Weer even thuis
9
Het eerste
dat ik doe
Zomaar op de fiets even ergens
naartoe. Dat mist Margo Verveer-
Goudzwaard (57) nog het meest aan
haar jeugd op boerderij Akkerleven
aan de Oostweg in Zonnemaire.
Akkerleven, dat is
voor mij toch
thuis. Dit is mijn
ouderlijk huis,
hier ben ik
geboren en in dit
huis ben ik
opgegroeid
Nederland
ben, is een
rondje
fietsen
In 1994 hielden Margo en haar
man Emile het voor gezien in Ne
derland. Ze verruilden hun wo
ning op de Blooisedijk in Zonne
maire voor het avontuur in
Nieuw-Zeeland. Ze lieten familie
en vrienden achter, maar niet ie
dereen, want de zus van Emile
woonde al in Nieuw-Zeeland. En
ze namen zoon Victor (nu 31)
mee. Later kregen ze ook een
dochter (nu 24) op hun nieuwe
bestemming in Kaimiro. „De
leegte, de groene natuur en de re
laxte levenshouding trokken. Al
les kan daar heel makkelijk. Ia,
hier in Zeeland is het ook leeg,
maar niet zoals daar."
Toen Emile en Margo vertrok
ken, hadden ze geen werk. „We
trokken in de eerste zes maanden
in bij Emiles zus. Zij had een
'grannyflat'. Dat was een kamer
met toilet onder het huis, bedoeld
voor oma." Al gauw lukte het om
in Nieuw-Zeeland aan de slag te
gaan. Emile vond een baan in
New Plymouth, Margo ging naar
school, ze leerde aan de universi
teit voor plantenkweker en heeft
vervolgens vijftien jaar bij een
plantenexporteur gewerkt."
Ze kochten op een gegeven mo
ment een stuk grond van ander
halve hectare in Kaimiro in de
provincie Taranaki. „Daar stond
een huis op dat was afgebrand.
We kochten een tweedehands
houten huis, want dat kan daar,
voor 25.000 dollar inclusief plaat
sing." Nu heeft Margot haar han
den vol aan het werk in en rond
hun huis, want ze leiden een zelf
voorzienend bestaan.
Altijd met de auto
In Nieuw-Zeeland haal je dan ook
niet zomaar even een pak melk in
de supermarkt, je zit daarvoor al
gauw een uur in de auto. „We
moeten eigenlijk overal de auto
voor pakken. Je kunt in Nieuw-
Zeeland uren rijden zonder iets te
zien. Als je uitzicht wil, moet je
bovenop een heuvel gaan staan.
Op de fiets is het niet te doen,
want je gaat heuvel op, heuvel af."
Dat is anders dan in Zonnemaire,
waar Margo elke dag op de fiets
vanaf de boerderij naar school in
het dorp ging. „Ik zat bij meneer
Mandemaker op de openbare la
gere school. Ik speelde vaak sa
men met zijn dochter Marieke.
Marieke was mijn beste vriendin.
Op de oude foto met het fietsje
was ik denk ik zes of zeven jaar
oud."
De boerderij Akkerleven in
Zonnemaire is letterlijk Margo's
ouderlijk huis. „Mijn ouders wa
ren in 1958 begonnen met boeren
op de boerderij aan de Oostweg,
nu heeft broer Bart het bedrijf, dat
bestaat uit akkerbouw, bloembol
lenteelt en een camping, overge
nomen en wonen mijn ouders op
het dorp. Ik logeer bij hen als ik in
Nederland ben. Ze zijn nu beiden
88 jaar oud."
In Nieuw-Zeeland zul je Margo
niet zo gauw zien fietsen, maar in
Nederland wel. „Het eerste dat ik
altijd doe als ik hier kom, is een
rondje fietsen. Ik ga nu op mijn
moeders fiets, die heeft zo'n mo
tortje erop. Heerlijk! En weet je
wat ik altijd ontzettend fijn vond?
Dat ik op mijn fiets naar de werk-
haven kon om te gaan zwemmen.
Ik zwom graag, ook in mijn een
tje. In Nieuw-Zeeland zwem ik
ook nog wel, maar het is een half
uur rijden naar het strand. Dat is
toch anders." Margo reed als kind
al paard, ,,'s Zomers ging ik pony
rijden op de dijken. We reden
vaak via de Schelphoek in Seroos-
kerke tot aan het strandje in Brui-
nisse en ook kwamen we vaak bij
hetDijkwater bij Sirjansland."
,,'s Winters was de plofkachel -
zo noemden we het kolenkachel-
tje dat af en toe oprispingen had -
aan in de keuken. Ik mocht dan
rolschaatsen en fietsen in de
gang." Die Nederlandse winters
mist Margo overigens totaal niet.
„Ik was hier met kerst en ik was
helemaal vergeten dat het dan om
vier uur al bijna donker is en om
negen uur 's morgens pas licht.
Dat doe ik dus nooit meer. Het
klimaat in Nieuw-Zeeland is ge
matigder, het is 's winters niet
echt koud en in de zomer wordt
het zo'n 25 graden."
Boze kalkoen
Margo herinnert zich ook de
speelmomenten achter de schuur.
„Daar hadden we een keet waar
we een huisje in hadden gemaakt.
Huize de Dahlia noemden we dat.
Mijn moeder had pauwen, kalkoe
nen en ganzen en we deden altijd
net alsof we er niet meer uit durf
den, omdat er een boze kalkoen
voor de ingang stond."
Ook in huis was er naast het
rolschaatsen in de gang genoeg
vertier te vinden. „We hadden
een heel spannende kelder met
plavuizen en een gewelfd plafond.
En er was een meidenkamertje,
een heel klein hokje in de keuken
waar het keukenmeisje heel vroe
ger sliep, er waren nog bedstedes
en een enorme zolder om op te
spelen. Mijn slaapkamer was ook
op de zolder. In de winter was het
er ijskoud, maar in de zomer werd
ik vaak 's morgens wakker van het
tsjilpen van de mussen onder de
dakpannen. Opgroeien op de
boerderij met alle vrijheid vond ik
heerlijk."
Nog steeds komt Margo graag
op de boerderij. Ze heeft er de
lange vliegreis van zo'n 24 uur
voor over. „Akkerleven, dat is voor
mij toch thuis. Dit is mijn ouder
lijk huis, hier ben ik geboren en in
dit huis ben ik opgegroeid. Dat is
voor mij wel de echte trekpleister
om naar Nederland te komen. En
mijn ouders. Als de boerderij er
niet was en mijn ouders ook niet
meer, dan weet ik niet of ik nog
wel naar Nederland zou komen."
GO ZATERDAG 13 OKTOBER 2018
Opgroeien
opeen
boerderij
is heerlijk'
VALESKA NASTALY
Margo Verveer-Goudzwaard
woont al 25 jaar in Nieuw-Zee
land en is nu echt even thuis op
boerderij Akkerleven. Op de
foto onder is ze zes of zeven
jaar oud.
FOTO MARIEKE MANDEMAKER
