II
21
NATIONS LEAGUE NEDERLAND - DU ITSLANDA
Rafael van der Vaart (35) bedankte
nooit officieel voor Oranje, maar na 109
interlands zwaait hij vanavond (samen
met Dirk Kuyt) af in de Arena. „Als ik iets
heb willen geven, dan is het plezier."
Als Rafael van der Vaart vroeger
richting de kust reed, en Hotel
Huis ter Duin doemde op in de
verte, dan kreeg hij vanzelf de nei
ging om ietsje sneller te gaan rij
den. „Als je Noordwijk binnen
rijdt, zie je het dak van het hotel al
boven de huizen uitsteken. Elke
keer gaf dat weer het gevoel of je
thuiskwam", vertelt Van der Vaart.
„Iedere speler van mijn genera
tie had dat volgens mij. Of je bij je
club nu lekker in je vel zat of juist
niet, bij Oranje was het altijd ge
nieten. We hadden geweldige
voetballers, maar ook echt goeie
gasten. Zaten we met Wes (Sneij-
der, red.), Heitinga en Mathijsen
uren te klaverjassen. Even een kof-
fietje drinken in dat barretje naast
de ingang. Af en toe familie of
vrienden over de vloer. We waren
allemaal gehecht aan die plek, aan
het samen voetballen. Het plezier
spatte er vanaf."
Prominent
Van der Vaart maakte het dik tien
jaar mee, als prominent gezicht
van een unieke generatie interna
tionals. Vandaag zwaait de mid
denvelder officieel af rondom de
wedstrijd tegen Duitsland, samen
met oud-ploeggenoot Dirk Kuyt,
na ro9 interlands (25 goals) in het
Nederlands elftal.
Zijn laatste optreden is alweer
bijna vijfjaar geleden; in novem
ber 2013 speelde Van der Vaart
voor het laatst, een oefenduel met
Colombia. Hij voetbalt nog altijd,
bij Esbjerg in Denemarken, in het
kleine Deense havenstadje waar
zijn vriendin Estavana Polman
handbal speelt.
„Ik heb nooit bedankt voor
Oranje", zegt Van der Vaart, net
terug van de ochtendtraining met
Esbjerg. „In dat opzicht is het mis
schien een beetje vreemd, zo'n af
scheid. Maar ik ben ook niet gek
natuurlijk: het is al wel langer dui
delijk dat dat hoofdstuk voorbij is.
Ik kan daar goed mee leven. Het
was een heel mooie tijd, ik koester
die herinneringen, maar aan alles
komt een eind."
Tussen grofweg 2002 en 2022
was Van der Vaart één van de ge
zichtsbepalende internationals,
samen met onder anderen Arjen
Robben, Wesley Sneijder en Ro
bin van Persie. Aan zijn zeldzame
talent twijfelde nooit iemand, Van
der Vaart gold vanaf zijn door
braak als één van de grootste Ne
derlandse beloften in tijden. Bij
zijn debuut tegen Andorra, in ok
tober 2001, was hij pas achttien
jaar.
„Samen met Ruud Knol moest
ik me melden in Hoenderloo, kort
na een wedstrijd met Jong
Oranje", vertelt Van der Vaart.
„Louis van Gaal was de bonds
coach, dat maakte de buikpijn al
leen maar groter. We kwamen met
knikkende knieën binnenlopen.
Toen ik de volgende ochtend bij
het ontbijt kwam, ging ik meteen
op de verkeerde stoel zitten: die
van Pierre van Hooijdonk. Even la
ter zat ik op de stoel van Edgar Da-
vids, ook niet zo'n slimme keus.
Het was de hel, eerlijk gezegd. Ik
vond mezelf al heel wat in die tijd,
maar van Rafïie met zijn grote bek
was even niets meer over. De
enige die ik kende, en tegen wie ik
iets durfde te zeggen, was Arthur
Numan. Die kwam ook uit Bever
wijk."
„Nee, zo denk ik niet. Ik heb altijd
mijn stinkende best gedaan, heb
altijd alles gegeven voor Oranje.
Als ik terugdenk, denk ik alleen
maar: wat was het mooi. Niet met
spijt of met heimwee. Gewoon,
met trots."
„Als je het over domme beslissin
gen hebt: teruggaan naar HSV was
wel de domste, ja. Maar spijt? Daar
heb je zo weinig aan. Ik voelde me
gevleid dat HSV me terug wilde,
en ik had een moeizame relatie
met de trainer bij Spurs destijds
Ik heb nooit bedankt
voor Oranje. Maar het
is al langer duidelijk
dat het hoofdstuk
voor mij voorbij is
„Misschien wel. Maar ik kon ook
boos worden, hè. We waren man
netjes hoor, allemaal egootjes, ook
Arjen, Wesley, Robin en de ande
ren. We waren overtuigd van onze
kwaliteiten, wisten precies hoe
goed we waren. Als ik een keertje
niet speelde, snapte ik dat oprecht
niet. Dan dacht ik: zet me erin en
ik maak het verschil voor je. Op die
manier heb ik me ook vaak terug-
geknokt, hè. Bij mijn clubs, maar
ook bij Oranje. Het is niet zo dat ik
het allemaal maar best vond. Dat
kan ook niet in topvoetbal."
