tijd is geboren, in een milieu opgroeide met
nauwelijks plaats voor zelfontplooiing. Met
de kansen van deze tijd zou ze ongetwijfeld
haar drang en dromen hebben verzilverd."
Cornald Maas is alom in de wereld der
kunsten, waarbij hij er groot behagen in
schept genres te verkennen. Sinds 2004
presenteert hij, met tussenpozen, het Song
festival; hij is maker van de tv-reeks Volle
Zalen, waarin hij kunstenaars als Youp van 't
Hek en choreograaf Hans van Manen volgt.
Voor zijn portret van Harrie Jekkers werd hij
onlangs genomineerd voor de Sonja Barend
Award. Hij zit in de jury van de Musical
Awards en was jarenlang tv-recensent van
de Volkskrant, waarvoor hij ook kunstenaars
portretten schreef.
Diepe zucht: „Ik ben géén grachtengor
del. Echt, ik verzet me daar tegen. In Neder
land willen mensen je in mediatechnische
zin opdelen. Ik jureer in mijn geboortestad
Bergen op Zoom de carnavalsoptocht, pre
senteer het Songfestival en ben juryvoorzit
ter van de boten van de Canal Parade. Daar
bij: ik kom uit Brabant. Ik ben selfmade, had
nooit een kruiwagen. Toen ik in de jaren 90
bij de Volkskrant over tv schreef, was het bij
zonder dat ik een column wijdde aan Love
Letters van Linda de Mol. En ook nog lovend.
Nu struikel je over de loftuitingen aan haar
adres - iedereen wil bij haar succes horen.
Ik ken geen dédain ten aanzien van amu
sement. Ik groeide op met Mies Bouwman
en De Mounties. Onderschat de briljante
timing van Piet Bambergen niet. André van
Duin is nu de grote heilige, maar dat was
anders in de jaren 70. Toen werd hij door
de intellectuele bovenlaag bepaald niet
op handen gedragen. Ik vond Willempie
en Er staat een paard in de gang geniaal.
Maar het werkt zo: het strekt je tot eer als
je nog weet hoe Ajax in 1988 in de Eredivi
sie eindigde en niet dat je paraat hebt dat
Gérard Lenorman dat jaar Frankrijk verte
genwoordigde in het Songfestival met
Chanteur de charme. En dat Céline Dion toen
won. Ik ben van Louis Couperus, mijn favo
riete schrijver omdat hij als geen ander de
menselijke psyche doorgrondt, én van de
carnavalsklassieker Bloemetjesgordijn, omdat
de tekst in al zijn eenvoud briljant is."
In het begin irriteerde het hem. „Toen
ik de overstap van krant naar tv maakte,
schreef een journalist: 'Wie eenmaal de
grens overgaat, kan niet meer terug'. „Nou,
wie bepaalt dat? Ik overschrijd graag gren
zen, ik haat hokjes."
Hij stond graag in de aandacht, vanaf zijn
vroegste jeugd. „Ik organiseerde bijeenkom-
10
WG
