Violist schitterde in Sjostakovitsj
20 ZE
Start nieuwe theatertournee traditiegetrouw in De Mythe
Jaren
negentig
springlevend
in 't Beest
Het is, als we goed hebben meege
teld, de vijfde rondgang van de
band langs de theaters. Deze staat
bijna onvermijdelijk in het teken
van het jongste studioalbum: Look
ahead and see the distance, dat al
weer een jaar geleden verscheen.
Een lach en een traan
Racoon serveert een theatercon
cert met twee gezichten, 'een
avond met een lach en een traan',
zoals zanger Bart van der Weide
vrijdag bij de première zegt. De
traan zit, in overvloedige mate, in
het ingetogen deel vóór de pauze.
Aangrijpend, soms op het zwaar
moedige af, maar steeds intens ge
zongen en gespeeld.
Meer nog dan in de clubs en op
de festivals valt de inbreng op van
Maarten van Damme, die eind vo
rig jaar Stefan de Kroon als bassist
opvolgde. Hij heeft een minder
onderscheidende tweede stem
dan zijn voorganger, maar voegt
met zijn spel wel een eigen geluid
toe. Zeker met de pedal steel gui-
tar, waarmee hij in het theater on
der meer de mondharmonicasolo
in Love you more vervangt en Lost
a tooth van een nieuwe dimensie
voorziet.
Begeleid door Manu van Os op
de piano zingt Van der Weide vlak
voor de pauze Held up your end.
Het is een 'hidden track' op het
laatste album, gewijd aan zijn
overleden oudste zus Anne, zoals
een groot deel van de plaat. Op het
theaterpodium groeit het uit tot
een kleinood van samengebalde
emotie.
Ongedwongener
Na de pauze komt de lach, wordt
de toon losser, de sfeer ongedwon
gener. Meer uptempo nummers in
niet zelden verrassende arrange
menten, zoals een pakkende jazzy
uitvoering van Start a war. Ook de
rentree van 2014 is balsem voor de
ziel.
Tijdens vorige theatertours
maakte Racoon mede naam door
hun covers, dankzij beklijvende
versies van onder meer Hallelujah,
Man of constant sorrow en Teardrop.
Deze blijven dit keer achterwege.
„Het mag geen moetje worden",
verklaart Van der Weide. Wel co
vert de band zichzelf, met Saddest
goodbye. Racoon schreef het num
mer een paar jaar geleden voor
Glennis Grace. Maar hoe goed zij
het ook zingt, in Goes blijkt het
zich pas echt thuis te voelen.
Het Nationaal Orkest van
België verzorgde
zaterdag een vreemd
gevarieerd programma
in Terneuzen. Absolute
uitblinker die avond was de
violist Chatsjatrjan met een
bloedstollend mooie
interpretatie van
Sjostakovitsj eerste
vioolconcert.
Het Festival van
Zeeuws-Vlaanderen
presenteert graag
grote symfonische or
kesten. Deze keer
werd het Nationaal Orkest van
België in de schijnwerper gezet.
De combinatie van werken in het
programma was ietwat vreemd.
Wel was de afwisseling in stijlen
groot en daardoor bleef de span
ning behouden.
De IJslandse componiste Anna
Thorvaldsdóttir schreef Aeriality
(woordspeling op aerial en reality)
om de luisteraar het gevoel van ge
wichtsloosheid te laten ervaren.
De zwevende strijkersklanken en
de kleurrijke bijdragen van groot
slagwerk zorgden voor een onwer
kelijke sfeer, wat waarschijnlijk de
bedoeling is van Thorvaldsdóttir.
Inlevingsvermogen
Na de ongrijpbare sfeer van Aeria
lity klonk het vioolconcert van
Sjostakovitsj met een groot intro
spectief karakter eerder meditatief
en poëtisch. Dit kwam ook omdat
de Armeense violist Sergej Chats
jatrjan ten volle overtuigde. Hij
dwong te luisteren ook als de klan
ken triple piano werden gestreken.
Hij won in 2005 op twintigjarige
leeftijd de eerste prijs in de Konin
gin Elisabethwedstrijd in Brussel.
Hij bouwde een indrukwekkende
carrière op en is nu een gerijpte
musicus met een fenomenale
techniek en een groot muzikaal in
levingsvermogen. Zijn Sjostako
vitsj vertolking was fenomenaal.
Zijn Ysaye Guarneri instrument
zong in de verstilde poëtische pas
sages en klonk weergaloos fel in de
virtuoze frasen. In het scherzo
kwam het demonisch kwaadaar
dige karakter goed over. De violist
dialogeerde knap met de verschil
lende instrumentengroepen waar
bij de loopjes door de blazers goed
uit de verf kwamen. Opmerkelijk
was de inkleuring van de lage in
strumenten. De langzame Passaca-
glia met het tragische thema werd
met een spannende, contrastrijke
cadens besloten. Het slotdeel klonk
energiek en zat vol (soms satani
sche) humor. In prelude en Liebe-
stod van Wagner waren mooie in
kleuringen door de blazers en lange
doorlopende melodielijnen te ho
ren. Veel donkere tonen en een
broeierige sfeer. Toch had het ge
heel spannender gebracht mogen
worden.