„Ach, status. Ik heb nooit voor sta
tus geleefd. Ik voetbal omdat ik op
recht van het spel houd. Niet voor
niets heb ik altijd gezegd dat ik
doorga zolang ik het leuk vind,
desnoods bij mijn oude amateur-
duppie De Kennemers, of meer
gekscherend: bij Telstar. Op je
hoogtepunt stoppen, dat vind ik
echt zo'n onzin. Zolang ik het leuk
vind om te voetballen, ga ik door."
„Het was een fantastisch toernooi,
maar dat moment vergeet je nooit
meer, nee. Nog steeds komen er
soms van die handtekeningenja
gers met een foto van die goal aan
zetten. Duwen ze dat beeld weer
onder je neus, zie ik mezelf weer
gestrekt proberen om die bal te
blokken. Dan denk ik nog steeds
wel; wat als ik een fractie sneller
bij de bal was geweest? Van de an
dere kant is het natuurlijk zinloos
om zo te denken. De mooie herin
neringen domineren."
„Ik vond dat ik moest spelen, ja.
Dat zei ik ook openlijk, zowel te
gen jullie als tegen de bondscoach.
De sfeer was niet goed, ik was zelf
ook niet de gezelligste. Maar ik heb
me niet misdragen, hoor. Geen
schoppartijen op de training of zo.
Alleen: toen we in de laatste
groepswedstrijd met Portugal
móesten winnen, heb ik wel zo
ongeveer geëist dat ik zou spelen."
Grijnzend: „Scoorde ik gelijk, hè."
„Dat is niet zozeer één wedstrijd,
maar meer een gevoel: een gevoel
van onoverwinnelijkheid. We
wisten op een gegeven moment
gewoon: we gaan hoe dan ook
winnen. Of we nou tegen Zweden
moesten, of uit bij Hongarije. De
vraag was alleen hoeveel goals we
zouden maken. Het voelde volle
dig vanzelfsprekend."
(André Villas-Boas, red.). Gevolg
was dat ik in Duitsland alleen nog
maar degradatievoetbal speelde.
Rennen en vliegen. Dat was niet
echt het spel dat bij me paste."
„Dat moeten andere mensen maar
bepalen, ik vind dat moeilijk. Maar
als ik iets heb willen geven aan het
Nederlands elftal, dan is het ple
zier. Vermaak. Voetballen is leuk,
het mooiste wat er is; ik heb altijd
geprobeerd dat uit te stralen. Te
genwoordig hoor je zo vaak trai
ners zeggen: 'Het stond goed'.
Maar dan denk ik: daar ga ik toch
geen kaartje voor kopen, om naar
voetballers te gaan kijken die lek
ker goed staan? Ik heb altijd bo
venal gespeeld om het publiek te
vermaken, wat moois te laten zien.
Misschien vinden mensen dat ou
derwets. Ik heb dat altijd zo be
leefd."
zaterdag 13 oktober 2018
'Stoppen op je hoogtepunt,
dat vind ik echt zo'n onzin'
Sjoerd Mossou
Esjberg
Je brak al zo jong door, je talent
was zo evident. Denk je nooit: er
had nóg meer ingezeten?
Zomaar een stelling: als je lan
ger bij Tottenham Hotspur was
gebleven, en in 2012 niet was te
ruggegaan naar HSV, had je
makkelijk de 120 of 130 inter
lands gehaald.
- Rafael van der Vaart (35)
Een van de belangrijkste momenten uit de carrière van Rafael van der Vaart: in de WK-finale (2010)
kan hij Andrès Iniesta (Spanje) niet van de winnende goal afhouden, fotowillem jan dijkdrent/orangepictures
Dat trainers dachten als ze ie
mand moesten wisselen: laten
we Raffie er maar afhalen?
Heb je nooit moeite gehad dat je
status de laatste jaren minder
werd? Je hebt bij Real Madrid
gespeeld, je was de ster van
HSV, had een heel goede tijd bij
Tottenham Hotspur. Het con
trast is zo groot.
Is de WK-finale van 2010, met
die goal van Andrès Iniesta, nog
een trauma voor je?
In 2010 viel alles precies goed
op zijn plek, twee jaar later telde
Oranje haast te veel vedettes. Jij
zat in Polen en Oekraïne ook
openlijk te bokken.
Welke momenten zijn je het dier
baarst?
Hoe wil je herinnerd worden als
international?
Dat onbezorgde, is dat ook
weieens een nadeel geweest?
