23 Over gezond leven, psychologie, familie en relaties Kanker Als je borstkanker krijgt, hoeft dat niet te betekenen dat er jaren van behandelingen volgen. Rachel Franse (48) behoorde 'mazzelaars'. In '100 dagen kanker' beschrijft ze haar ervaringen. Toen Rachel Franse, redac teur bij actualiteitenpro gramma's Pauw en Jinek, naar het ziekenhuis werd gestuurd voor een 'ontste- kinkje' en onverwacht de diagnose borstkanker kreeg, sloeg de angst haar om het hart. „Het enige wat ik van borstkanker wist, was dat er een zwaar traject zou volgen van che- mo's, amputatie wellicht en andere behandelingen, en dat je meestal wel een jaar onder de pannen was. Een ziekbed. Toen ik begreep dat dit in mijn geval niet nodig was en dat één op de vijf vrouwen met borstkanker ook zo'n lichter traject doormaakt, was ik verbaasd. Waarom wist ik dat niet? Waarom las ik daar nooit over? Daarom vond ik dat ik er een boek over moest schrijven. Bij de diagnose zou je eigenlijk moeten weten dat er niet altijd zo'n zwaar traject wacht." „Als ik praat over die dag waarop ik naar het ziekenhuis moest voor een echo en mammografie, en het mo ment waarop de radioloog een don kere vlek constateerde, kan ik nog steeds in janken uitbarsten. Dat mo ment was afschuwelijk. Ik dacht echt: nou, daar ga je, Franse. Ik ben moeder van drie kinderen, was net aan een nieuwe freelance klus begonnen, had geen arbeidsongeschiktheidsverze kering. Ik kreeg een doemscenario voor ogen: dat ik een jaar uit de run ning zou zijn, doodziek op de bank zou liggen, dat mijn haar zou uitval len. Als ik op dat moment al had ge- Tijdens dat moment bij de radioloog dacht ik: nou, daar ga je, Franse weten dat er ook een lichtere variant bestaat, waarbij je gewoon kunt blij ven werken en je bijna geen dag ziek voelt, had ik totaal anders op dat nieuws gereageerd." „Dat klopt, en dat probeer ik ook uit te leggen. Ik kreeg vaak de vraag waarom ik bijna altijd in mijn eentje naar de ziekenhuisafspraken ging. Dat was omdat ik mezelf terugtrok in een cocon, om mezelf en anderen te beschermen. Want ik weet van me zelf dat ik niet te harden ben als ik last heb van paniek, onrust of stress. Tegelijkertijd wilde ik ook dat ie mand door die cocon zou prikken. Onmogelijk was ik. Ik vond het ver velend als mensen met voorbeelden kwamen van andere kankerpatiën ten: heb je van die-en-die gehoord, en die-en-die is terminaal. Ik voerde liever optimistische gesprekken. Pra ten over ziekte maakt je nog zieker. Liever wilde ik hard lachen met vriendinnen. Niet voor niets heb ik feestjes gevierd: na de operatie, na de laatste bestraling en na het laatste ge sprek met de oncoloog." „Het zag er aanvankelijk simpel uit: tumor verwijderen door middel van een operatie en daarna 21 dagen be straling. Maar gaandeweg leek het traject minder positief te worden en werd er gesproken over amputatie. Toen heb ik een second opinion ge vraagd in het in kanker gespeciali seerde Antoni van Leeuwenhoekzie kenhuis. Daar bleek dat er geen reden was mijn borst te amputeren. Mijn moeder had net een paar maanden eerder borstkanker gekregen, precies dezelfde vorm als ik had. Bij haar was haar borst wél geamputeerd. Daarom was het voor haar confronterend om mijn boek te lezen, omdat ze zich af vroeg of het voor haar misschien ook anders had kunnen lopen." „Dat vind ik moeilijk te zeggen. Als je ziek op de bank ligt en 's morgens nog de plukken haar vindt in het doucheputje, denk je misschien bij dit boek: sodemieter op met je posi tieve verhaal. Ik keek zelf twee docu mentaires over hele ernstige borst kanker in de periode dat ik twee we ken moest wachten op de uitslag van de zogeheten poortwachtersklier. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik werd er ongerust van." „Eigenlijk niet. In december krijg ik weer een MRI-scan. Daar heb ik geen zorgen over. Nu ik dit heb meege maakt, denk ik dat als ik nog een keer kanker zou krijgen, ik veel kalmer zou blijven. Nu weet ik dat het niet altijd zwaar hoeft te zijn. Kanker is afschuwelijk natuurlijk - het is geen gebroken teen. Ik ben er stevig op ge wezen dat het leven eenmalig is." dinsdag 2 oktober 2018 GO Kanker is zwaar ViviandeGier Wat had die wetenschap voor jou veranderd? —Rachel Franse Ondanks het 'lichte' traject spelen de emoties toch vaak hoog op. Wat was tijdens die honderd dagen het lastigste? Rachel Franse denkt dat als ze nog een keer kanker zou krijgen, ze veel kalmer zou blijven. FOTO ANGELIEK DE JONGE '100 dagen kanker' van Rachel Franse ver schijnt vandaag bij Uit geverij Q, €16,50 Een op de vijf vrouwen heeft zo'n lichte vorm van borstkanker. Vier op de vijf vrouwen dus niet. Heb ben zij ook iets aan dit boek? Ben je nog zenuwachtig voor de controles?

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2018 | | pagina 23