De energie kwam weer boven in
La valse van Ravel. Net als de voor
gaande componisten is Ravel een
meester in de orkestratie. Bij de
strijkers en de blazers werden alle
mogelijkheden optimaal gebruikt.
Het werk met de fascinerende,
duivelse werveling van zeven be
kende wals thema's, die niet klin
ken als Weense walsen, maar eer
der opzwepend van karakter zijn
zit vol humor en/of morbide sar
casme. Dat Diagilev na het horen
van de pianoversie een versie voor
orkest bestelde bij Ravel is begrij
pelijk. Hij maakte er een levendige
spraakmakende choreografie bij.
Het werk werd dynamisch ge
speeld en klonk als een muzikale
stormwind. Rest nog een extra
pluim voor dirigent Hugh Wolff.
Hij stuurde alles in goede banen.
Green Lizard tourde de afgelo
pen twee jaar Nederland rond
met een Nirvana tribute. Voor
hun Nineties tribute brachten
ze ter versterking zanger Matt-
hias Bastiaan van Beek mee.
Special guest was de voormalige
frontman van de Urban Dance
Squad. Silver Surfering Rude-
boy, zoals rapper Patrick Tilon
zich tegenwoordig noemt. Hij
was met zijn band een grote
naam in de jaren negentig. De
Urban Dance Squad was zelf in
spiratie voor bands als Rage
Against the Machine. Een band
die verrassend genoeg miste op
de setlist in 't Beest.
Het publiek, dat zo
te zien zijn jeugd
had in de jaren
negentig, sprong en
pogode de zaal door
Het optreden was een bloem
lezing van tien jaar alternatieve
rock. Dus geen 2 Unlimited of
Spice Girls, maar alleen het har
dere gitaarwerk. Nirvana,
Alice in Chains en The Smas-
hing Pumpkins komen onder
meer voorbij. Het publiek, dat
zo te zien zijn jeugd had in de
jaren negentig, sprong en po
gode de zaal door. Klassieker na
klassieker werd uit volle borst
meegeblèrd.
De keuze voor zanger Van
Beek was logisch, zijn zangstem
komt erg dicht in de buurt van
Nirvana-frontman Kurt Co-
bain. Zijn uiterlijk maakte de
gelijkenis helemaal compleet.
De grunge van Nirvana en Alice
in Chains kwam dan ook per
fect uit de verf. En de nummers
van The Smashing Pumkins
klonken zelden zo rock-'n-roll.
Rudeboy leek in het begin
een beetje overbodig. Hij stond,
als een voetballer voor zijn wis
sel, zich wat buiten beeld warm
te springen. Tot Good Grief en
Alienated, de bijdragen van de
Urban Dance Squad aan de set
list.
Na anderhalf uur kon 't Beest
tijdens de toegift nog eens luid
keels mee schreeuwen op Sabo
tage van de Beastie Boys en
twee klassiekers van Nirvana.
De alternatieve rockmuziek uit
de jaren negentig was zaterdag
avond in Goes nog springle
vend.
maandag 22 oktober 2018
Racoon toont twee
gezichten in het theater
Tradities zijn er om te worden
gekoesterd. Racoon begint haar
theatertournees steevast in
thuishaven Goes en maakt
daarop ook dit keer geen uitzon
dering, met twee uitverkochte
avonden in theater De Mythe.
Rolf Bosboom
RECENSIE
Bart van der Weide, zanger van Racoon, tijdens het concert in de Mythe, foto johan van der heijden
Racoon speelt tot en met 22 de
cember in nog 30 theaters,
waaronder op 14 november in
het Scheldetheater in Terneu-
zen (uitverkocht) en op 6 de
cember in Carré in Amster
dam.
Jeanette Vergouwen
RECENSIE
Festival van Zeeuwsch-Vlaande-
ren. Werken van Thorvaldsdóttir,
Sjostakovitsj, Wagner en Ravel.
Door Nationaal Orkest van Bel
gië o.l.v. Hugh Wolff m.m.v Ser
gej Chatsjatrjan (viool). Gehoord
zaterdag 20 oktober in het
Scheldetheater in Terneuzen
GO
Achttien jaar geleden stond
de Nederlandse rockband
Green Lizard op Pinkpop. Za
terdag was 't Beest in Goes,
na de première in Utrecht de
tweede locatie voor hun eer
betoon aan de grote alterna
tieve bands uit die jaren ne
gentig.
André Joosse
RECENSIE
Kijk voor meer recensies op
3voor12/lokaal/zeeland
