'Onderscheid tussen hoge en lage cultuur? Onzin'
Stralenkrans van darmen
Een thriller vergaart flink wat meer
waarde als het boek niet alleen een
spannend verhaal herbergt, maar
ook zaken waar je wat van opsteekt.
Dat is het geval bij Meisje zonder huid
(Ambo Anthos, €20) van de Deense
schrijver Mads Peder Nordbo. Zo
leren we dat Groenland in grote
mate zelfstandig is, maar deel uitmaakt van het
Deense koninkrijk, dat de hoofdstad Nuuk heet,
dat de Vikingen er zo'n vijf eeuwen hebben ge
woond en plots van het eiland verdwenen en dat
vooral in de jaren 70 het seksueel misbruik van
kinderen buitensporig groot was.
Ook lezen we over een ulo, een sikkelvormig
mes, waarmee doorgaans vet van de binnenkant
van een zeehondenhuid wordt geschraapt. Met
zo'n ulo worden aan het begin van het verhaal
twee mannen gevild, van kruis tot borstbeen
opengesneden en van ingewanden ontdaan. Het
ene slachtoffer waakte op het ijs bij een gemum
mificeerd lijk van wat mogelijk een Viking was,
de ander wordt aangetroffen in de kajuit van een
vissersboot.
Journalist Matthew Cave ontdekt dat in 1973,
toen Nuuk nog de Deense naam Godthab voerde,
vier mannen op soortgelijke wijze zijn vermoord
en dat om hen heen 'een stralenkrans van darmen'
lag. Cave graaft verder in de zaak en stuit, met ge
vaar voor eigen leven, op een onvervalste doofpot.
Nordbo heeft een intrigerend verhaal afgeleverd
dat tot het eind blijft boeien. 'Een arctische thril
ler', aldus de uitgever. Het boek staat inderdaad bol
van schuivend pakijs, gure wind, scherpe rotsen en
dikke nevel, je verwacht elk moment het noorder
licht te zien. —Peter Kuijt
Schrijver
leest
Ik lees nu
Wat ik aan mijn kinderen
voorlees
In mijn jeugd verslonden
Guiltypleasure
'V?»l
Welk boek heeft je leven
veranderd?
magazine 45
THRILLER
MADS PEDER NORDBO, MEISJE ZONDER HUID
Jozua Douglas (41) is de auteur
van het Kinderboekenweek
geschenk, De eilandenruzie.
Een knipperend ogenblik van Mir
jam van Hengel, over Remco
Campert. Het is een meeslepend
geschreven portret. Je merkt dat
de biograaf de schrijver kent. Ik
vind dat fijn. Ik merk dat ik nieuws
gierig ben naar de manier waarop
schrijvers hun leven en hun dag
indelen. Het valt me op dat veel
schrijvers heel gedisciplineerd zijn
en er strikte routines en rituelen
op nahouden.
Mijn zoon Luka is 4 en gek op ver
halen over piraten. Aadje Piraatje
natuurlijk, maar vooral ook de boe
ken van Jonny Duddle. Die vindt hij
geweldig. Ze zijn vrolijk, spannend
en altijd een beetje gek. Nu lees ik
hem voor uit Het piratenmaai. Een
klassiek verhaal waarin kinderen
op zoek gaan naar een schat op
een onbewoond eiland dat, als ze
eenmaal aangeland zijn, een mon
ster blijkt te zijn.
Ik las graag boeken over de
oorlog. Rende naar de bibliotheek
voor de boeken van Piet Prins.
Voor Holland onder het hakenkruis
en de serie Snuf de hond.
Als mensen het hebben over hun
guilty pleasure moet ik altijd een
beetje lachen. Het verraadt een
vrij streng onderscheid tussen
hoge en lage cultuur - en voor dat
laatste schaam je je dan een
beetje. Ik vind zo'n onderscheid
flauwekul. Wat je mooi vindt, vind
je mooi! Ik kan net zo genieten van
een simpele thriller als van Mis
daad en straf van Dostojevski.
Vier vragen die je leven veranderen
van de Amerikaanse zelfhulpgoe
roes Byron Katie en Stephen
Mitchell. Het is een praktisch
boek vol tips hoe je kunt voor
komen dat kleine ergernissen
grote kwesties worden. Veel men
sen maken zich druk om dingen
waar ze geen invloed op hebben
zoals (ver weg) rampen of (dicht
bij huis) de ergernis over een hond
die blaft. Je kunt je er eindeloos
over opwinden of de werkelijkheid
gewoon aanvaarden zoals zij is,
oordopjes in doen en je richten
op dingen waar je wel invloed op
hebt. Een eye-opener die mijn kijk
op de wereld ook echt heeft ver
anderd.
Peter Sierksma
WG
