Vgbert Jan
Op z'n 10de kwam Egbert Jan te laat thuis met ook
nog modder op zijn kleding. Dat kwam hem te staan
op een harde confrontatie met z'n moeder.
n de gelig gesausde gangen hangt een
geur van incontinentie.
„Wat moet ik hier? Is dit Ameide?"
Ameide is het dorp waar we onze
moeder na het overlijden van haar man
Jan in een verzorgingshuis hebben on
dergebracht. Maar nu, een paar jaar later,
wordt de boel afgebroken. Er komt
nieuwbouw. Alle hoogbejaarde bewo
ners verhuizen voor anderhalfjaar naar
deze locatie.
Dit is dus niet Ameide, dit is Leerdam,
21 kilometer verderop.
Haar nieuwe kamer hebben we tot in
detail zo ingericht als in Ameide, waar ze
juist begon te wennen.
Daarginds zat ze op de begane grond
met vrij zicht op de straat. Ze kon dage
lijks haar hoofd schudden over de 'rare
mensen' die voorbijkwamen. Ook in
Leerdam kijkt ze - zij het vanaf de eerste
verdieping - op een straat.
„Ik snap er niks van. Wat moet ik
hier?"
Ameide of Leerdam, altijd als ik mijn
moeder alleen moet laten, slik ik een
brok weg.
Dit is het moment waarop de juiste
tedere herinneringen horen te volgen.
De lieve zorgzame moeder die 'er altijd
voor je was'. Die een fluitketel kocht
toen je zelfstandig ging wonen. Je
troostte bij liefdesverdriet. Zorgde voor
een veilig thuis, sfeer, lekkere hapjes.
Sorry, dat soort herinneringen heb ik
niet.
Onze nationale volksschrijver Gerard
Reve wist al decennia voor hij ze schreef
wat de titels van zijn boeken zouden
zijn. Bezorgde ouders verscheen in 1988,
uit dagboeken blijkt dat hij die titel al
begin jaren 70 had liggen.
Wat een inzicht, vervat in één term.
Bezorgd.
Haar grote moederliefde uitte zich
daarin. Had een van de kinderen tegen
slag of verdriet, dan leed ze daaronder.
Dat zette ze om in verwijt: wat doen
jullie me aan?
Ooit, ik was een jaar of 10, sloeg en
schopte ze zo hard op me in en bleef dat
doen - ik was te laat thuis, mijn kleren
bespat met modder - dat ik terug begon
te meppen.
Mijn broer (16) sprong ertussen. Hij
beschermde haar, registreerde ik, niet
mij. Nog zie ik haar van woede vertrok
ken gezicht, en de schrik die erdoorheen
trok.
„Tegen jou kon ik niet op", zei ze
twintig jaar later.
Ze is weer terug in Ameide, in de als
'hypermodern' aangeprezen nieuw
bouw. Het licht in de badkamer gaat
automatisch aan als je binnenkomt,
uit als je vertrekt. De meeste bewoners
kunnen daar slecht mee uit de voeten.
Mijn moeder al helemaal niet.
„Wat is dat nou allemaal?" Ze wijst
naar buiten.
Daar prijkt een grijs, schuin dak. Geen
straatleven meer om naar te kijken. De
hypermoderne inzichten.
Weg met dat brok. 41
Wat doen jullie
me aan?
ra Reageren?
magazine@persgroep.nl
Egbert Jan Riethof
(64) is journalist. Hij
heeft een dochter (25)
en een zoon (23).
Egbert Jan woont
in z'n eentje in een
huis met drie
verdiepingen.
61 zaterdag 29 september 2018
