3
Alle ogen zijn gericht op het behandelcentrum van
Arduin in Aagtekerke, waar cliënten deze week op last
van de Inspectie voor Gezondheidszorg en Jeugd
worden weggehaald. Maar de problemen bij de
instelling voor gehandicaptenzorg gaan veel
verder. „Je moet toezien hoe je kind
verzuipt."
in de woningen neemt toe. Door de hoge werkdruk en
vermoeidheid vergeten medewerkers medicijnen toe
te dienen. Soms geven ze medicijnen te laat of hele
maal niet. Cliënten blijven 's morgens langer op bed
liggen en er is minder aandacht voor ze. Dat effect
wordt versterkt doordat zzp'ers de zorg deels overne
men als mensen uitvallen of ontslag nemen. Die on
bekende gezichten zorgen voor nog meer onrust.
Agressie
De agressie in de woningen neemt toe: cliënten vernie
len bijvoorbeeld het meubilair, schelden, bijten en
slaan. Verschillende medewerkers worden zo zwaar
toegetakeld door cliënten dat ze er langdurig of blij
vend letsel aan overhouden. De slachtoffers krijgen
nauwelijks nazorg van hun werkgever. Het personeel
kaart de problemen op de werkvloer keer op keer aan
bij leidinggevenden. Ze voelen zich niet gehoord en
niet gewaardeerd. Medewerkers moeten een strijd voe
ren om de vele overuren uitbetaald te krijgen of in de
juiste salarisschaal geplaatst te worden.
Verhuizing
De verhuizing van zo'n zeventig cliënten naar het
voormalige zorgcentrum Scheldehof aan het Stadhuis
plein in Vlissingen loopt afgelopen voorjaar uit op een
chaos. In 'Het Baken', zoals de locatie heet, blijven de
gehandicapten drie tot vijf jaar wonen. In de tussentijd
wil Arduin zorgen voor nieuwe en betere huisvesting.
De communicatie over de verhuizing verloopt ge
brekkig. Familieleden en cliënten worden laat inge
licht. Sommigen ontvangen geen brief, maar horen via
medewerkers of van de bewoners dat er een verhuizing
aankomt. Ze voelen zich voor een voldongen feit ge
plaatst. Er is geen inspraak mogelijk.
Het gebouw in Vlissingen is bovendien nog lang niet
klaar om nieuwe bewoners te ontvangen. Cliënten
worden al overgebracht, terwijl de bouwlieden nog be
zig zijn met boren en timmeren. De kamers hebben
geen gordijnen, stopcontacten ontbreken, plafondpla
ten hangen los, en oud meubilair moet nog weggehaald
worden. Wekenlang staan stapels verhuisdozen in de
gangen. „Waarom is er niet een paar maanden gewacht
met de verhuizing?", vragen velen zich af.
Er zijn grote zorgen over de veiligheid van het ge
bouw. Zo zit er geen beveiliging op de ramen, terwijl
de cliënten twee of drie hoog wonen. In de liften ont
breekt een noodknop; er is zelfs geen bordje met een
noodtelefoonnummer. De trappen worden proviso
risch gebarricadeerd met grote platen, om ongelukken
te voorkomen. Medewerkers en familieleden moeten
er niet aan denken dat er brand uitbreekt in het ge
bouw. Want hoe moeten de verstandelijk gehandicap
ten, die vaak ook invalide zijn, dan wegkomen?
Een 'beter aanbod om te wonen', dat spiegelt Peter
van Wijk familieleden van cliënten in een brief voor.
Maar een verbetering is de woonlocatie voor een groot
deel van de cliënten allerminst. De meeste kamers zijn
kleiner dan de bewoners gewend zijn. Sommigen heb
ben in hun Vlissingseon-
derkomen bovendien
een groot deel van hun
zelfstandigheid ingele
verd. Voorheen kook
ten ze bijvoorbeeld
zelf en deden zelf
boodschappen, maar
in hun nieuwe woon
ruimte is daar geen sprake
van. Lichamelijk gehandi
capte cliënten kunnen niet zelf
standig naar buiten, omdat ze bij
voorbeeld op de tweede of derde
verdieping wonen. Door het tekort
aan personeel zijn er geen medewer
kers om ze te begeleiden. Het gevolg:
cliënten zitten de hele dag op hun kamer.
Ze zijn afhankelijk van familieleden die hen
ophalen.
Ouders trekken meerdere keren aan de bel bij
de top van de instelling, maar ze zien nauwelijks
verbetering. Sommige ouders kunnen de situatie
bij Arduin niet langer aanzien. Hun kinderen gaan
achteruit, voelen zich onveilig en krijgen veel te
Waarom is er niet een paar
maanden gewacht met de
verhuizing?
vaak noodmedicatie. „Het is één jankende bende. Je
staat aan de kant en je moet toezien hoe je kind ver
zuipt", zegt een moeder. Zij heeft haar zoon inmid
dels weggehaald bij Arduin. „Ik ben zielsblij dat hij
ondergebracht is bij een andere instelling."
Begrip
Bestuurder Peter van Wijk van Arduin toont be
grip voor alle zorgen van de betrokken mede
werkers en ouders. „Zoals bekend maakt Arduin
op dit moment een zeer moeilijke tijd door. Dat
blijkt onder andere uit de reacties van onze (oud-
)medewerkers en verwanten in dit artikel. Ik heb
alle begrip voor de zorgen die door hen worden uit
gesproken. Ik ben mij terdege bewust van de manco's
die er in onze zorgverlening zijn. Deze worden voor het
overgrote deel veroorzaakt door een nijpend gebrek aan
mensen. We zetten desondanks alle zeilen bij om de best
mogelijke zorg te leveren. Daarbij rekenen we op ieders
bijdrage. Iedereen binnen onze organisatie mag erop ver
trouwen dat we ons uiterste best blijven doen om deze si
tuatie zo snel mogelijk ten goede te keren. Laten we vooral
met elkaar blijven vasthouden aan de missie van Arduin
om zo goed mogelijke zorg aan onze cliënten te bieden."
woensdag 19 september 2018
één jankende bende'
Voor dit verhaal heeft de redactie van de PZC de
afgelopen weken gesprekken gevoerd met twin
tig medewerkers en oud-medewerkers van Ar
duin, en mentoren en familieleden van cliën
ten. Zij wilden hun verhaal alleen ano
niem doen. Sommige concrete
situaties en citaten zijn niet
in dit artikel opgenomen,
omdat de geïnter
viewden daarmee
herkenbaar zou
den worden. De
namen van alle
geïnter
viewden zijn
bekend bij
de redac
tie.
- Betrokkenen
