KIEK WIEK
10 ZE
Monnikenwerk
In de Tweede Kamer zijn alge
mene politieke beschouwin
gen. De plannen van kabinet
Rutte III worden in vervolg op
Prinsjesdag besproken. Wie wil
geeft zijn mening over hoe het
anders kan of moet. Het is een se
rieuze zaak, maar het lijkt soms
een rituele dans, waarbij politici
elkaar proberen te overtreffen in
spitsvondigheid en elkaar vliegen
afvangen, op slakken zout leggen
en van muggen olifanten maken.
Ze drinken een glas, doen een
plas en alles blijft zoals het was.
Het vertrouwen in de Tweede
Kamer ligt volgens het Centraal
Bureau voor de Statistiek in 2017
op 41 procent. Zo langzaamaan
geloof ik daar niks meer van. Het
veroorzaakt rommel in mijn
hoofd.
Want, het gebeuren in Den
Haag lijkt zo weinig te maken te
hebben met het leven van alledag.
Een bevlogen basisschoollerares
die 's morgens voor achten en 's
avonds na zessen door onze straat
fietst en naast alle administra
tieve plichtplegingen ook nog
wonderen met kinderen verricht.
De formeel uitgewezen vluch
teling die onderduikt en hoopt op
informele zorg wanneer terug
keer naar zijn land onmogelijk is.
De ouders van een verstandelijk
beperkte jongere die 's nachts
naar het plafond liggen te staren
omdat het niet goed gaat met hun
kind.
Echte leven
De mensen op de werkvloer van
de instelling waar hij woont, die
alle lucht uit hun agenda's persen
om te redden wat er nog te red
den is. De politieke beschouwin
gen lijken deel uit te maken van
een parallelle werkelijkheid, ver
weg van het echte leven.
In het echte leven, gewoon hier
in Zeeland, zie ik een ontwikke
ling die misschien wel te maken
heeft met de kloof die is ontstaan
tussen burgers en overheid. We
doen het zelf wel: er iets van ma
ken als niemand meer lijkt te
luisteren. Van Zeeuws-Vlaande-
ren tot op Schouwen-Duiveland
en van Tholen tot in Vlissingen
zetten kerken hun deuren open.
De wind is gekeerd. Kerken zorg
den lang vooral en behoorlijk ex
clusief voor 'geloofsgenoten'. Het
lijkt erop alsof er duurzaam een
beweging wordt gemaakt naar de
samenleving: het welzijn van
mensen buiten de kerk doet er
toe.
Aanschuiven
Of mensen nu wel of geen kerk
diensten bezoeken is onderge
schikt. Wie wil kan in een niet-
kerkelijke omgeving aanschuiven
bij een low budget maaltijd, el
kaar creatief ontmoeten bij een
breicafé, handige types spullen
laten repareren, over (financiële)
zorgen praten, moeilijkheden te
lijf gaan en bij de achterdeur een
voedselpakket ophalen. Bijvoor
beeld bij Jota in Oostburg, het
Hofje onder de Kerk of het Stads-
klooster in Middelburg is binnen
lopen voor koffie en het zoeken
naar ruimte en zin op heel veel
dagen mogelijk. Of de kerken
stiekem aan het evangeliseren
zijn? Kijkend naar de films die op
de agenda staan, georganiseerde
wandelingen of zelfs een cursus
pantomimespelen zal dat wel los
lopen. Grote maatschappelijke
problemen worden evenmin op
gelost, maar door samen op te
trekken worden ze misschien wel
dragelijker gemaakt, omdat wan
neer je zelf een probleem niet
kunt oplossen je er nog wel an
ders tegenaan kunt gaan kijken.
Mensen dragen elkaar. Het is
noodzaak.
Dat kerken die nu, naast het Le
ger des Heils, verantwoordelijk
heid nemen om het alledaagse le
ven dragelijk te maken of te hou
den, weten ze dat eigenlijk wel in
de Haagse bubbel? Ik kijk naar
live orerende politici. Wat zie ik?
Zijn zij nou vooral uit op lachsal
vo's en getrommel op de bankjes?
vrijdag 21 september 2018
foto LEX DE MEESTER
De wiek draait op Neeltje Jans. Danseressen maken hun spieren los. Het licht kleurt avond, we wandelen met de schaduwen mee.
Dit was een nazomer uit duizenden. Op locatie voelen we Zeeland het sterkst.
We doen het zelf wel
José Baars
José Baars schrijft
wekelijks over
religie en kerken in
Zeeland. Kijk voor haar blog
op pzc.nl/monnikenwerk
