23
Over gezond leven, psychologie, familie en relaties
Kanker Als je borstkanker krijgt,
hoeft dat niet te betekenen dat er
jaren van behandelingen volgen.
Rachel Franse (48) behoorde
'mazzelaars'. In '100
dagen kanker'
beschrijft ze haar
ervaringen.
Toen Rachel Franse, redac
teur bij actualiteitenpro
gramma's Pauw en Jinek,
naar het ziekenhuis werd
gestuurd voor een 'ontste-
kinkje' en onverwacht de diagnose
borstkanker kreeg, sloeg de angst
haar om het hart. „Het enige wat ik
van borstkanker wist, was dat er een
zwaar traject zou volgen van che-
mo's, amputatie wellicht en andere
behandelingen, en dat je meestal wel
een jaar onder de pannen was. Een
ziekbed. Toen ik begreep dat dit in
mijn geval niet nodig was en dat één
op de vijf vrouwen met borstkanker
ook zo'n lichter traject doormaakt,
was ik verbaasd. Waarom wist ik dat
niet? Waarom las ik daar nooit over?
Daarom vond ik dat ik er een boek
over moest schrijven. Bij de diagnose
zou je eigenlijk moeten weten dat er
niet altijd zo'n zwaar traject wacht."
„Als ik praat over die dag waarop ik
naar het ziekenhuis moest voor een
echo en mammografie, en het mo
ment waarop de radioloog een don
kere vlek constateerde, kan ik nog
steeds in janken uitbarsten. Dat mo
ment was afschuwelijk. Ik dacht echt:
nou, daar ga je, Franse. Ik ben moeder
van drie kinderen, was net aan een
nieuwe freelance klus begonnen, had
geen arbeidsongeschiktheidsverze
kering. Ik kreeg een doemscenario
voor ogen: dat ik een jaar uit de run
ning zou zijn, doodziek op de bank
zou liggen, dat mijn haar zou uitval
len. Als ik op dat moment al had ge-
Tijdens dat moment bij
de radioloog dacht ik:
nou, daar ga je, Franse
weten dat er ook een lichtere variant
bestaat, waarbij je gewoon kunt blij
ven werken en je bijna geen dag ziek
voelt, had ik totaal anders op dat
nieuws gereageerd."
„Dat klopt, en dat probeer ik ook uit
te leggen. Ik kreeg vaak de vraag
waarom ik bijna altijd in mijn eentje
naar de ziekenhuisafspraken ging.
Dat was omdat ik mezelf terugtrok in
een cocon, om mezelf en anderen te
beschermen. Want ik weet van me
zelf dat ik niet te harden ben als ik
last heb van paniek, onrust of stress.
Tegelijkertijd wilde ik ook dat ie
mand door die cocon zou prikken.
Onmogelijk was ik. Ik vond het ver
velend als mensen met voorbeelden
kwamen van andere kankerpatiën
ten: heb je van die-en-die gehoord,
en die-en-die is terminaal. Ik voerde
liever optimistische gesprekken. Pra
ten over ziekte maakt je nog zieker.
Liever wilde ik hard lachen met
vriendinnen. Niet voor niets heb ik
feestjes gevierd: na de operatie, na de
laatste bestraling en na het laatste ge
sprek met de oncoloog."
„Het zag er aanvankelijk simpel uit:
tumor verwijderen door middel van
een operatie en daarna 21 dagen be
straling. Maar gaandeweg leek het
traject minder positief te worden en
werd er gesproken over amputatie.
Toen heb ik een second opinion ge
vraagd in het in kanker gespeciali
seerde Antoni van Leeuwenhoekzie
kenhuis. Daar bleek dat er geen reden
was mijn borst te amputeren. Mijn
moeder had net een paar maanden
eerder borstkanker gekregen, precies
dezelfde vorm als ik had. Bij haar was
haar borst wél geamputeerd. Daarom
was het voor haar confronterend om
mijn boek te lezen, omdat ze zich af
vroeg of het voor haar misschien ook
anders had kunnen lopen."
„Dat vind ik moeilijk te zeggen. Als je
ziek op de bank ligt en 's morgens
nog de plukken haar vindt in het
doucheputje, denk je misschien bij
dit boek: sodemieter op met je posi
tieve verhaal. Ik keek zelf twee docu
mentaires over hele ernstige borst
kanker in de periode dat ik twee we
ken moest wachten op de uitslag van
de zogeheten poortwachtersklier.
Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik
werd er ongerust van."
„Eigenlijk niet. In december krijg ik
weer een MRI-scan. Daar heb ik geen
zorgen over. Nu ik dit heb meege
maakt, denk ik dat als ik nog een keer
kanker zou krijgen, ik veel kalmer
zou blijven. Nu weet ik dat het niet
altijd zwaar hoeft te zijn. Kanker is
afschuwelijk natuurlijk - het is geen
gebroken teen. Ik ben er stevig op ge
wezen dat het leven eenmalig is."
dinsdag 2 oktober 2018
GO
Kanker is
zwaar
ViviandeGier
Wat had die wetenschap voor jou
veranderd?
—Rachel Franse
Ondanks het 'lichte' traject spelen
de emoties toch vaak hoog op.
Wat was tijdens die honderd dagen
het lastigste?
Rachel Franse
denkt dat als ze nog
een keer kanker zou
krijgen, ze veel kalmer
zou blijven.
FOTO ANGELIEK DE JONGE
'100 dagen kanker'
van Rachel Franse ver
schijnt vandaag bij Uit
geverij Q, €16,50
Een op de vijf vrouwen heeft zo'n
lichte vorm van borstkanker. Vier
op de vijf vrouwen dus niet. Heb
ben zij ook iets aan dit boek?
Ben je nog zenuwachtig voor de
controles?