Doorleven terwijl
niets meer normaal is
„Wat mij hielp, was alles opschrijven.
Alles zou één grote blur zijn geweest als
ik niet nauwgezet notities had gemaakt.
En ik stond vroeg op voor een work-out
in de fitnessruimte van het hotel. Als
zelfs je tijd niet van jou is, kan zoiets je
nog enig gevoel van controle geven. Ik
denk dat hetzelfde voor Obama gold,
want die stond 's ochtends altijd naast
me op de loopband."
„Hij vroeg dan bijvoorbeeld hoe hard ik
liep. Of hij maakte een grapje. Maar het
lukte me nooit iets gevats terug te zeg
gen. Toch heb ik wel het gevoel dat ik
hem in die vier jaar wat beter heb leren
kennen. Obama is cool, dat vond ik altijd
al. Ik was bang dat hij van dichtbij zou
tegenvallen, maar het tegendeel was
waar. Hij is snel, grappig en toegewijd
aan zijn werk, maar ook een nerdy vader
die tranen in zijn ogen kreeg als hij over
het afstuderen van zijn dochter Malia
begon. Die in Washington elke avond om
18.30 uur met zijn gezin at, en chagrijnig
werd als daar iets tussenkwam."
„Met sommige stafleden ben ik beste
vrienden geworden. Logisch, als je hele
leven zich afspeelt op je werk. We werk
ten keihard, maar gingen ook samen naar
de bar en op Martha's Vineyard, waar we
met POTUS heenvlogen voor zijn vakan
ties, was wel wat tijd voor ontspanning.
De meeste senior-stafleden, vooral de
vrouwen, hadden geen oog voor mij.
Daarvoor stond ik te laag in de pikorde."
„Ik wist niet wat ik hoorde toen die term
voor het eerst voorbijkwam. Je bekleedt
zo'n hoge positie, je kunt je meten met
alle mannen in het Witte Huis, en dan
vernoem je jezelf precies naar datgene
wat je van hen onderscheidt? Ik begrijp
het niet. Laten we het een keer niet sek
sueel maken, dacht ik. Bovendien waren
het ook nog eens heel onaardige vrou
wen, die niet nalieten mij op mijn plaats
te zetten. Zo wist ik niet dat je als junior
staflid geen felle kleuren diende te dra
gen, een ongeschreven regel waar ik fijn
tjes op werd gewezen door een Vagiant.
Afkeurend nam ze de stof van mijn oran
je blazer tussen duim en wijsvinger, om
me te laten voelen dat ik een faux pas be
ging. Maar gelukkig waren ze niet alle
maal zo. Nationaal Veiligheidsadviseur
Susan Rice was wel heel cool, zij behan
delde je alsof je deel was van het team
en voelde zich niet te goed om met ons
te dineren."
„Ik had iets met de rechterhand van
POTUS, terwijl we allebei al een relatie
hadden. Destijds nam ik het mezelf vre
selijk kwalijk, maar inmiddels begrijp ik
hoe het heeft kunnen gebeuren. Ik was in
de 20, altijd onderweg, vaak uitgeput en
soms eenzaam, en ik blééf mezelf maar
aantreffen aan de andere kant van de we
reld met hem. Ik was verliefd en kon geen
weerstand bieden."
„De dag daarna hing er een grafstem
ming in het Witte Huis. We waren in
shock. Niemand maakte oogcontact, uit
angst in huilen uit te barsten. Toen de
Trump-staf eenmaal was aangesteld, leek
het alsof Voldemort de plaats had over
genomen. Er heerste chaos, mensen wis
ten niet waar hun kantoor was, wat hun
functie inhield, wat hun verantwoorde
lijkheden waren. Niemand had een poli
tieke achtergrond, je hoorde geschreeuw
door de muren heen, op de parkeerplaat
sen hadden de energiezuinige auto's
plaatsgemaakt voor protserige wagens.
Ik moet hier weg, dacht ik. En: als Trump
president kan worden, dan kan ik een uit
gever vinden voor mijn boek." 41
RECENSIES
'Soms moest je iets kleins
kapotmaken, de eigen
anus bijvoorbeeld, om er
gere pijn te voorkomen.' Bij zo'n zin weet
je dat je een boek van Arnon Grunberg in
handen hebt. Goede mannen (Nijgh Van
Ditmar, €25) is dan ook een typisch grun-
bergiaanse roman, waarin moraliteit en
vulgariteit een spannende dans aangaan.
Hoofdpersoon is de Poolse brandweer
man Geniek Janowski, maar omdat
'Genzjek' (zo ongeveer spreek je zijn
naam uit) te moeilijk is, heet hij voor de
meeste mensen - zelfs voor zijn vrouw
en kind - gewoon 'de Pool'. Wanneer hij
in het begin van de vijfhonderd pagina's
tellende roman een bezoek wil brengen
aan de stervende vrouw van zijn collega
Beckers, ontrolt zich een relaas van ramp
spoed. De Pool en zijn vrouw Wendela
blijken een zoon te hebben gehad die tien
jaar eerder als puber voor de trein is ge
sprongen - het was Geniek zelf die zijn
zoon van de trein krabte. Er ontrolt zich
een relaas van fysieke pijn om de emotio
nele pijn het hoofd te bieden, onvermo
gen tot contact en liefhebben, en probe
ren door te leven terwijl niets meer
normaal is.
Stevige thema's als rouw, de onmoge
lijkheid de ander echt te kennen en te be
reiken, de existentiële eenzaamheid die
daaruit voortvloeit en het buitenstaander
zijn worden nergens zwaar door de vele
geweldige dialogen en tragikomische
scènes. De Pool is sympathiek; hij bedoelt
het zo goed en probeert een goede (ex)-
man, vader, minnaar te zijn, maar hij
schiet voortdurend tekort. Hij is 'iemand
die alles speelde zonder iets echt te zijn'.
De mooie thema's en scènes ten spijt is
dat ook het gevoel dat overheerst als je
het boek aan het einde dichtslaat. De per
sonages zijn vooral hun 'rol' in plaats van
een persoon van vlees en bloed met wie
de lezer zich verbonden kan voelen: 'de
overgebleven jongen', de 'lieve vrouw'.
Net als Geniek zelf blijft de lezer aan de
buitenkant staan. Nergens ontroert het
echt, of doet het echt pijn - werkelijke
beroering blijft op afstand. Vivian de Gier
Veelbelovend
Na het boek over haar tijd in het Witte Huis,
wil Dorey-Stein nu een roman schrijven.
met de werkdruk om te gaan?
Zei hij weieens iets tegen je?
Hoe was je contact met de rest van
de entourage?
De topvrouwen rond Obama noem
den zichzelf The Vagiants, las ik.
Je verhaal gaat ook over je affaire
met een een wat narcistisch manne
lijk staflid, die vooral aardig was als
hij iets van je wilde.
En toen won Trump de verkiezingen.
m
ROMAN
GOEDE MANNEN,
ARNONGRUNBERG
361 zaterdag 29 september 2018
WG
