10 UITVAART
Marlouswil
meer dan
die ene
bedankbrief
Zoektocht naar een hartdonor
Rob Stoop verloor zijn vrouw Ada bij een
auto-ongeval. Haar hart klopt nu in het lichaam van
Pieter van de Rest. 'Dat hart van je moeder gaat nu
de hele wereld over, zei ik tegen mijn dochter.'
Het is een dramatisch ongeluk op de
terugweg van een verjaardag. Een
dronken dorpsgenoot rijdt in op de
auto van Rob en Ada Stoop. Verpleeg
kundige Ada vangt de grootste klap op
en raakt zwaar gewond. Ze kan in het ziekenhuis
alleen nog kunstmatig in leven worden gehouden.
Al snel wordt aan Rob, die er zonder kleerscheuren
vanaf is gekomen, de vraag gesteld. Geeft hij toe
stemming voor orgaandonatie?
„Het overviel me. Ik was daar nog helemaal niet
mee bezig en kon niet meteen antwoorden. We
hadden het er nooit over gehad met z'n tweeën. Ik
wist alleen dat ze begraven wilden worden. Hoe
veel kans heeft ze nog om te overleven, dacht ik."
Na overleg met Ada's moeder en zussen besluit
Rob dat een aantal vitale organen getransplanteerd
mag worden. „Die beslissing vergeet ik nooit. Wat
de doorslag gaf, was dat ze zeifin de zorg werkte.
Het paste bij haar om dit te doen."
Rob moet daarna alle zeilen bijzetten om zijn le
ven als alleenstaande vader met twee opgroeiende
kinderen op de rit te krijgen. Hoe het gaat met de
organen van zijn vrouw en de personen die daar
mee zijn geholpen, houdt hem niet bezig. Totdat
hij op tv een man hoort vertellen over diens zoek
tocht naar de donor van zijn hart. „Verrek, dacht ik,
hij heeft het over Ada."
Als een detective
Die andere man is Pieter van de Rest. Hij heeft een
boek geschreven over hoe een hart van een onbe
kende vrouw zijn levende veranderde. En ook over
zijn behoefte om erachter te komen wie die vrouw
was. Als een soort detective heeft Pieter gepro
beerd haar identiteit te achterhalen. „Ik was
nieuwsgierig naar haar als persoon. Het hart
voelde jong en schoon, als van een vrouw. Ik wilde
meer weten. Welk karakter had ze? Wat voor leven
heeft ze gehad? Via overlijdens- en politieberich
ten kwam ik erachter hoe ze heette en waar ze had
gewoond. Ik heb haar graf opgezocht om een bloe
metje te leggen. Het was voor mij op dat moment
genoeg."
Als Rob het verhaal van Pieter heeft gehoord,
besluit hij contact met hem op te nemen. Via de
uitgever van het boek lukt dat en er volgt een emo
tioneel telefoongesprek. „Waarom ik Pieter wilde
spreken? Hij heeft het hart van mijn vrouw. Het
hart van een heel bijzondere vrouw", aldus Rob.
„We moesten allebei huilen", herinnert Pieter
zich van dat telefoongesprek. „Voor mij was het
de bevestiging. Ik had de juiste vrouw gevonden."
Naar het graf
De mannen spreken af elkaar te ontmoeten. Het is
een onwerkelijk moment. Pieter: „Rob luisterde
naar mijn hart en zei een paar keer zelfs 'schatje'
tegen me. Zijn dochter werd het allemaal te veel,
ze is de kamer uit gelopen. Ik heb hem uitvoerig
bedankt, gerustgesteld en duidelijk gemaakt dat
ik zijn vrouw niet kan vervangen."
Na de ontmoeting gaan beide mannen samen
naar het graf van Ada. Rob: „Ik weet niet meer wat
Ik was nieuwsgierig naar haar
persoon. Het hart voelde jong
en schoon, als van een vrouw.
Ik wilde meer weten
we hebben gezegd. We hebben elkaar omhelsd.
Het was heel apart om daar te staan met iemand
die je eigenlijk niet kent, maar met wie je toch
verbonden bent. De eerste tijd heb ik veel gehuild,
later geef je het een plek. Al met al ben ik van die
ontmoeting niet ongelukkiger geworden. Ik vind
het bijzonder hoe mijn kinderen ermee om zijn
gegaan. 'Dat hart van je moeder gaat nu de hele
wereld over', zei ik tegen mijn dochter. Daar moes
ten we allebei wel om lachen."
Rust in het hoofd
Bij die ene ontmoeting blijft het lange tijd. De
mannen volgen elkaar wel op Facebook. „Ik laat het
niet te dichtbij komen", zegt Pieter. „Voor mij is
het goed zo. Ik heb weer rust in mijn hoofd gekre
gen. Ik weet nu dat de donor van mijn hart een
lieve vrouw van 40 jaar was."
Wel is de gebeurtenis voor Pieter de aanleiding
geweest om de stichting Donadona op te richten.
Het platform wil het voor (nabestaanden van)
woensdag 24 oktober 2018
NABESTAANDE
Marlous van Megen koestert
de handgeschreven brief van
een onbekende man, die leeft
dankzij de donornier van
haar overleden moeder Riny.
De brief ligt naast de urn met
haar as en het lijstje met haar
foto. De ontvanger schrijft dat
het goed met hem gaat, dat hij
blij is met zijn nieuwe leven en
dat hij meeleeft met de familie
van zijn donor. Vooral die ene
zin in de brief laat Marlous niet
los: 'Ik denk veel aan haar',
schrijft de man.
Emotie
De brief ligt op de kast in haar
woonkamer in Cuijk. Marlous
loopt er dagelijks langs. De
woorden van de onbekende
emotioneren haar nog steeds.
„Het is zo fijn om te weten dat
de nier op een goede plek te
recht is gekomen. Ik ben blij
dat de ontvanger iets van zich
heeft laten horen."
Riny Looman overleed op een
zomerse dag in 2017 na een
ongeval met de fiets. Ze werd
73. Op het sterfbed kwam de
donatie ter sprake. Marlous en
haar broer Michiel wisten dat
hun moeder alle organen wilde
doneren. Twee nieren bleken
gezond genoeg voor trans
plantatie. Een paar weken
later kregen dochter en zoon
te horen dat twee mannen,
beiden in de leeftijd van 67
jaar, waren geholpen met de
donornieren. Beide transplan
taties waren geslaagd.
Na de rouw
Voor Marlous was het bericht
het begin van een nieuw pro
ces, na de rouw om haar plot
seling overleden moeder. Wie
zijn die twee mannen? Wat
voor leven leiden zij nu? Kun
nen ze dankzij de donornier
weer spelen met hun kleinkin
deren? „Ik zou zo graag een
vlieg op de muur zijn, die ziet
hoe het met hen gaat. Dat een
van de twee mannen niet heeft
geschreven, respecteer ik.
Maar ik hoop toch nog iets
meer te weten te komen."
Leven na
de dood
Tekst Marco Krijnsen Foto's Koen Verheijden
Rob Stoop (r)
over zijn ont
moeting met
Pieter van de
Rest: 'Het heeft
me niet ongeluk
kiger gemaakt.'
