•1
13
ZUID-AFRIKA ROOFMOORD
Nadat haar man
een gruwelijke
marteldood stierf
in Zuid-Afrika keerde
Arine Prins terug naar
Nederland. Naar een
troosteloze flatwoning in
Vlaardingen, waar ze een
boek schreef. „Het was
een soort therapie."
Dit gebeurt niet, dacht
ik. In een reflex piste ik
in mijn broek
'Hou je bek, Peet!' zeg ik huilend en met een
brok in mijn keel. 'Hou je bek!'De mannen
kicken erop datje bang bent, dus dan kun je
volgens mij maar beter niets zeggen.
„Hou je bek, Peet." Arine Prins (54) herhaalt
haar woorden van toen. Zachtjes deze keer.
„Ik vind het zo erg dat dit mijn laatste woor
den tegen hem zijn geweest. Hij was zo
aan het gillen. Ik hoopte dat het zou
werken." Dat doet het niet. Een van de
overvallers die haar echtgenoot al uren
martelt, geeft hem een schop voor zijn
hoofd. De ander slaat met een golfclub,
die naast het bed lag ter bescherming.
Het waren jongens, nog geen 30 jaar,
gokt ze. Vijf in totaal, donker, uitgerust
met bivakmutsen en panga's, grote kap
messen. „Als ik nu met een groep man
nen in de lift sta, knijp ik mijn sleutelbos
bijna fijn uit angst. Klaar om een sleutel
in hun voorhoofd te boren."
Arine hoort ze niet binnenkomen, op
die avond van 7 april 2017. Ze heeft net een
whisky ingeschonken voor een familie
vriend, die bij het zwembad zit. Als ze naar
binnen loopt om een nieuwe technoplaat
op te zetten, krijgt ze iets tegen haar hoofd
gedrukt. „Een gun. Dit gebeurt niet, dacht
ik. In een reflex piste ik in mijn broek." Ter
wijl de muziek doordreunt, worden de han
den van Arine en haar vriend vastgebonden
met elektriciteitskabels. „Wie is er boven",
vraagt de leider. „Ehm, my husband." Arine
heeft direct spijt. „Waarom zei ik nou dat
Peet boven was." Haar man is vroeg naar
bed gegaan, omdat hij niet lekker is.
Blokkendoos
Nu, anderhalfjaar later, zit Arine op een
tweedehands bank in haar woning in Vlaar
dingen. Haar vrienden regelden meubilair
toen ze vorig jaar, met haar twee volwassen
kinderen, halsoverkop Zuid-Afrika verliet.
De kleine flatwoning benauwt haar. Zo veel
ze kan, bivakkeert ze op een camping in de
buurt. „Ik slaap liever in een tent dan hier.
Ik was een uitzicht gewend waarbij ik kilo
meters ver kon kijken zónder huizen te
zien. En zie hier." Ze gebaart naar de blok
kendoos met oranje luifels aan de overkant.
Het doet pijn als ze over haar man praat.
Tegelijkertijd kan ze het niet laten. Dan
komen de anekdotes over zijn onhandig
heid - 'hij kon nog over een postzegel val
len' - of die ene ochtend in 1999, toen hij de
krant onder haar neus schoof. 'Kijk dan,
schat, kijk! Dit is toch schitterend? Laten we
gaan kijken.' Hij tikte met zijn vinger op een
advertentie van een gigantisch huis in
Zuid-Afrika. Arine keek er niet van op.
„Koop maar een ticket", zei ze. Peet van Es
was een man die zijn hart volgde.
Kort daarna emigreren ze met twee kleine
kinderen naar het noordoosten van Zuid-
Afrika, waar ze niet het droomhuis uit de
krant kopen, maar een ander 'plaatje' met
een rieten dak en 30 hectare grond. „De
zebra's en gnoes liepen door onze achter
tuin. Het was zo adembenemend mooi daar.
Raar hè, zeiden we destijds tegen elkaar, dat
er nog mensen in Nederland wonen."
