21
'Mijn opa en oma
zijn na de oorlog
teruggegaan naar de
boerderij en hebben
alles weer opgebouwd'
op'. Ik snap de zorgen wel. Ik zag toen zelf ook de
grote vluchtelingenstromen op de Balkan. Men
sen die via de Balkanroute massaal de grens over
gingen, door dorpen liepen. Ik snap dan wel dat
je aan de regering vraagt: doe er wat aan. Mensen
in Europa voelden zich niet meer veilig in hun ei
gen straat.
Gelukkig was dat in Nederland anders. Wij
zijn hier altijd in staat geweest mensen niet op
straat of in stations te laten slapen, maar gewoon
te huisvesten. Ook onder moeilijke omstandig
heden. Daarbij zijn we altijd realistisch geweest:
alleen echte vluchtelingen die onze bescherming
nodig hebben en niet de mensen die in Afrika op
de boot stappen op zoek naar de beste voorzie
ningen en een beter bestaan.
Toen ik nog Kamerlid voor de WD was, ben ik
in Calais geweest. Veel migranten probeerden
toen naar Engeland te komen. Daar hebben ze
een ander systeem waardoor je gebruik kunt
maken van gezondheidszorg, huisvesting en je
kunt er zonder vergunning werken.
Eerder die dag hadden ze nog een Vietnamees
gezin bevroren uit een koelvrachtwagen gehaald.
Ik begrijp dat niet. Als je al in een veilig land
bent, waarom wil je dan naar een ander land?
Tijdens de oorlog zeiden ook veel mensen tegen
mijn ouders dat ze vast hun familie uit Kroatië
naar Nederland wilden halen. Misschien had
mijn moeder dat diep in haar hart wel gewild,
maar mijn familie wilde dat helemaal niet.
Mijn ouders stuurden mij in Nederland naar een
streng christelijke basisschool. Ze dachten dat ik
discipline nodig had. Ik vond van niet. Het was
iedere dag lezen uit de Bijbel, maar het werd ook
gelinkt aan de toestand in de wereld. Ik vond dat
erg interessant, keek toen al dagelijks naar het
journaal. Verder was het iedere dag een psalm
zingen en bij feestdagen het Wilhelmus. Ja, Sy-
brand Buma zou blij zijn. En in nette rijen naar
boven als de bel ging. Echt heel gedisciplineerd.
Het was toen al een beetje militair.
Na mijn studie bedrijfskunde ging ik uiteinde
lijk aan de slag bij de Fiod (Fiscale Inlichtingen
en Opsporingsdienst, red.). Op een gegeven mo
ment dacht ik: ik kan 60 uur per week blijven
werken, maar ik wil ook graag iets terugdoen.
Omdat ik vind dat ik in Nederland veel kansen
heb gekregen. Het is te negatief om te zeggen dat
ik het gevoel had dat ik een schuld moest inlos
sen. Misschien komt het ook door de nare erva
ringen van mijn familie: dat je je realiseert dat het
ineens weg kan zijn. Dat je iéts moet doen.
Ik was altijd al wel politiek geïnteresseerd,
stemde WD. Liberaal, vrijheid, geen overheids
bemoeienis. Ik had een gesprek met mijn direc
teur en hij zei: misschien moet jij de politiek in.
Toen ben ik de gemeentepolitiek ingerold.
Ik vind werken leuk. Politiek kun je alleen doen
als je het vol overgave doet. Hard werken zit
ook in mijn karakter en in mijn familie. Toen ik
12 was, kreeg ik een gulden zakgeld. Als ik meer
wilde, kon ik toch ook gewoon werken? Mijn ou
ders zijn ook van het soort dat je pas naar de dok
ter gaat als je echt compleet op sterven ligt.
Het gevaar van hard werken is wel dat de ba
lans tussen werk en privé soms zoek is. Dan moet
ik nodig weer eens afspreken met vrienden en
vriendinnen en vakanties te plannen.
Ik heb geen partner. Wéér die vrijheid, haha.
Waarom moet je je altijd verantwoorden als je
single bent? Als ik me wil ontspannen, ga ik au
torijden. Maakt niet uit waarheen, naar het
strand of iets. Ik houd van snelheid. Ik heb mo
gen meevliegen in een F-16, het toppunt van
snelheid. De vraag van iedereen is dan: ga je kot
sen of niet. Het kotszakje lag op mijn schoot. Ge
lukkig heb ik 'm niet nodig gehad.
staatssecretaris ben? Nou... Daar is het geen pre
als je politicus bent. Ik moet vooral uitleggen
waarom ik in de politiek zit. Het wordt in Kroatië
toch vooral geassocieerd met gedoe en corruptie.
Er is daar zelfs een premier geweest die veroor
deeld is tot gevangenisstraf. Maar ik denk dat ze
wel trots zijn hoor. Tuurlijk."
GO ZATERDAG 20 OKTOBER 2018
Staats
secretaris
Barbara
Visser: „Ik
wilde graag
iets terug
doen." FOTO
KOENVERHEIJDEN
Of mijn familie in Kroatië trots op me is nu ik
