'Dit laat mooi
zien dat de
geschiedenis
geen bevroren
toestand is'
Liefdesverdriet
MONIGA
In januari legde Monica uit dat het haar
zwaar viel om over haar (liefdes)leven te
schrijven. Ze moest een pauze inlassen.
Inmiddels heeft ze haar leven weer op de rit.
pijnpunten aanstipt. Waarom dat tuttige
font? Kan dat plafond niet zwart? Schuif die
tafel eens op. Weg met dat roze licht. Een
democratisch proces? „Uiteindelijk heb je
iemand nodig die de knopen doorhakt", al
dus de directeur. „Strepen zetten is altijd ge
makkelijk. Ik vind het bewonderenswaardig
dat iemand dit heeft weten te bedenken. Uit
eindelijk zal ik nooit beslissingen doordruk
ken als de vormgever of conservator er niet
mee kan leven."
Coördinator Inrichting Renate Schoon
hoort het niet eens meer. Druk instrueert ze
een kluitje opbouwers. Die ingelaste tussen
wand? Dat had weer gevolgen voor de bevei
ligingscamera's en vluchtroute van de brand
wacht. Die vloerbedekking? Overschilderd
na de vorige tentoonstelling; voor een
nieuwe vloer was geen tijd en geld - in haar
werkkamer lag maandenlang een proef
strook om daarop zelf de voetstappen van
50.000 bezoekers na te bootsen. „Nog slechts
drie dagen en dan komen de objecten al",
zegt Schoon met een theatrale boer-met-
kiespijn-lach. „Terwijl de koeriers staan toe
te kijken moeten we ter plekke de object
voorzieningen - steuntjes, standaarden - fa
briceren om alles naar wens neer te zetten."
Anderhalve week na haar uitspraken staat
premier Mark Rutte op de stoep om de ten
toonstelling te openen en de eerste school
klas rond te leiden. „Ach, we hebben altijd
de nachten nog."
Registrar Noordermeer blikt alweer voor
uit naar eind januari. „Ik kan pas echt opge
lucht ademhalen als alle bruiklenen weer
thuis zijn. Dat gevoel van: kan alsjeblieft al
die kunst weer weg? Kisten dicht. Koeriers
uitzwaaien. Klaar."
Een kennis die psycholoog
is, zei ooit dat liefdesverdriet
geen aandoening is waarvoor
je hulp zou moeten krijgen. Ik
knikte destijds instemmend.
Wist ik veel. Relatieproblemen,
ja, die had ik met ex-Man meer
dan genoeg gehad. Maar dat een
opbloeiend hart, vol van Nieuwe
Liefde, zo eenzaam en verbijsterd
kon achterblijven na de woorden
'ik weet het even niet meer', dat
was nieuw.
Inmiddels weet ik dat ik best
wat hulp had kunnen gebruiken
om mijn hart en hersenen weer
in het gareel te krijgen, om ze
weer aan het normale leven te
laten meedoen. Een tijd lang kon
ik weinig meer dan me afvragen
wat hij zou denken/doen/willen
en of dat denken/doen/willen
- alsjeblieft, alsjeblieft! - iets met
mij te maken kon hebben. Ik
kreeg mezelf nog net zo ver dat
ik opstond, de kinderen te eten
gaf, zorgde dat er gymkleren op
de juiste dag mee naar school
gingen en ik naar mijn werk
fietste. Maar verder gebeurde er
weinig, daar achter mijn bureau.
Wat niet hielp is dat de veroor
zaker van mijn liefdesverdriet op
een meter of twintig afstand ook
achter een computer zat, zijn
baard mijn kant op. (Algemene
waarschuwing: begin nooit een
relatie met een collega!) Zo nu en
dan glimlachten we nerveus naar
elkaar. En dan dacht ik weer een
half uur na over de vraag of ik
hem zou uitnodigen voor een
kopje thee boven in de kantine.
('Nee, je hebt ook je trots!' 'Ja,
want ik wil zo graag even met
hem praten!') Dus liep ik als com
promis maar zo ongenaakbaar
mogelijk langs zijn blok om te
leurgesteld weer te gaan zitten
omdat hij ook niet had gevraagd
of ik zin had in een kopje thee.
Het zou natuurlijk fantastisch
zijn als ik dan nu kon beschrijven
hoe ik mijzelf uit het dal heb ge
tild. Hoe ik heb ingezien dat ik
- na een plankje zelfhulpboeken
en een mindfulnessweekend -
ook zonder Nieuwe Liefde geluk
kig kan zijn. Maar al die verlichte
inzichten zijn aan mij voorbij
gegaan. Wat wel gebeurde is dit:
ineens stond hij aan mijn bureau.
Had ik misschien even tijd, want
hij wilde iets vertellen. Stuntelig
samen in een vergaderzaaltje,
hoorde ik eindelijk de woorden
die ik zo graag wilde horen. Hij
wist het weer. Gezien al onze col
lega's aan de andere kant
van de glazen wand kon
ik alleen knikken,
tranen wegslikken
en met een ontploft
hart stilletjes terug
naar mijn compu
ter lopen. (Al
gemeen ad
vies: begin
nüeen
relatie
met je
aller
leukste
collega!)
80 Jaar Oorlog. De geboorte van
Nederland is tot en met 20 januari te
zien in Rijksmuseum Amsterdam.
20
Monica Beek (41) is journalist. Ze woont samen
met haar twee dochters (7 en 10 jaar).
WG