Het leven is een avontuur. Met veel
feestjes en flessen Chandon. Met een ja
woord in een luchtballon. Met een anti
lope als huisdier. Met schorpioenen en
slangen in huis en soms een krokodil in
het zwembad. Het dorpje zelf, Barber
ton, is niet veel soeps. „We doopten het
om tot Borington. Zó saai!"
Met Peet is het nóóit saai. In Neder
land is hij privédetective en diaman
tair, in Zuid-Afrika werkt hij als reisleider,
cameraman, piereer, tatoeëerder en bouw
vakker. De eigen bed en breakfast wordt
geen daverend succes. Arine: „Iedere keer
weer die toeristen met dezelfde verhalen.
Dat we hier zo mooi woonden en ze in de
buurt al een olifant hadden gezien. Nou en?
Wij ook al duizend keer." Arine ontpopt
zich tot een veelgevraagd organisator
van houseparty's.
Uitgerekend op die 7de april is ze
thuis. „Achteraf denken we dat we
al een halfjaar in de gaten werden
gehouden. De daders moe
ten hebben geweten dat
we een 'chill-avondje'
hadden. De kinderen wa
ren er niet." Ook vandaag
kan ze de tranen niet be
dwingen. Ze heeft om
elke vinger een ring,
maar niet haar trou
wring. Die namen de
overvallers mee.
Terwijl een paar
mannen naar bo
ven hollen en
haar man uren
lang martelen,
krijgt Arine een
vuilniszak over
haar hoofd. „Ik
hoor het geknisper nog in
mijn oren. Daar ga ik, dacht
ik, daaag!" Maar ze komt
weer bij en hoort de mannen
schreeuwen om een kluis.
De marteling moet bijna
vijf uur hebben geduurd,
denkt Arine. Even plotseling als de mannen
zijn gekomen verdwijnen ze weer. In de
halfdonkere kamer vindt ze Peet, levensloos
op de grond. Ze reanimeert hem tevergeefs.
Op televisie heeft Arine weieens iets ge
hoord over 'plaasmoorde'. „Zwarte mensen
begonnen meer en meer aanvallen uit te
voeren op witte boeren. Maar wij waren
geeneens boeren. We pikten niemands land
in. Ik weet nog steeds niet waar deze haat
vandaan komt." Pas later leest ze in de krant
dat alleen al in het eerste kwartaal van 2017
zeventig overvallen op boerderijen hebben
plaatsgevonden, waarbij 25 blanke agrariërs
op gruwelijke wijze zijn vermoord.
Therapie
Het schrijven van het boek is 'een soort
therapie' geweest. Dochter Sterre (22), die
de flat binnenstapt, heeft het nog niet
gelezen. „Dat durf ik nog niet aan." Het
laatste beeld dat Sterre van 'thuis'
heeft, is van zichzelf, op de knieën. „Ik
heb huilend het tapijt geschrobd. Er
lag zo veel bloed van mijn vader. Ik
vond zelfs stukjes huid. Maar ik
moest dat doen. Ik was bang
dat zijn ziel gevangen zou
blijven in die kamer."
Sterre vond een baan als
badjuf, maar voelt zich niet
thuis in Vlaardingen. Ze gaat
terug naar 'Borington'. „Om
peace te zoeken."
Arine ademt diep in en uit.
„Dit is zo'n horrorverhaal. Nor
maal leg je een boek weg als het
je te veel doet, maar ik ben het
boek. Ik kan het niet wegleg
gen."
dinsdag 2 oktober 2018
GO
'Hij was zó aan het gillen'
Hanneke van Houwelingen
Vlaardingen
Arine Prins (links)
met haar dochter
Sterre.
FOTO GUUS SCHOONEWILLE
Arina, haar man Peet (zie ook rechts
onder), zoon Beer en dochter Sterre.
T Het gezin woonde in het plaatsje
Barberton. privéfoto's
-Arine Prins
Moord in Zuid-Afrika,
Uitgever: Sweek
Kijk op de site bij /video
Arine Prins vertelt haar
verhaal: „Ik wil met
mijn boek de wereld
wakker schudden."
