Saslcia Noort
Dan maar recht het
riool in: doe aangifte
Zo doen zij dat
Luizenmoeders? Drukke ouders
in New York schakelen firma's in
HOOP VAN DE DEMOCRATEN
In de VS mag
een kind met
luizen de klas
soms niet in
Meisjes
moeten
gewoon
opletten.
En hun bek
houden,
liefst voor
altijd
em
14
Help, superluizen! Ameri
kaanse ouders grijpen naar
zwaar geschut nu onder
zoekers waarschuwen dat
de hoofdluis zich in grote
delen van de VS heeft ont
wikkeld tot geharde mu
tant, resistent tegen anti
luizenshampoo.
Als de schoolverpleegkun-
dige bij de controle na de
vakantie beestjes vindt,
smeren vaders en moeders
de schedels van hun kinde
ren daarom vaak in met
een sterker goedje dat alleen
op doktersrecept te verkrij
gen is.
De andere optie: terug naar
de basis, de netenkam. Maar
kammen kost tijd en Ame
rikanen zouden geen Ame
rikanen zijn als ze daar geen
geld aan zouden weten te
verdienen. Ze bedachten
luizenbestrijders die aan
huis of in een speciale salon
luizen te lijf gaan.
Zo bouwde de New Yorkse
'luizenlady' Dalya Harel,
moeder van negen kinde
ren, een heus imperium
met inmiddels twaalf filia
len. Ze werkt met kam en
natuurlijke producten, maar
dat kost wel wat: voor een
behandeling ben je al gauw
175 euro kwijt.
Het is het waard voor druk
bezette ouders, want New
Yorkse scholen weigeren
kinderen met luizen toe te
laten in de klas.
Sommige scholen in de VS
hanteren verouderde proto
collen en eisen nog dat kin
deren ook netenvrij zijn.
Maddie Hunter uit groep 7
van de Thomas Jefferson
school in Jacksonville, Flo-
rida, zat daarom vorig jaar
zeker drie weken thuis.
Moeder Melissa deed alles
om van de luizeneitjes af te
komen, maar steeds vond de
school ze weer in het lange
haar van Maddie en werd ze
weggestuurd. „Ik heb echt
hulp nodig met lezen", ver
telde ze zelf aan de lokale
nieuwszender. „Ik worstel
met lezen en kan het nu
niet doen, omdat ik zoveel
lessen mis."
Inmiddels drukken Ameri
kaanse kinderartsen leraren
op het hart om kinderen
geen onderwijs te ontzeg
gen als ze alleen maar be
smet zijn met neten. De ei
tjes zijn weliswaar verve
lend, maar verder toch echt
ongevaarlijk.
Applaus(je)
ijn telefoon gaat. Ik schrik, want wie belt er
nog tegenwoordig? Appen, dat is wat we doen,
bellen is iets voor noodgevallen en problemen.
Het is een vriendin die in gehaaste termen
spreekt. Haar 15-jarige dochter is aangerand.
Feestje. Drank. Wakker geworden onder een jongen. Een
hand in haar broek, een hand op haar mond, gehijg in haar
oor. Om hen heen giebelende vriendjes. Gelukkig kon ze
wegkomen. Wat nu te doen?
Wat goed dat ze het je heeft verteld, zeg ik. „Zeker", ant
woordt ze. „Maar ze wil dat ik het aan niemand anders ver
tel. Ook niet aan haar vader. Moeten we nu aangifte doen?
Moet ik naar de school, naar
zijn ouders? Ik ben zo boos,
ik wil die gast in mekaar ros
sen, echt."
„Ik snap het", zeg ik.
„Maar doe het niet. Luister
naar je dochter, knuffel haar
en zeg oneindig vaak dat het
haar schuld niet is. En dat je
elke keuze van haar respec
teert."
„Dus geen aangifte doen?"
kind nog, dat met al haar
schuld en schaamte een
politiebureau binnen moet
stappen om een klasgenoot
aan te geven. De hoon die
haar daarna zal achtervol
gen, de omdraaiing van het
verhaal, zij was dronken, hij
was dronken, wat deed zij
daar, op haar leeftijd? Ze
danste als een slet en post
geile selfies op Insta, en
waarom gaf ze hem niet ge
woon een knietje?
Zo'n hysterisch overdre
ven verhaal, er is uiteindelijk
niks gebeurd. Een van de
miljoenen dronken scholie
renincidentjes. Een gezonde
combinatie van jeugd en
drank en hormonen en hor-
kerigheid. Daar hebben de
jongens recht op. Hoe denk
je anders dat ze het leren?
Meisjes moeten gewoon goed opletten. En hun bek hou
den, liefst voor altijd. Ook als die jongen, die ooit met rood
aangelopen hoofd zijn piemel in je bevroren lijf probeerde
te duwen, op een dag een man is die de hoogste macht toe
bedeeld krijgt en beslist over de lichamen en daarmee de
toekomst van een volgende generatie vrouwen.
Ik denk aan de jongen, ook een kind, nu al overtuigd van
zijn macht en haar zwijgen. Hij zal zeggen dat het niet waar
is. Ze liegt, want zo is ze, maar zou het wel waar zijn, dan
was het paniek en onervarenheid, en trouwens, zij wilde
ook, want ze verzette zich niet. Zij is ook een party-animal.
En dan nu een beetje huiliehuilie doen.
„Het zal heel lelijk worden", zeg ik. „Veel lelijker nog dan
de aanranding zelf. Ik zou willen dat het anders was. Ik heb
jarenlang spijt gehad dat ik geen aangifte heb gedaan en
daarom zou je verwachten dat ik je aanraad het te doen.
Maar nee." Ik zie haar dochter voor me, beroofd van haar
prille waardigheid, bang om naar school te gaan en hem en
de giebelende anderen weer te zien.
Een dag later heb ik spijt van mijn laffe advies. Wil je ge
loofd worden, dan zit er niets anders op dan recht het riool
in. Doe aangifte van aanranding, van verkrachting, onge
acht je zelftwijfel en -haat, ongeacht je angst en schaamte,
ongeacht of het een Tinderdate, je vriend of je baas was, on
geacht waar je je bevond en in welke staat. Geef aan en wie
weet dat er dan ooit werkelijk eens iets verandert.
Saskia Noort schrijft op deze plek
wekelijks over nieuws dat haar raakt.
ZATERDAG 13 OKTOBER 2018 GO
Het luizenseizoen is
weer begonnen op de
scholen, dus storten
luizenmoeders zich
weer op de kriebelende
beestjes. Hoe doen ze
dat in de VS?
KARLIJN VAN
HOUWELINGEN
NEW YORK
s
Er kan slechts een
allerzuinigst
applausje af bij
opperrechter Ruth
Bader Ginsburg (85)
tijdens de installatie
van de omstreden
Brett Kavanaugh als
collega-rechter bij
het Hooggerechts
hof. De liberale
'RBG', de hoop van
democratisch
Amerika, steekt haar
afkeer van hem niet
onder stoelen of
banken. Ze ligt ook
al op ramkoers met
president Trump
sinds ze hem een
'nepfiguur' noemde.
Ondanks haar broze
gezondheid peinst
ze er niet over om af
te treden. Ze is voor
het leven benoemd.
FOTO REUTERS
Ik denk aan het meisje, een
