd een
onvergetelijk weekeinde. Het vonkje van
onze eerste ontmoeting veranderde in een
laaiend vuur. We verloofden ons en trouw
den een klein jaar nadat we onze studies
afrondden. We kregen kinderen. Ons
huwelijk heeft veertig jaar mogen duren.
Mijn lief bezweek veel te jong. Ik mis haar
nog steeds.
19 maart 1966 werd ik 21 jaar. Ik gaf thuis een groot dansfeest. Ik vond Anneke
zo spannend. Haar tamelijk blote jurk beloofde veel. Zij werd mijn vriendin. Ook
al was ik dikwijls verliefd geweest en had ik al met een beeldschone jongedame
gevreeën, het échte werk had ik nog voor de boeg. Ik was daarin wat bleu. Maar An
neke zou het worden. Wij klooiden zes weken aan en 4 mei zou het gebeuren, hoe
hebben we die datum kunnen verzinnen! Zij nodigde mij uit in haar ouderlijk huis.
Na zeven uur 's avonds, dan was er niemand thuis. Ongelofelijk, maar precies om
8 uur deden wij het. Zij had ervaring, ik niet. Hoe dan ook, het was wow, fantastisch.
Drie maanden duurde onze affaire. Die eerste keer vergeet ik nooit.
Frank Roks, Roosendaal
Stiknerveus, Apeldoorn*
Gerard Eliasar, Nieuwerkerkaan den IJssel
Joris Boddaert, Rotterdam
WG
ZATERDAG 27 OKTOBER 2018 15
